Μα μόνο μία; Δεν βρέθηκε κανείς άλλος να πει ένα «Όχι» σ' αυτή τη λαίλαπα που ψηφίσθηκε, όπως συνήθως, εξ υφαρπαγής, μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο; Κανένας δεν είχε την ειλικρίνεια να πει ότι ήταν αδύνατο να μελετήσει 7500 σελίδες μέσα σε τόσο λίγο χρόνο; Ότι ψήφιζε στα τυφλά; Αντιθέτως προς την «ιδεολογία» του;

Κατανοώ τις απορίες πολλών ανθρώπων. Αλλά και εκείνοι πρέπει να κατανοήσουν ότι το αξίωμα «πολλοί το χρήμα εμίσησαν, την δε δόξαν ουδείς», ισχύει και για «αριστερές» συνειδήσεις, όταν γλυκαίνονται σε αξιώματα. Να μην ξεχνάμε και το λαϊκό γνωμικό «να με λένε υπουργίνα κι' ας ψοφάω από την πείνα». Πόσο μάλλον, όταν το βουλευτιλίκι, ως αξίωμα, ου μόνον δόξαν αλλά και χρήμα, ουδόλως ευκαταφρόνητο, αποφέρει.

Πάλι καλά που βρέθηκε και μια να τολμήσει να πει το αυτονόητο: «Εφαρμόζουμε μέτρα και πολιτικές που έρχονται σε αντίθεση με τον πυρήνα των αξιών και της πολιτικής μας». Μόνο που, αφού το είπε, κατέστη αυτομάτως απόβλητη. Εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα. Όπως είχε γίνει και με τον τέως κυβερνητικό εκπρόσωπο Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Αν δεν το έκανε, θα είχε να αντιμετωπίσει αυτό που περιγράφει στην επιστολή της. Τις εύκολες ιδίως στην ιστορία της Αριστεράς- κατηγορίες «για προδότες και προδοσίες».

Κατανοώ επίσης την απογοήτευση της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας διότι δεν επιβεβαιώθηκε η «προφητεία» για την «αριστερή παρένθεση», παρά το γεγονός ότι τον «προφήτη» Μουρούτη διαδέχτηκε ο επεισοδιακότερος «προφήτης» Λεβέντης. Αλλά οι προσδοκίες αυτές ήταν εκτός πραγματικότητας. Πράγμα που είχα τονίσει τόσο στην χριστουγεννιάτικη στήλη μου το 2014, ενώ είχε φουντώσει η προεκλογική περίοδος, όσο και στο σημείωμά μου στις 16 Φεβρουαρίου του 2015.

Όποιος ανέλυε με κοινό νου την στάση του Βερολίνου απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, μετά τις ευρωεκλογές, καταλάβαινε ότι τους είχαν «ξεκρεμάσει», διότι είχαν την χρυσή ευκαιρία να περάσουν όλα τα μέτρα που ήθελαν, μέσω μιας «αριστερής» κυβέρνησης, η οποία θα πουλούσε ταυτοχρόνως ρητορείες για «σκληρές διαπραγματεύσεις» και «κόκκινες γραμμές» στους παραζαλισμένους, οπότε δεν θα υπήρχαν σοβαρές αντιστάσεις. Όπως και έγινε, όπως και γίνεται μέρα με την ημέρα.

Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόσα ακόμη «πράγματα που δεν είναι και τόσο αριστερά», μπορούν να κάνουν, για να μη χάσουν την εξουσία τους, ελπίζοντας να την καταστήσουν και καθεστώς.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr