-Πρωταπριλιά σήμερα και είθισται τέτοια μέρα να ξεγελάμε τους πάντες, μικρούς και μεγάλους, δικούς μας ή και λιγότερο φίλους μας. Παλαιότερα ήταν πάγια συνήθεια και κανείς δεν έχανε την ευκαιρία να βάλει τον συνομιλητή του στην διαδικασία του πειράγματος.

Ένα έθιμο που ακόμα και η χαρά που τόσα χρόνια μας χάριζε, έγινε πια κουραστική και βαρετή. Ξεθώριασε ιδίως τον τελευταίο χρόνο.

Η μόνη δικαιολογία που μπορούμε να δώσουμε στην εξέλιξη της πορείας τούτου του εθίμου, είναι το γεγονός ότι ένα χρόνο τώρα, ζούμε μέσα στο ψέμα, το καθόλου κεκαλυμμένο. Στο ψέμα, που δεν έχει χρόνο ζωής για να μας παραμυθιάσει επαρκώς,- όπως γινόταν στο παρελθόν- όσο κι αν θέλουμε να το πιστέψουμε. Στο ψέμα που δεν προλαβαίνει να ειπωθεί και τα επόμενα λεπτά ή 24ωρα αποκαλύπτεται, σκορπίζοντας απογοήτευση και κατάπτωση.

Φτάσαμε στο σημείο να μην πιστεύουμε τίποτα, ούτε ψέματα, ούτε αλήθειες, αφού όλα έγιναν έναν. Ζυμώθηκαν και μας χάρισαν μια ψεύτικη εικόνα, που μας κούρασε και μας οδηγεί στον Καιάδα της ψυχής .

Γι'  αυτό και αποζητούμε πλέον και μια αλήθεια σε τούτη την ψεύτικη ζωή.

Ας βρεθεί κάποιος να μας πει αλήθειες. Ας είναι και σκληρές και δύσκολες, ακόμα και καταστροφικές. Τουλάχιστον θα έχουμε τη γνώση του τι γίνεται γύρω μας και τι μας περιμένει. Θα ζήσουμε μέσα στον ρεαλιστικό γήινο κόσμο και όχι στον θεωρητικό, τον επιθυμητό, τον  ψεύτικο και παραπλανητικό.

Και αν φοβούνται ότι θα πληγωθούμε και δεν θ' αντέξουμε, να είναι σίγουροι ότι είμαστε δυνατοί και ικανοί και πολύ «μεγαλύτεροι» σε καρδιά και σθένος απ' ό,τι θέλουν να πιστεύουν μερικοί.

Και του χρόνου!

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»