-Τα πράγματα φαίνεται να δυσκολεύουν γενικώς σε όλες τις επιχειρήσεις, είτε αυτές θεωρούνται από πολλούς εύρωστες, είτε ψυχορραγούσες. Η καθεμιά προσπαθεί να επιβιώσει και να επικρατήσει της σημερινής λαίλαπας που πλήττει την ελληνική οικονομία και κοινωνία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η προσπάθεια είναι πολλές φορές επώδυνη, καθώς συνεπάγεται συρρικνώσεις, απώλειες και δυσάρεστες εξελίξεις. Περιθώρια για ελαστική αντιμετώπιση της κατάστασης δεν υπάρχουν, ούτε στο ελάχιστο. Και παρά το γεγονός ότι κάτι τέτοιο σε καμιά περίπτωση δεν συμφέρει τους εργαζόμενους, γίνεται κατανοητό. Βλέποντας ότι τα έξοδα της επιχείρησης στην οποία δουλεύουν είναι πολλά και η πελατεία φθίνουσα, όταν οι παραγγελίες είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες και όταν συνειδητοποιείς ότι τις περισσότερες από τις ώρες του ωραρίου σου, τις περνάς μετρώντας τους χτύπους του ρολογιού, τότε μπορείς να δικαιολογήσεις την όποια κίνηση και «στρατηγική» του εργοδότη, ο οποίος θα πασχίσει όσο του επιτρέπουν τα δεδομένα και τα διάφορα παραθυράκια της νομοθεσίας, να δράσει αναλόγως.

Δεν ξέρουμε ποια η κατάσταση στην τ. ΕΠΟΜ, την Pernod Ricard, όμως μαθαίνουμε ότι έγιναν αφενός ανακοινώσεις για μειώσεις προσωπικού, αφετέρου ξεκίνησαν οι εθελούσιες αποχωρήσεις. Έτσι, άνθρωποι που η ζωή τους ήταν συνυφασμένη με την λεσβιακή κάποτε εταιρεία, που έχει περιέλθει πλέον σε χέρια ξένων εδώ και κάποια χρόνια, αναγκάζονται να κλείσουν αυτό το κεφάλαιο στη ζωή τους, με πόνο ψυχής.

Και ακόμα δεν μπορούμε να ξέρουμε και τις προθέσεις της διοίκησης της εταιρείας. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα φύγει και αυτό το παραγωγικό κομμάτι από το νησί, μπροστά στο δίλημμα της επιβίωσης ή της ανυπαρξίας. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα βρει καταφύγιο σε κάποιο μακρινό ή κοντινό φορολογικό παράδεισο.

-Δεν έφτασε το άσπρισμα σε όλη σχεδόν την πόλη, ήρθε η σειρά της πλατείας Σαπφούς, καθώς «ντύθηκε» στα θαλασσί. Όπως είναι γνωστό, οι χρωματισμοί που χρησιμοποιήθηκαν στην περιοχή, επιβλήθηκαν στο παρελθόν από αρχιτεκτονική επιτροπή.

Σήμερα όλα αυτά ξεχάστηκαν; Δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός; «Παίζει» όλη η γκάμα των χρωμάτων; Γιατί άλλο γκρι, άλλο λαδί και άλλο θαλασσί; Ή μήπως όχι;

Ν' αναμένουμε και άλλους χρωματισμούς;

Αν η ίδια η πολιτεία λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο, δεν θα πρέπει να ενοχλούμαστε από τις αυθαιρεσίες των πολιτών, όταν για παράδειγμα αποκαθηλώνουν τις ξύλινες επιγραφές των επιχειρήσεών τους και χρησιμοποιούν επιγραφές με έντονο φωτισμό φθορίου. Δεν θα πρέπει να μας ενοχλεί, όταν αντί για πόρτες και παράθυρα παραδοσιακού στυλ, εντός του ιστορικού μας κέντρου, προτιμούνται πορτοπαραθυρόφυλλα αλουμινίου, ως πιο ανθεκτικά, οικονομικά κλπ. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα εφαρμόζουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά και δεν είναι σωστό