Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που σήμερα η Ευρώπη δεν πρέπει να αισθάνεται και τόσο περήφανη για τις ασκούμενες πολιτικές, καθώς όχι μόνο καταστρατηγούνται βασικές αρχές, αλλά υπονομεύονται στοιχειώδη δικαιώματα στο όνομα της όποιας ασφάλειας, που τώρα τελευταία έχει δει πολλές φορές το φως της δημοσιότητας. Και όταν εννοούμε ασφάλεια στην Ευρώπη, δεν θέλουμε να υπονοήσουμε τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την διαφύλαξη της επίπλαστης ευημερίας, που εδώ και χρόνια υπόσχονται οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Κανείς δεν κοιτά, για παράδειγμα, πώς και με ποιο τρόπο η Ευρώπη έφτασε να έχει πολύ μεγάλα ποσοστά ανεργίας, κανείς δεν μελετά προσεκτικά τις σχέσεις μεταξύ των κρατών μελών της που το τελευταίο διάστημα και ειδικά με την κορύφωση του ελληνικού προβλήματος άγγιξαν επίπεδα - ρεκόρ αναφορικά με την ασυνεννοησία και την αλαζονεία. Και δεν είναι μόνο αυτά, αλλά και ο χωρισμός της Ευρώπης σε δύο ταχύτητες, την υψηλή και την χαμηλή, με όσα τραβά ο Νότος από τον Βορρά και το Κέντρο.

Η επίσπευση των μέτρων λιτότητας που έχει αγγίξει σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες αλλά και η επιτάχυνση των διαδικασιών για την εφαρμογή των μέτρων αυτών που θα αποδώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη στις υψηλές εισοδηματικά τάξεις -παρά το γεγονός της υποτιθεμένης καταπολέμησης της φοροδιαφυγής- επιφέρει γενικευμένη αναστάτωση στους λαούς των ευρωπαϊκών χωρών που αδυνατούν να προσδιορίσουν το μέγεθος και την ποσότητα των μέτρων αυτών επειδή κάθε φορά και κάτι καινούργιο προστίθεται στον λογαριασμό των φόρων. Έτσι, αυτό που απομένει δεν είναι παρά νέες επελάσεις κατά των δικαιωμάτων των πολιτών που βαφτίζονται αναγκαία μέτρα παρά το δήθεν «δύσκολο της απόφασης».

Βέβαια, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και θα το τονίζουμε συνεχώς, την σοβαρότατη παραβίαση για το ευρωπαϊκό δίκαιο που αφορά στο κλείσιμο των συνόρων και την μετατροπή της Ευρώπης σε φυλακή ή τόπο άνθησης ακροδεξιών τσιτάτων. Δεν θα σταματήσουμε να το επισημαίνουμε γιατί ακριβώς αυτές οι ενέργειες  προβοκάρουν συνολικά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που τόσο θεαματικά είχαν προβάλλει οι θιασώτες της τις τελευταίες δεκαετίες.

Έτσι, μ' αυτά και μ' αυτά, η Ευρώπη έγινε τόπος άσκησης δοκιμαστικών πολιτικών που αποσκοπούν στο να αποπροσανατολίσουν τον μέσο ευρωπαίο πολίτη από τα πραγματικά του προβλήματα και να τον σπρώξουν να επικροτεί νεοσυντηρητικές πολιτικές με σκοτεινό μέλλον. Θα το ξαναπώ: αυτό το πείραμα της Ευρώπης δεν έχει αφενός προκαθορισμένο αποτέλεσμα και αφετέρου προμελετημένη κατάληξη, καθώς οι λαοί είναι αυτοί που θα κληθούν στο τέλος να απαντήσουν συνολικά. Μπορεί κάποιοι να σχεδιάζουν τις πολιτικές αυτές εδώ και καιρό, μπορεί να ποντάρουν στον αιφνιδιασμό, οι αντιδράσεις των ευρωπαίων πολιτών, όμως, είναι αυτές που θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Και οι αντιδράσεις αυτές προς το παρόν δεν έχουν εκδηλωθεί, παρά μουδιασμένος ο Ευρωπαίος πολίτης προσπαθεί να εξηγήσει προς τα πού θέλουν να τον κατευθύνουν.

Όταν και αν τελικά το ανακαλύψει, μπορεί ενδεχομένως να είναι ήδη αργά και η όλη ιστορία θα μοιάζει με την πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όταν το γερμανικό προλεταριάτο ολιγώρησε θεαματικά ή με την μετατροπή της ρώσικης επανάστασης το 1917 σε περίκλειστο φρούριο των μπολσεβίκων, με όλα τα τραγικά αποτελέσματα μέχρι την πτώση του τείχους. Μπολσεβίκοι λοιπόν, μας τελείωσαν, όχι, όμως, και οι νοσταλγοί των κάθε λογής θηριωδιών που δεν έχουν πάψει να ξεφυτρώνουν κάθε φορά και σε διαφορετική περιοχή. Και δεν είναι λίγοι θα έλεγα, παρά επεκτείνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Αποτέλεσμα, χιλιάδες πρόσφυγες να ψάχνουν εναγωνίως για ασφαλείς περιοχές και να τους διώχνουν στο όνομα της προαναφερόμενης «ασφάλειας». Η Ευρώπη, όχι μόνο δεν θα πρέπει να κομπάζει ότι πέτυχε κάτι διαφορετικό τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά ότι κατάφερε να φτάσει σε τέτοιο σημείο την κατάσταση, ώστε να χρειάζεται κάθε φορά να συνέρχονται οι εξουσίες των χωρών της στις Βρυξέλλες, κάποιοι για να επανακαθορίσουν τους στόχους τους, και κάποιοι άλλοι για να δημιουργήσουν ανίερες συμμαχίες.

Υπάρχουν όντως πολλοί λόγοι, που κάποιος θα πρέπει να αισθάνεται ντροπή για το κατάντημα της Ευρώπης. Και δεν είναι μόνο το κλείσιμο των συνόρων, ούτε το ακροδεξιό ντελίριο. Είναι όλες αυτές οι υποβαθμισμένες αξίες που δημιουργούν ρήγμα στην συναδέλφωση των λαών, που ποτέ δεν ήταν στόχος των ευρωπαϊκών εξουσιών. Γιατί όλες είδαν την Ευρώπη ως τη νέα επιχείρηση με τα ακατονόμαστα οικονομικά συμφέροντα. Και βάσει αυτών έφτιαξαν και φτιάχνουν τα πλάνα και λαμβάνουν αιφνιδιαστικές αποφάσεις.