Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός στους πολίτες της ευρωπαϊκής ηπείρου. Μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα σε Γαλλία και Βέλγιο, τα διάτρητα συστήματα ασφαλείας αυστηροποιήθηκαν, προκειμένου να καλυφθούν τα όποια κενά. Μαζί με την ετοιμότητα απέναντι σε νέα χτυπήματα, αυξάνεται αλματωδώς και η ξενοφοβία ως φυσική απόρροια των ιδεολογικών κινημάτων του άλλου άκρου που χρεοκόπησαν λόγω της ίδιας τους της αναποτελεσματικής πρακτικής. Εντούτοις, ένα μεγάλο τμήμα των Ευρωπαίων δεν ενδίδει στον φόβο, ούτε υιοθετεί ρατσιστικές ρητορείες στο όνομα της ασφάλειας. Οι ρητορείες αυτές, ως γνωστό, στοχεύουν αλλού και πάνω απ' όλα στην δημιουργία κρατών - στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπως αυτά της Βορείου Κορέας ή σε πιο λάιτ εκδοχή της Κίνας.

Οι κοινωνίες των εναπομεινάντων σοσιαλοδημοκρατικών ή συντηρητικών κομμάτων -στο μεταξύ- κλίνουν προς το δεξιότερον γιατί πολύ απλά δεν θέλουν να χάσουν την επικυριαρχία. Τείνουν δε χείρα βοηθείας τρόπον τινά με τις πολιτικές τους στα ακροδεξιά κόμματα, των οποίων το έργο συνεχίζεται ανεμπόδιστα. Σε λίγο καιρό όλοι θα μιλάμε για την Ευρώπη - φρούριο, με περιορισμένες ελευθερίες που θα συνοδεύονται από συνεχή λιτότητα και περικοπές.

Διμέτωπος ο αγώνας, λοιπόν: αφενός κατά των καθεστώτων φόβητρων λόγω αστυνομοκρατίας και αφετέρου αντίσταση κατά ενός παραληρηματικού φανατικού θρησκευτικού κινδύνου που αναζητά αθώους πολίτες στο όνομα της εκδίκησης. Ένας ακόμη πόλεμος απειλεί ολόκληρη την Ευρώπη χωρίς καλά - καλά να προλάβει ο καθένας να καταλάβει πού πήγαν οι αξίες των κινημάτων του ΄50 - ΄60 και ακόμη πιο πριν και για ποιο λόγο τα ολέθρια διδάγματα των παγκοσμίων πολέμων δεν νουθετούν τους κάθε λογής φανατικούς.

Βέβαια, υπάρχουν τα δόγματα και οι ιδέες του νεοναζισμού που κερδίζουν έδαφος στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Υπάρχουν επίσης, οι ψεύτικες πολιτικές ή οι δόλιες επεμβάσεις στην Μέση Ανατολή, όπου τα κράτη είναι εξοπλισμένα σαν αστακοί. Υπάρχει και η έλλειψη αντίδρασης του κόσμου εκεί, όπως και η απόλυτη υποταγή στα θρησκευτικά δόγματα. Αυτό, όμως, δεν γινόταν πάντα; Ανέκαθεν δεν υπήρχαν άρχοντες και αρχόμενοι;

Ο φόβος, που προανέφερα στην αρχή του άρθρου, δεν λέει όμως, να υποχωρήσει, ειδικά αυτές τις παράξενες εποχές όπου η ανθρώπινη ζωή παραμερίζεται από όλα τα αντιμαχόμενα μέρη. Μήπως -λέω μήπως- ήρθε η στιγμή να πάψουν να κάνουν τους δούλους οι λαοί; Μήπως θα πρέπει να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους, βάζοντας στο περιθώριο όλους αυτούς που κάθε λίγο και λιγάκι μεταβαίνουν στις Βρυξέλλες και αστειεύονται πριν τις διασκέψεις; Και δεν είναι μόνο το προσφυγικό το πρόβλημα, ούτε οι τζιχαντιστές. Είναι και η ανοχή των ευρωπαϊκών κρατών στο ρατσισμό και την ξενοφοβία, η τάση  για την δημιουργία κρατών - φυλακών. 

Οι πολίτες δεν θα πρέπει να σιωπήσουν αυτή την φορά. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ανεργία, αστεγία, τρομοκρατία και διαφθορά αντανακλούν την Ευρώπη του σήμερα. Μαζί με όλα αυτά και μια γενικευμένη απάθεια απέναντι στον κομφορμισμό. Η ιστορία, κατά τα φαινόμενα, επαναλαμβάνεται, αφού ο κοινωνικός πάτος δεν έχει επιστροφή. Μπορεί όμως, να λειτουργήσει ως νέο χτίσιμο αξιών και ιδεολογιών με κέντρο τον άνθρωπο. Αν αυτό δεν γίνει, η απόλυτη καταστροφή θα είναι αναπόφευκτη. Και την ευθύνη θα έχουν και πάλι οι λαοί, που αφού ανέβασαν στην εξουσία τους ηγέτες που τους αξίζουν, σπεύδουν τώρα να επαναπαυθούν, αντικρίζοντας παράλληλα μια κοινωνία - ζούγκλα.