Μερικοί πιστεύουν ότι η ελληνική μυθολογία, που εξέθρεψε την παγκόσμια λογοτεχνία, την κλασική μουσική και χορογραφία, είναι παρελθόν. Αμ, δε. Εξακολουθούμε, ως λαός, να ζούμε με τους μύθους μας. Μόνο που η θεματογραφία της τρέχουσας μυθολογίας είναι βαρετά πεζή. Δεν έχει τίποτε το ποιητικό. Οι νέοι μυθικοί ήρωες είναι τα φυσικά και νομικά πρόσωπα της καθημερινότητάς μας. Του ιδιωτικού και δημοσίου βίου μας.

Ένας από τους βασικότερους μύθους, στη χώρα των 250 φορολογικών νομοσχεδίων μέσα σε 42 χρόνια και των 115.000 συναφών υπουργικών αποφάσεων, που συνθέτουν έναν απίστευτο κυκεώνα, είναι ο μύθος ότι τάχα τα προβλήματά μας θα λυθούν με ένα μόνο μέτρο: «Να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο». Αμήν και πότε.

Ασφαλώς και έχει εξαιρετικές επιδόσεις  στην φοροδιαφυγή το «μεγάλο κεφάλαιο» γενικώς. Ημεδαπώς και παγκοσμίως. Αλλά ακόμη και έτσι, το «μεγάλο κεφάλαιο» πληρώνει. Τα στοιχεία του 2011, δεύτερου χρόνου της εποχής των μνημονίων, όπως τα επεξεργάσθηκε η εταιρεία μελετών «διαΝΕΟσις», είναι εξόχως εύγλωττα. Δείχνουν για παράδειγμα, ότι οι 900 μεγαλύτερες επιχειρήσεις του τόπου, που αντιπροσωπεύουν μόλις το 0,4% του  επιχειρηματικού δυναμικού της χώρας, πλήρωσαν το 61% των φόρων νομικών προσώπων. Άρα η μεγαλύτερη «λαμογιά» γίνεται από το σύνολο των «μικρών». Κυρίως με προσωπικές εταιρείες. Που ενώ αντιπροσωπεύουν το 99,6% του «επιχειρηματικού κόσμου», συμβάλλουν μόλις κατά το ένα τρίτο στα φορολογικά βάρη.

Αλλά και σε επίπεδο φυσικών προσώπων, η κατάσταση είναι ανάλογη. Το μόλις 8% των φορολογουμένων ιδιωτών, που είναι εύποροι, αφού δηλώνουν ετήσιο εισόδημα άνω των 42.000 ευρώ, πλήρωσε, την ίδια χρονιά, το 69% των φόρων φυσικών προσώπων. Ξαναδείτε το, παρακαλώ: Οκτώ στους εκατό πολίτες πληρώνουν πάνω από τα δυο τρίτα των φόρων που εισπράττει το ελληνικό δημόσιο από φυσικά πρόσωπα. Ενώ οι άλλοι 92 δεν καλύπτουν καν το ένα τρίτο.

Το αποτέλεσμα είναι να χάνει το δημόσιο πάνω 16 δισεκατομμύρια ετησίως από την φοροδιαφυγή. Με τα οποία θα μπορούσε να καλύπτει την μισθοδοσία του δημοσίου και να έχει και περίσσευμα ενός δις. Είτε να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος και να του περισσεύουν τέσσερα δισεκατομμύρια.

Στην αρχαιότητα οι μύθοι διαπερνούσαν κλασικά αριστουργήματα. Στη νεοελληνική πραγματικότητα είναι απλώς ψευδαισθήσεις, ή αν προτιμάτε «αυταπάτες», που χαρακτηρίζουν, εν πολλοίς τις εξαγγελίες, τα προγράμματα και τα συνθήματα της Αριστεράς, κυβερνώσας και μη.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr