Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Χωρίς τους πολίτες για τους πολίτες οι αποφάσεις στα εκάστοτε Εurogroup και η αγωνία για την τύχη της χώρας ανεβαίνει κατακόρυφα, καθώς προτάθηκαν, μεταξύ άλλων, η επέκταση της περιόδου χάριτος για την αποπληρωμή των δανείων, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τους, η διατήρηση των επιτοκίων στα σημερινά χαμηλά επίπεδα, καθώς και η πρόωρη εξαγορά των δανείων του ΔΝΤ.

Πάραυτα, εξακολουθούν πολλές εκκρεμότητες για να τακτοποιηθούν οι υποχρεώσεις της χώρας, με δεδομένο ότι και μεγάλη περίοδος χάριτος να δοθεί, τίποτε ουσιαστικά δεν θα αλλάξει και αυτό μάλιστα μπορεί να συντελέσει και σε παρατεταμένη φορολόγηση των Ελλήνων. Γιατί ως γνωστόν, τίποτε δεν χαρίζεται, ούτε προσφέρεται χωρίς αντάλλαγμα.

Τα μέτρα που θα λαμβάνονται κάθε φορά υπό τις εντολές των εταίρων θα ρίχνουν ολοένα και πιο κάτω τα χαμηλά οικονομικά κοινωνικά στρώματα, προκαλώντας ασφυξία στην αγορά, που δεν θα δει το παραμικρό φως όσο και να ευαγγελίζονται κάποιοι και να ονειρεύονται ανάπτυξη. Γιατί παρά το γεγονός ότι θα ετοιμάζονται εκ νέου νομοθετικές ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό και το εργασιακό, δεν πρόκειται να επιλύσουν οριστικά κανένα πρόβλημα διότι αφενός τα χρωστούμενα δεν θα απαλειφθούν και αφετέρου η χώρα θα μεταβληθεί σε ένα απέραντο πεδίο τοκογλύφων που θα λυμαίνονται τις δανειακές υποχρεώσεις των πολιτών.

Όσες ρυθμίσεις, λοιπόν και να νομοθετηθούν, δεν αλλάζει ο κανόνας της φτωχοποίησης ενός πολύ μεγάλου μέρους των Ελλήνων, που εξακολουθούν να βλέπουν σκοτάδι στην άκρη του τούνελ. Υπάρχει, όμως, πληθώρα υπουργών, από την άλλη, που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για ανάπτυξη και αναστροφή του επενδυτικού κλίματος. Υπάρχουν φωνές που καταγγέλλουν όσους τάχα καλλιεργούν φόβο στην κοινωνία. Υπάρχουν σε αφθονία όλοι εκείνοι που επαίρονται για τις νέες μνημονιακές πολιτικές και ταυτίζουν με την δεξιά ή την αντίδραση όλους αυτούς που δεν αποδέχονται τους όρους της πρόσφατης δανειακής σύμβασης.

Και ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ όλοι τούτοι οι νεόκοποι συντηρητικοί, ένα κόμμα που αναθεμάτιζε τα μνημόνια, αλλά που εδώ και καιρό ως κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει αλλιώς ασκώντας τάχα πολιτική που δεν θέλει. Όταν, όμως, κάποιοι αναλαμβάνουν εξουσιαστικά πόστα, λέει ο κανόνας, μετατρέπονται περίπου σε καρεκλοκένταυρους. Είναι τουλάχιστον δύσκολο να επιστρέψουν στην παλαιότερη επιχειρηματολογία. Δεν απογοητεύουν όμως, καθώς φαίνεται, τους ψηφοφόρους τους, γιατί πολύ απλά λένε πως έχουν ακόμη να προτείνουν αλλαγές στην φορολογία, παρά το γεγονός ότι η ταφόπλακα έχει ήδη μπει.

Κάποτε οι φιλόσοφοι προέβλεπαν το κοινωνικο-οικονομικό αδιέξοδο ολόκληρης της Ευρώπης και στηλίτευαν τον ατομισμό και την ιδιώτευση. Πέρασαν από τότε πολλές δεκαετίες και το σύστημα εξουσίας καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Μέσα από την λιτότητα και την κατάργηση κατακτημένων εργασιακών δικαιωμάτων με σκληρούς αγώνες, πιστεύουν πως θα συντηρήσουν το σύστημα εξουσίας, αυτό που κάποτε στιγματιζόταν από την ψευδεπίγραφη αριστερά, η οποία αποκαλύπτει τώρα το πιο στυγνό της πρόσωπο. Και δεν πρόκειται αυτή την φορά για την σταλινική αριστερά που αποκαλύφθηκε ο ρόλος της με την πτώση του Τείχους, αλλά για την αριστερά με το ευρωπαϊκό προσωπείο ήδη από την δεκαετία ΄80.

Αυτή, λοιπόν, η αριστερά που κάνει προσμίξεις με τον δεξιό εθνικισμό και φλερτάρει ανενδοίαστα με το όρο πατριωτισμός (όρος απαγορευτικός στην αλλοτινή της επιχειρηματολογία) έρχεται τώρα να διεκδικήσει τα πρωτεία στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Διεκδικεί την ψήφο του ελληνικού λαού ή αποκλείει νέες εκλογές δια στόματος Αλέξη Τσίπρα, επειδή δήθεν έχει σφυρηλατηθεί η εσωκομματική ενότητα. Και το παράδοξο είναι ότι παρουσιάζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως ο επόμενος διεκδικητής της εξουσίας, και αυτή την φορά μάλιστα φέρει τον μανδύα του αντιμνημονίου, όταν όλοι γνωρίζουμε ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος του κόμματός του, που μαζί με το ΠΑΣΟΚ έφεραν την χώρα στο χείλος του γκρεμού. 

Τα Εurogroup λοιπόν, εξακολουθούν να στήνονται και οι περίοδοι χάριτος για το χρέος καλά κρατούν. Το θέμα είναι, όμως, ποιος πληρώνει και ποιοι φορολογούνται. Ποιοι, με λίγα λόγια καλούνται να καταβάλλουν από το πενιχρό υστέρημά τους. Μέχρι να το ξοδέψουν και αυτό και να ξεσπιτωθούν από την μεγάλη αλληλεγγύη που επέδειξαν απέναντί τους εδώ και έξι χρόνια σοσιαλιστές, δεξιοί και αριστεροί.