Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Η φτώχεια στην Ελλάδα, δεν προέκυψε μόνο από την εξαετή κρίση καθώς από χρόνια, χιλιάδες πολίτες παρέμεναν άνεργοι, την στιγμή που ένα μεγάλο ποσοστό της μεσαίας τάξης πλούτιζε και κερδοσκοπούσε στις πλάτες όλων των υπολοίπων, όταν οι νεόπλουτοι ασχημονούσαν σε βάρος όλων εκείνων που μη έχοντας επαφές με τα κόμματα, δυσκολεύονταν να κάνουν ακόμη και ένα μεροκάματο.

Η υποκρισία τού να θεωρούν την προ Παπανδρέου εποχή ως «χρυσή» από πλευράς εισοδημάτων και κάθε λογής σπατάλης, η ασυδοσία της δεκαετίας του ΄90 μέχρι και τα τέλη του 2009 που στερούσε από τους πραγματικά ικανούς μια θέση στον ήλιο, σε συνδυασμό με την λαίλαπα των εθισμένων στο χρηματιστήριο και τον τζόγο, δεν απέδειξε καμιά συνολική ευημερία, καθώς τα στοιχεία έκαναν λόγο για μια φούσκα που θα έσκαγε με την παραμικρή αφορμή.

Αν τα μνημόνια επέφεραν την καταστροφή αυτή λίγο πιο νωρίς, αν η πολιτική λιτότητας έδωσε το οριστικό χτύπημα στις μάζες των ανέργων, κανέναν δεν απασχόλησε, καθώς το ενδιαφέρον ήταν και είναι εστιασμένο σε όλους εκείνους που έχασαν τα πολλά προνόμια.

Με λίγα λόγια, η υποκρισία παρατείνεται όταν ο μεγαλοσυνταξιούχος εξομοιώνεται με τον μικροσυνταξιούχο και ο μεγαλοεπιχειρηματίας μπαίνει στην ίδια θέση με τον άνεργο που ψάχνει για μόνιμη δουλειά από την προ κρίσης εποχή.

Έρχονται λοιπόν, όλοι και δηλώνουν ζημιωμένοι την στιγμή που αυτοί που θα έπρεπε να μιλούν, είναι μόνο όσοι σήκωσαν το βάρος της ψευτοευημερίας των προηγούμενων δεκαετιών, όταν κάποιοι πλούτιζαν στις πλάτες των υπολοίπων και αυτό το αποκαλούσαν «ομαλότητα».

Αν πολλοί καταφέρονται πλέον μαζικά κατά των περισσοτέρων κομμάτων και των πολιτικών, αυτό δεν τους εμποδίζει να ενστερνιστούν τις απόψεις της Χρυσής Αυγής που εκμεταλλεύεται στο έπακρο την κατάσταση αυτή. Είναι ο ίδιος λοιπόν, λαός, που πριμοδοτεί τον ρατσισμό, που κατατάσσει στην τρίτη θέση εκλογικά ένα κόμμα που διαδίδει το κάθε είδους μίσος κατά της διαφορετικότητας.

Είναι οι ίδιοι οι πολίτες αυτοί, που όπως επέλεξαν την χούντα, κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί να την ξαναφέρουν.

Θέλει κηδεμόνα ο ελληνικός λαός, όντας νήπιο στις επιλογές του; Σαφώς. Και ακόμη χειρότερα.

Την ίδια στιγμή που τα κατεστημένα ΜΜΕ διασπείρουν τον πανικό και την φοβία, ακριβώς τότε έρχονται οι κάθε είδους διασώστες να ενσκήψουν προκλητικά στο ελληνικό ζήτημα, προτείνοντας κηδεμονία της Ελλάδας, αλλά και επαναλαμβανόμενα μέτρα λιτότητας, που γυρίζουν την χώρα δεκαετίες πίσω, λίγο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Υποκρισία, λοιπόν και πάλι υποκρισία. Πίσω πάντως, από τα σίδερα της φυλακής, εξακολουθούν να βρίσκονται άνθρωποι με ασήμαντες παραβάσεις, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά, ότι η δικαιοσύνη είναι διάτρητη. Οι μόδες έρχονται και παρέρχονται. Μόδα είναι η καναλισαρισμένη αμφισβήτηση αξιών, το ίδιο μόδα είναι να χαζεύει η μάζα τα δήθεν «κοινωνικά δίκτυα» στα Μέσα μαζικής Μεταφοράς, το ίδιο όπως και να φορά ο καθένας τα ακουστικά για να ακούει μουσική από το κινητό, αδιαφορώντας ότι δίπλα του μπορεί να γίνεται οτιδήποτε.

Μόδες είναι όλες αυτές που βολεύουν το κράτος και τις ασκούμενες πολιτικές, που υποβοηθούνται άρδην από την διαφημιστική αγορά.

Κρίση λοιπόν, λένε όλοι και αναμιμνήσκονται τις αποκαλούμενες «παλιές καλές εποχές», τότε που τα κομματικά γραφεία έκλειναν μέχρι και τσάμπα αεροπορικά εισιτήρια για να μεταφέρουν στις συγκεντρώσεις τους οπαδούς τους.

Ο κόσμος μιλά και πάλι για κρίση, για το γεγονός ότι δεν του περισσεύουν πλέον πιστωτικές κάρτες για να καταναλώσει. Είναι ο ίδιος κόσμος που ανέχεται το capital control αδιαμαρτύρητα.

Τι περιθώρια υπάρχουν για να σκεφθεί κάποιος πιο ώριμα; Από ποιους πολίτες υπάρχει η ελπίδα να προκύψει μια άλλη μέρα; Δύσκολη η απάντηση.

Η φτώχεια λοιπόν -για να ολοκληρώσω το σημερινό άρθρο- δεν προέκυψε χθες. Δεν επιβλήθηκε μονάχα από τους εταίρους με τα επαναλαμβανόμενα μνημόνια. Φτώχεια υπήρχε πάντοτε, οι στατιστικές ήταν κατευθυνόμενες. Κατά τον τρόπο αυτό, και αύριο θα εφεύρουν και νέες κρίσεις για να επιβάλλουν καινούργια μέτρα λιτότητας και η ιστορία συνεχίζεται.

Αρκεί μια σπίθα μόνο, λένε, να ανάψει την φωτιά. Δυστυχώς, όμως, για τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, τα περιθώρια στενεύουν. Από την στιγμή που οι πολίτες δεν γνωρίζουν τη θέση τους, προ ή μετά κρίσης. Από την στιγμή που δεν υπάρχει ιδεολογικό υπόβαθρο για το τι επιδιώκεται με την εκάστοτε κινητοποίηση. Αν δηλαδή, το ζήτημα είναι συντεχνιακό και όχι για το αν υπάρχει δημοκρατία.