Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Διαρθρωτικές αλλαγές και πρόσθετα μέτρα προτείνουν από το διευθυντήριο των Βρυξελλών, μεταρρυθμίσεις που δήθεν θα βάλουν την χώρα στον δρόμο της ανάπτυξης. Για να αρθεί η ύφεση, λένε, πρέπει να συρρικνωθούν τα εισοδήματα και να φορολογηθεί και ο τελευταίος πολίτης, σε όποια οικονομική κατάσταση κι αν βρίσκεται.

Στην Αθήνα μεταθέτουν στο μέλλον αυτή την περίφημη ανάπτυξη, αφού φροντίζουν, όμως, πρώτα να μπολιάσουν τα μυαλά των πολιτών με μπόλικη επιχειρηματολογία περί σταδιακού ανοίγματος της αναπτυξιακής οδού. Θέσεις εργασίας εξαγγέλλονται, κανείς, όμως, δεν πληροφορεί τους πολίτες για τους πενιχρούς μισθούς και τα εξαντλητικά ωράρια, που αν κρίνουμε μόνο από τους γιατρούς στα δημόσια νοσοκομεία, η κατάσταση είναι θλιβερή.

Ανάπτυξη, λοιπόν και προσπέλαση της ύφεσης, αυτό περιγράφεται με σαφήνεια στους φιλόδοξους λόγους των κυβερνητικών στελεχών. Μια ανάπτυξη που στοχεύεται τα τελευταία επτά χρόνια, όπου το κάθε κόμμα εξουσίας επιθυμεί να είναι αυτό που θα σηκώσει το λάβαρό της. Στο βάθος του υφεσιακού τούνελ, όμως, υπάρχει όντως ανάπτυξη; Κανείς δεν γνωρίζει. Εκφράζεται μόνο η επιθυμία και η ευχή, υπολογίζεται χονδρικά τι έχει γίνει και τι θα γίνει ακόμη. Απάντηση; Τίποτε απολύτως. Σας φαίνεται λακωνικό και κυνικό; Μπορεί.

Η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται οι εκάστοτε κρατούντες θα αργήσει ακόμη και σίγουρα θα κρύβεται πάντα πίσω από τα αδόκιμα ευχολόγια. Για ανάπτυξη θα μιλούν σε μόνιμη βάση όσοι κερδίζουν τις εκλογές και μετά από λίγους μήνες κάνουν την δέουσα αποτίμηση λίγο πριν τις επόμενες εκλογές, που δεν αλλάζουν σε τίποτε τα δεδομένα. Πέρασαν σχεδόν επτά χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης και όλοι όσοι είχαν υποσχεθεί ασφαλή πόρευση, όχι απλά διαψεύστηκαν, αλλά φτάσαμε στο 2015 να κινδυνεύσουν κυρίως οι καταθέσεις των πολιτών και κατά δεύτερο λόγο να μείνει η χώρα εκτός ευρώ, που δεν ξέρουμε τελικά αν ήταν καλύτερο.

Εντός ευρωζώνης, λοιπόν, με χίλια μύρια προβλήματα και μια ασταμάτητη ανεργία που συνοδεύεται από σταθερά υψηλές τιμές στα είδη διαβίωσης, πλησιάζουμε στο κέντρο του καλοκαιριού 2016, με την κυβέρνηση να επιμένει πως κερδίζει σταδιακά τις μάχες και πως στο τέλος θα επέλθει η περιβόητη ανάπτυξη. Στα φόρα και στις συναντήσεις όμως, όλα δείχνουν να συνηγορούν πως τα νέα μέτρα δεν θα αποφευχθούν. Είτε ονομαστούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, είτε βαφτιστούν αναπόφευκτες ενέργειες τόνωσης της ρευστότητας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι παρεμβάσεις θα γίνουν, ανεξαρτήτου φτώχειας και παρακμής. Θα γίνουν γιατί οι εταίροι έχουν λαμβάνειν από την όλη ιστορία με τιμωρητικό ή μη τρόπο. 

Δύσκολη λέξη η ανάπτυξη, που πρέπει να προφέρεται μόνον όταν υπάρχει πραγματική ελπίδα και φως στον ορίζοντα. Αν κρίνουμε από την αλλεπάλληλη φιλολογία για επικείμενες εκλογές τον προσεχή Οκτώβρη, αν δεχθούμε πως όλα γίνονται για να αλλάζουν οι διαχειριστές της εξουσίας και ο κόσμος να ελπίζει κάθε ένα χρόνο και κάτι, πως κάτι θα αλλάξει, μιας και σχεδόν ποτέ δεν θα ξεπεράσουμε την τετραετία διακυβέρνησης από ένα και μόνο κόμμα, όλα συνηγορούν πως η μαγική αυτή λέξη θα μετατίθεται από το κάθε κόμμα εξουσίας στο μακρινό μέλλον, παρά το γεγονός ότι η φιλολογία περί υποτιθέμενου ανοίγματος της αγοράς θα μονοπωλεί τα απογευματινά δελτία. Όλοι βλέπουν ανάπτυξη, όταν βρίσκονται στην εξουσία. Και ως αντιπολίτευση τραγικοποιούν τα πράγματα, γιατί έτσι είθισται επί δεκαετίες. Η ανάπτυξη, λοιπόν, αναβάλλεται κατ' ουσίαν και όλοι πλέον το καταλαβαίνουν. Τι απομένει; Απλά οι αόριστες ρήσεις για πρόοδο και ευημερία, που κανείς δεν βλέπει όταν κατεβαίνει στην αγορά και αντικρίζει κλειστά μαγαζιά ή ξενοίκιαστα από καιρό κτίρια. Μια εικόνα - χίλιες λέξεις που αντιπαραβάλει την αναγκαστική ψευδολογία που εκπορεύεται εδώ και καιρό από το διευθυντήριο των Βρυξελλών για ευνόητους λόγους.