Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Επιμένουν να τονίζουν πως με κάποιες χιλιάδες θέσεις εργασίας τα επόμενα χρόνια, θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας που μαστίζει εδώ και χρόνια την χώρα. Την ώρα που ο γερμανός υπουργός Οικονομικών εγκρίνει την εκταμίευση χρημάτων για την Ελλάδα, με την προϋπόθεση ότι θα εκπληρωθούν και τα υπολειπόμενα άμεσα μέτρα, ακριβώς αυτή την στιγμή έρχονται να πανηγυρίσουν οι κυβερνώντες, ότι τάχα η πολιτική τους αποδίδει καρπούς. Θα πρέπει, όμως, πρώτα απ' όλα να διασαφηνιστεί, ποια είναι τα υπολειπόμενα μέτρα που εννοεί ο κος Σόιμπλε. Για δε την ελάφρυνση χρέους, ο λόγος γίνεται για το 2018. Μέχρι τότε, όλοι φανταζόμαστε τι μας περιμένει, με δεδομένο ότι η υφεσιακή κατάσταση δεν πρόκειται να αρθεί.

Έχουμε, βέβαια και από την άλλη, την ΝΔ να μιλά ανενδοίαστα περί μη λήψης και άλλων μέτρων λιτότητας, αν αυτή επικρατήσει στις εκλογές. Και αναρωτιέται κανείς: Πώς θα εξασφαλίζει κάθε φορά την δανειακή δόση ο κος Μητσοτάκης; Πώς και με ποιο τρόπο θα κατορθώσει να συγκρατήσει την χώρα από τον κατήφορο των ελλειμμάτων, αν δεν προβεί σε νέο δανεισμό τα επόμενα χρόνια; Και για τον νέο δανεισμό, ποιοι θα είναι οι όροι;

Η Ελλάδα έχει εισέλθει από χρόνια στον δανειοληπτικό κυκεώνα, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Και από τον κυκεώνα τούτον, δεν πρόκειται να βγει τα επόμενα χρόνια. Τι θα γίνεται κάθε φορά; Απλά, θα πανηγυρίζουν για μερικές θέσεις εργασίας και θα το θεωρούν αυτό νίκη. Έχουν εδώ και πολλά χρόνια όλα τα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ υποσχεθεί, πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα λάβει χώρα πρόοδος, πως θα υπάρξει ανάπτυξη τινι τρόπω. Η διαφορά είναι όμως, ότι σχεδόν ποτέ αυτό δεν έχει συμβεί στην πραγματικότητα. Τουναντίον, ολοένα και πιο συχνά ομάδες εργαζομένων κατεβαίνουν στους δρόμους, είτε γιατί οι επιχειρήσεις που δούλευαν έβαλαν λουκέτο, είτε επειδή εξακολουθούν να τους χρωστούν πολλούς μισθούς.

Αυτό όχι μόνο ανάπτυξη δεν δείχνει, αλλά ούτε την παραμικρή πρόοδο. Αν δε, συνυπολογίσει κανείς και την ανεργία που κρατιέται ακόμη σε υψηλά επίπεδα, μπορεί να εξαγάγει τα αντίστοιχα συμπεράσματα. Διαμηνύουν λοιπόν, προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι τάχα η χώρα είναι σε αναπτυξιακή πορεία και ως δικαιολογία και επιχείρημα προβάλλουν την πρόσφατη επίσκεψη Πούτιν, που δηλώνει φίλος της Ελλάδος, αλλά και τις κινέζικες επενδύσεις σε όλους τους τομείς. Δεν λένε όμως, ποια θα είναι τα κέρδη που θα αποκομίσει ο ελληνικός λαός μετά από όλες αυτές τις επενδύσεις, πόσο θα ανέβει το βιοτικό επίπεδο και αν θα ανασάνει η αγορά.

Και όλα αυτά, την στιγμή που ειδικά οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, την στιγμή που η ανεύρεση εργασίας είναι κάτι σαν λαχείο, όταν τις λιγοστές θέσεις τις καταλαμβάνουν όσοι διατηρούν καλές γνωριμίες. Η αναντίστοιχη αυτή σύγκριση των πολλών που ψάχνουν δουλειά και των ελαχίστων που τακτοποιούνται, δημιουργεί μια πολύπλοκη κατάσταση, για την οποία δεν φτάνουν οι θεωρίες περί γενικόλογης ανάπτυξης για να την εξωραΐσουν. Με λίγα λόγια, οι εξαιρέσεις δεν επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ειδικά σε μια χώρα, όπου το να διατηρεί κανείς την θέση εργασίας του, είναι κάτι σαν άπιαστο όνειρο.

Παρόλα αυτά, για τους κυβερνώντες υπάρχει ανάπτυξη. Ανάπτυξη, όμως, υπόσχεται και η αντιπολίτευση, ισχυριζόμενη μάλιστα, πως δεν θα επιβάλλει νέες περικοπές. Είναι η ίδια αντιπολίτευση που ως κυβέρνηση πριν τον ΣΥΡΙΖΑ έκανε την χώρα άνω-κάτω με τα νέα μνημόνια και τις περικοπές, κάνοντας τον κάθε έναν να πιστεύει, πως τελικά το θέμα δεν είναι ποιος κυβερνά, αλλά το πότε θα κυβερνήσει, για να πάρει ο άλλος την θέση του αντιπολιτευόμενου, αλλάζοντας την φρασεολογία και πάει λέγοντας. Τείνει να πιστέψει κάποιος, πως όλα γίνονται για να παγιδεύεται ο λαός, να εγκλωβίζεται σε ψεύτικα διλήμματα. Ούτε θέσεις εργασίας θα προκύψουν μαζικά, ούτε θα βρει δουλειά ο κόσμος. Το όλο παιχνίδι κρίνεται όχι στα σημεία, αλλά στην μαζική διασπορά ψευδών ειδήσεων. Για να υπάρχει πάντα ένας κακός που κυβερνά και ένας πολλά καλά υποσχόμενος αντιπολιτευόμενος. Για να αντιστρέφονται κάθε φορά οι ρόλοι και να ανακυκλώνεται η ύφεση.