Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Η δυσμορφία του σημερινού μοντέλου ζωής, το ακατανόητο του λεγόμενου «σύγχρονου ανθρώπου», που συγκλονίζεται από τις εικόνες των μικρών προσφυγόπουλων που εκβράζονται στις ακτές, αλλά δεν διστάζει να υπερκεράσει τον διπλανό του στο όνομα της ανταγωνιστικής επιβίωσης, όλη αυτή η πολυπλοκότητα του παροπλισμένου καταναλωτισμού, που σηματοδοτεί την νέα φτώχεια, συνυφασμένη με την αδυναμία αγοράς αγαθών, αντιπαρέρχεται την οφθαλμοφανή ένδεια στα νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας, που δεν επιβιώνουν παρά απλά υπάρχουν.

Όλη αυτή η ανησυχία για το αύριο και τις συνθήκες του, όλη αυτή η πρεμούρα για το ποια δουλειά θα βρούμε και πόση σύνταξη θα πάρουμε, αντιπαραβάλλεται με τις εικόνες των παιδιών που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη ή που ξεκινούν τα μακρινά και επικίνδυνα ταξίδια προς την «πολιτισμένη Δύση», που όμως τους φράζει ερμητικά τον δρόμο. Δύο διαφορετικοί κόσμοι μπροστά μας, δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που υφίστανται την κρίση και εκείνοι που την βιώνουν επί χρόνια. Αυτοί που προβληματίζονται πώς θα πληρώσουν την δόση στην εφορία και οι άλλοι που εγκαταλείπουν τις εστίες τους, κινδυνεύοντας να γίνουν βορρά των κάθε λογής εθνικιστών και ρατσιστών. Δεν μοιάζουν άραγε μεταξύ τους;

Οι αντιθέσεις βέβαια είναι πολλές, οι εμπειρίες το ίδιο, το αποτέλεσμα της καθημερινότητας διαφορετικό. Άλλοι κόπτονται, για παράδειγμα, για τις μειώσεις στους μισθούς και άλλοι δεν έχουν καν. Άλλοι σκέπτονται πως στο καθημερινό τους μενού θα πρέπει να προστεθεί και το «φαγητό των φτωχών» και άλλοι δεν έχουν καν μενού. Πρόκειται για την σημερινή εποχή, την δυσμορφία και το ακατανόητο των ταξικών διαφορών, την κατάντια ενός κόσμου που την μια στιγμή είναι αλληλέγγυος στην απόλυτη φτώχεια και την άλλη στιγμή διαλαλεί την δική του φτώχεια. Ένας κόσμος που μετρά  τις αξίες αναλόγως των μειωμένων οικονομικών απολαβών. Ένας κόσμος που βλέπει από απόσταση την τραγικότητα τού να ζεις  χωρίς προοπτική.

Δεν δίδονται πλέον σε κανέναν ευκαιρίες. Δεν εξαφανίζεται η φτώχεια παρά  υπάρχουν διακυμάνσεις. Συν του γεγονότος ότι κάποιοι παρακαλούν για περισσότερη φτώχεια! Το ίδιο είναι οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι απλά να αναπολούν τα μεγάλα κέρδη τους; Όχι φυσικά. Και όμως,  όλοι μιλούν για την κρίση, όλοι μαζί δείχνουν να υποφέρουν, όμως από διαφορετική θέση. Ποιοι είναι στο δρόμο και ποιοι έχουν απλά κομμένο το ρεύμα; Ποιοι εξακολουθούν να επενδύουν στα κέρδη από τις απολύσεις και ποιοι δεν κερδίζουν καν τα στοιχειώδη; Διαφορετικές περιοχές κρίσης, εντελώς ξεχωριστή προοπτική για τις κατηγορίες των πολιτών.

 Άλλο όμως να κινδυνεύεις από τις βόμβες, άλλο το να εγκαταλείπεις άρον - άρον το σπιτικό σου και να σπεύδεις να εξαφανιστείς μη τυχόν και σε βρει κάποια αδέσποτη σφαίρα, και άλλο να ζητάς απλά δουλειά για να εξασφαλίσεις τα στοιχειώδη, που και αυτά με την σειρά τους δεν νοούνται πια ως τέτοια. Η δυστυχία πάντως έχει κοινό πρόσωπο και αφορά και τους πρόσφυγες αλλά και όλους αυτούς που είναι ξένοι στον τόπο τους. Η δυστυχία είναι παρόμοια για όλους, απλά υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ο πόλεμος είναι πόλεμος, η ανεργία κάτι λιγότερο από την αστεγία, η δυστυχία όμως κοινή. Ο κίνδυνος να βρεθεί κανείς στο περιθώριο από την μια στιγμή στην άλλη, η απειλή για την απώλεια της ίδιας της ζωής του  πάει  αντάμα με τον εξευτελισμό της προσωπικότητας και της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου.

 Η πολυπλοκότητα του σημερινού κόσμου, έγκειται αφενός στην αδυσώπητη καταδίκη όλων εκείνων που γονάτισαν στην δίνη των παγκόσμιων συμφερόντων  και του καταναλωτισμού, μαζί με αυτούς που άφησαν τις εστίες τους για να σωθούν, αλλά και όλων εκείνων που πλούτισαν από την εξόντωση των υπολοίπων. Και είναι πολύπλοκος ο σημερινός κόσμος, γιατί ακριβώς δεν μπορεί κανείς να τον προβλέψει και να απαριθμήσει τα συν και τα πλην μιας και πολλοί κρύβουν την κερδοσκοπία τους και ακόμη περισσότεροι δεν δίνουν στίγμα, όπως κάνουν οι φτωχοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτε περισσότερο, ομολογώντας πως έγιναν φτωχότεροι.

Με λίγα λόγια: όλος ετούτος ο κόσμος που χάνεται στην δυσμορφία του νέου μοντέλου ζωής, όλοι όσοι ξοδεύουν την μερίδα του λέοντος των ενδιαφερόντων τους στο πώς θα βγάλουν περισσότερα χρήματα, όλοι τούτοι ρίχνουν ένα φευγαλέο βλέφαρο στα προσφυγόπουλα που ξεβράζονται στις ακτές. Και υπάρχουν και άλλοι τόσοι, που αγωνιούν για την αυριανή μέρα και δεν ξεχωρίζουν τον εαυτό τους από τους πρόσφυγες. Ένας μπερδεμένος κόσμος, με φόντο την δυστυχία την απειλή και την εκμετάλλευση. Επειδή πάντα υπάρχει ένα μεγάλο μέρος εκείνων, που επιβιώνει και κερδοσκοπεί από αυτήν ακριβώς την δυστυχία.