Είναι πράγματι εκ φύσεως τόσο γλυκιά αυτή η εποχή της Ανοίξεως, εποχή της ζωής και της αναγέννησης των πάντων, εποχή Αναστάσεως, ακόμη από τους αρχαίους χρόνους των Ελλήνων, ότε ανέβαινε στον «επάνω κόσμο» η Περσεφόνη, ώστε ακόμη και ο Εσταυρωμένος, στα εγκώμια της ακολουθίας του Επιταφίου, προσαγορεύεται ως «γλυκύ μου Έαρ».

Τα κατάφεραν, όμως, οι πολιτικοί μας ηγέτες ώστε, κατά τα τελευταία χρόνια, αντί θριάμβου της ελπίδας, η ελληνική Άνοιξη να ταυτίζεται με τη μαυρίλα, το άγχος, την αγωνία, τα πικρά καταπότια. Τόσον ώστε, αν θέλαμε να εκφράσουμε τα πραγματικά μας αισθήματα, θα έπρεπε να ψάλουμε, στα πολιτικά εγκώμια, το «Ω, πικρόν μου Έαρ».

Η αρχή έγινε, εκείνη την ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα, από το Καστελόριζο. Ένθεν, ο αχθοφόρος μεγάλου ονόματος Γεώργιος Α. Παπανδρέου, ανήμερα Αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου, μας ανακοίνωσε ότι βάζει στη ζωή μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Επί το ακριβέστερο, βάζει τη ζωή μας υπό το ΔΝΤ. Να ρυθμίζεται πια η κάθε μέρα μας από τα κέφια του κάθε Τόμσεν. Και τον Μάιο υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο.

Ακλούθησε η Άνοιξη του 2012 με το περίφημο PSI, ή άλλως «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, που τσάκισε τη ραχοκοκαλιά όλων των ασφαλιστικών φορέων, καθώς έχασαν το ήμισυ των αποθεματικών τους, που ήταν επενδυμένα σε ομόλογα του ελληνικού κράτους.

Και μπήκαμε, μεσούσης της Ανοίξεως, στη διαδικασία των εκλογών, της ταχέως διαψευσθείσας ελπίδας μιας ισχυρής δικομματικής κυβέρνησης, που έγινε δικομματική μετά την κωλοτούμπα του Φώτη Κουβέλη, όστις ζήλεψε τις κυβιστικές επιδόσεις του Γιώργου Καρατζαφέρη.

Ήλθε μετά η Άνοιξη του μεγαλομανούς Βαρουφάκη το 2015, όπου κάθε μέρα ζούσαμε το «έμπα ψυχή έβγα ψυχή», για να φθάσουμε στους παλικαρισμούς του δημοψηφίσματος που κατέληξαν  στην υπογραφή, από τον Αλέξη Τσίπρα, του τρίτου μνημονίου του ...για πρώτη φορά αριστερού.

Και τώρα ξαναζούμε «μια από τα ίδια». Πάλι στο «έμπα ψυχή, έβγα ψυχή», για το αν θα ολοκληρωθεί εγκαίρως η αξιολόγηση, ώστε να πάρουμε την αιώνια «δόση μας», για την οποία αγωνιούμε όπως κάθε εξαρτημένος. Και στο μεταξύ, μας φύρανε ένα ακόμη ανοιξιάτικο μοντελάκι. Το κατ' ουσίαν τέταρτο μνημόνιο, με την μορφή ενός «μηχανισμού ασφαλείας με αυτόματα νέα μέτρα», σε περίπτωση «αστοχίας».

Είναι κανείς αισιόδοξος ότι δεν θα έχουμε «αστοχίες»;

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr