Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η Ελλάδα των χορηγιών, των μεγαλοπρεπών φιλανθρωπικών ευεργεσιών, η χώρα όπου ο καθένας μπορεί με την δύναμη των ΜΜΕ να αναδειχθεί σε μεγάλη προσωπικότητα από την μια στιγμή στην άλλη. Την περίπτωση βέβαια, του να κηλιδωθεί η υπόληψή του από το κυνήγι της κάμερας δεν την εξετάζουν ποτέ, ούτε τις γενικές και αόριστες πληροφορίες, που ναι μεν δεν διασταυρώνονται, όμως είναι αρκετές για να κάνουν την κατάλληλη δυσφήμιση.

Ζούμε σε μια χώρα αμερικανοποιημένη, με στοιχεία Ανατολής και Ευρώπης, σε έναν αχταρμά της αφομοίωσης ανατολικών δεσποτικών αντιλήψεων πασπαλισμένες με άρωμα Δύσης. Ουδείς μπόρεσε να καταλάβει μέχρι στιγμής σε τι κράτος ζει, ένα κράτος με ανύπαρκτη περίθαλψη και μια απαίδευτη κοινωνία, που ζει και αναπνέει με δυσκολία, πιασμένη στα δίχτυα του νεοσυντηρητισμού.

Η Ελλάδα των εθνικιστικών παραληρημάτων, είναι αυτή ακριβώς η χώρα που αποστασιοποιείται από την αρχαία της ιστορία, έτσι όπως βεβηλώνει χωρίς πολύ σκέψη την γλώσσα και την φρασεολογία της καθημερινότητας. Και ενώ οι Αθηναίοι στην αρχαιότητα μιλούσαν για τον Δήμον και την Πολιτεία με επίκληση των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, η Ελλάδα του σήμερα δεν έχει να προσφέρει τίποτε περισσότερο ή λιγότερο απ' αυτήν ακριβώς την ανάμνηση, που ενίοτε την εκμεταλλεύεται τουριστικά, με προκλητικό μάλιστα τρόπο.

Τα γαλαζοπράσινα εμπορικοοικονομικά deals πασπαλίζονται με την αναγκαία τηλεοπτική σαπουνόπερα που παραπέμπει στην καπελωμένη διαφημιστικώς ελευθεριότητα, η οποία με την σειρά της εξαντλείται στις σεξιστικές ονειρώξεις του μέσου τηλεθεατή από την παρέλαση των προκλητικών κορμιών στις πασαρέλες των πρωινάδικων. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα χωρίς καμία δόση υπερβολής αυτός είναι ο ιστορικός τόπος που βεβηλώνεται καθημερινά από την επικρατούσα χαζοαργκό των εκάστοτε μοδάτων τηλεπαρουσιαστών/τριών.

Επιβιώνουν λοιπόν, αυτοί οι κουτόφραγκοι, όχι μόνο στα δελτία των οκτώ και τις παραφυάδες τους, αλλά και σε όλους τους εργασιακούς χώρους, πουλώντας φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες, εκδουλεύσεις, αλλά πάνω απ' όλα κουτσομπολιό και φήμες για τις δράσεις των επωνύμων, γιατί έτσι θεωρούν οι κάθε λογής προϊστάμενοι των ειδήσεων πως κερδίζεται η διαφημιστική αγορά.

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την κοινωνική αθλιότητα της Ελλάδας, για την χώρα αυτή, όπου η αμάθεια είναι το βασικό προσόν στα βιογραφικά των υποψηφίων, που επιλέγονται βάσει των γνωριμιών και των «παρουσιαστικών» τους, αλλά ποτέ βάσει των γνώσεων -που τουναντίον είναι αρνητικό προσόν. Στην χώρα της γενικευμένης σήψης, η κάθε υπερβολή λογιάζεται ως εγκυκλοπαιδική γνώση και το κους κους ως κοινωνική δραστηριότητα.

Ταμπού, στερεότυπα και κλισέ κρατούν την κοινωνία σε καθυστέρηση και το πιο λυπηρό είναι, όταν αυτό το συναντάς στους νέους, αρκετοί από τους οποίους ενστερνίζονται φαλλοκρατικές απόψεις και καμαρώνουν μόνο για την ελληνική λεβεντιά.

Αν όλα αυτά σας φαίνονται καταστροφολογία, δεν έχετε παρά να κοιτάξετε τις μελέτες και έρευνες για την Παιδεία των Νεοελλήνων που εξαντλούν τον χαρακτήρα τους στις βρισιές που ανταλλάσσονται με ευκολία στους δρόμους και τα σοκάκια. Θα έλεγε κανείς χωρίς υπερβολή, ότι η ελληνική κοινωνία αναπαύεται στον καναπέ και καταναλώνει «κρίση», που είναι της μόδας στους εργοδοτικούς κύκλους. Κάθε μείωση λόγω αυτής της περιλάλητης «κρίσης» συνοδεύεται από σοβαρές υπαναχωρήσεις του κοινωνικού ιστού, που δεν κλονίζει καθόλου τα θεμέλια της εξουσίας.

Μιλάμε λοιπόν, πολύ απλά, για μια ηττημένη κοινωνία, για πολίτες που προσκυνούν τα κόμματα στην κάλπη κι ας φωνάζουν όλο το προηγούμενο διάστημα εναντίον τους. Επόμενο, λοιπόν, είναι, σε μια χώρα που απουσιάζει ο πνευματικός κόσμος, αυτός ή αυτή που θα πει το κάτι παραπάνω, να λατρεύεται ως διαστημάνθρωπος. Δυστυχώς, ζούμε εδώ όπου οι διανοούμενοι έχουν αποκοπεί από την πολιτική στάση, λες και η ύπαρξή τους δεν οφείλεται σε κάποιους άλλους που αγωνίστηκαν για την ελευθερία του λόγου, λες και τίποτε δε συνέβη παλαιότερα.

Η Ελλάδα του σήμερα, ξεπουλά επιπλέον και την εδαφική της περιουσία σε βαθύπλουτους επενδυτές που αγοράζουν γη και ύδωρ. Γκιαούρηδες όπως πάντα, υποτελείς από την τουρκοκρατία και μετά. Αν σας φαίνεται οξεία η κριτική της ελληνικής πραγματικότητας, δεν έχετε παρά να κάνετε ένα ζάπινγκ στους ελληνικούς δρόμους και να φιλτράρετε την διάθεση του Έλληνα για κοινωνική αλλαγή. Αλλιώς, βολευτείτε με το «Πατρίς Θρησκεία - Οικογένεια», που τα τελευταία χρόνια παραείναι της μόδας αν δεν κάνω λάθος.