Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Δεν έχει επωμιστεί μόνο από το προσφυγικό δυσανάλογο βάρος ο ελληνικός λαός, όπως αντιτείνει ο Έλληνας πρωθυπουργός, αλλά και από άλλα σοβαρά ζητήματα που έχουν να κάνουν με την σκληρή φορολογία, το ασφαλιστικό και τις μεγάλες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις.

Σε τελική ανάλυση, δεν είναι ανακούφιση για κανέναν ότι ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχεται αυτό που συμβαίνει πραγματικά στους πολίτες, ούτε βοηθούν σε τίποτε ανάλογες δηλώσεις, που παραμένουν πάντα σε θεωρητικό επίπεδο.

Το προσφυγικό τουλάχιστον είναι ανθρωπιστικό θέμα και ως τέτοιο το αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των πολιτών, που δέχεται να σηκώσει το βάρος. Τα υπόλοιπα, όμως, σοβαρά θέματα που αναζητούν λύση, περιπλέκουν την κατάσταση και δεν αφήνουν τους πολίτες να αναπνεύσουν.

Από την άλλη πλευρά, βέβαια, πληθαίνουν και οι πανηγυρισμοί για πιθανή μείωση του ελληνικού χρέους, που δεν είναι παρά τα γνωστά τερτίπια των εταίρων για να κρατούν τον ελληνικό λαό σε καταστολή.

Όταν δεν υπάρχει χρήμα, όταν δεν κινείται τίποτε στην αγορά, όταν όλοι ελπίζουν σε κάποιο θαύμα που θα αλλάξει τα δεδομένα, δεν υπάρχει μόνο δυσανάλογο βάρος παρά μια καθαρή και ξάστερη σοβαρή κρίση, που αδυνατούν να σηκώσουν τα ελληνικά νοικοκυριά. Οι ρήσεις λοιπόν, περί αυτού του περιλάλητου «βάρους», πρέπει να αφορούν αποκλειστικά και μόνο τα εισοδήματα που έχουν μειωθεί δραματικά, αλλά και τα οικονομικά αποθέματα που έχουν από καιρό εξαντληθεί.

Οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι ανασφάλιστοι και οι κάθε λογής ανήμποροι και αδύναμοι οικονομικά είναι πράγματι ένα μεγάλο βάρος για την ελληνική οικονομία, που αδυνατεί να τους στηρίξει επειδή τάχα δεν υπάρχουν τα διαθέσιμα κονδύλια. Για... άλλα, όμως, βρίσκονται αμέσως τα λεφτά, δίδονται σοβαρά ποσά χωρίς την παραμικρή διαπραγμάτευση.

Η συνήθης πρακτική όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια είναι  η εξής: Δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο για τους ανέργους παρά μονάχα κάποια προγράμματα περιστασιακής απασχόλησης του ΟΑΕΔ, που εξυπηρετούν πρωτίστως την εργοδοσία. Δεν υπάρχει κάτι άλλο για τους άστεγους πέραν των ΜΚΟ που το κράτος «στηρίζει» αφήνοντας τους εργαζόμενους σε αυτές για μήνες απλήρωτους. Για δε τους ανασφάλιστους θεωρείται «μεγάλη επιτυχία» η κατάργηση του  πεντάευρου στα δημόσια νοσοκομεία.

Με τις πολιτικές αυτές, το μόνο που πασχίζουν, είναι να πείσουν τους πολίτες ότι «κάτι κινείται». Όμως, το βάρος για την κοινωνία είναι ασήκωτο και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι οι πολίτες θα εξακολουθούν να το σηκώνουν. Τουναντίον, με τον καιρό το βάρος αυτό δεν θα γίνεται απλά δυσανάλογο, που λέει και ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά θα αποτελεί μεγάλη πληγή που θα εμποδίζει την ανάπτυξη και την οικονομική ανάταξη.

Τι να τις κάνουμε λοιπόν, τις τετ α τετ συναντήσεις Τσίπρα με τους ευρωπαίους ομολόγους του ή τις συζητήσεις για το προσφυγικό που μονοπωλούν την επικαιρότητα; Σε τι θα χρησιμεύσουν οι υποσχέσεις για το θετικό μέλλον της αγοράς, όταν αυτή στενάζει υπό το βάρος της αναδουλειάς; Οι πολίτες δεν χρειάζονται υποσχέσεις και πολύ περισσότερο αναγωγές στο μέλλον. Θέλουν πράξεις και υλοποίηση των θεωριών, που επί χρόνια δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προκαλούν παρατεταμένη ανασφάλεια. Τα δεδομένα δεν έχουν αλλάξει, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση υποσχέθηκε στροφή προς τα αριστερά, που μεταφράστηκε αργότερα ως μια ακόμη μετακίνηση προς τον συντηρητισμό επειδή δεν περισσεύουν πια λόγω των δυσχερειών στην διαπραγμάτευση «επαναστατικές ρήσεις».

Γιατί και με ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην εξουσία, το έργο επαναλαμβάνεται για μια ακόμη φορά και οι γνώριμες από παλιά συντηρητικές πολιτικές έρχονται και πάλι στο προσκήνιο. Δεν μένει λοιπόν, παρά να δούμε πώς και με ποιο τρόπο θα ελαφρύνουν το βάρος το δυσανάλογο βάρος των πολιτών. Δεν απομένει παρά να αναζητηθεί ο τρόπος απεμπλοκής της χώρας από τις απίστευτες δεσμεύσεις, που έχει υποσχεθεί να τηρήσει απέναντι στους εταίρους.

Το βάρος είναι μεγάλο, κε Τσίπρα και οι πολίτες αδυνατούν να το σηκώσουν. Και δεν είναι το προσφυγικό το μεγάλο βάρος, αλλά τα δυσανάλογα μέτρα λιτότητας που κανείς δεν αποδέχεται εκτός από την κυβέρνηση, που πάραυτα θεωρεί τις διαμαρτυρίες δικαιολογημένες! Δεν ωφελούν λοιπόν, σε τίποτε παρόμοιες ρήσεις, όταν το κακό έχει γίνει και το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Όταν το δυσανάλογο βάρος της λιτότητας έχει γονατίσει από καιρό τα μικρομεσαία και τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.