Όποια και όποιος εξακολουθεί να γκρινιάζει για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, είναι απαραδέκτως αχάριστοι. Διότι, η χώρα αυτή και ο δημόσιος βίος της, το πολιτικό και «θεσμικό» κατεστημένο της, προσφέρουν άφθονη ψυχαγωγία στους πολίτες. «Γέλια μέχρι δακρύων» που έλεγαν κάποια παλιά διαφημιστικά μηνύματα πλανοδίων θιάσων.

Την ιστορία με την «γάτα των Ιμαλαϊων», ακόμη και αν δεν έχετε διαβάσει το αφήγημα από το πρωτότυπο, ασφαλώς την γνωρίζετε. Εκείνο που ίσως δεν γνωρίζετε είναι ο ακριβής τόπος στον οποίο έγιναν οι δύο πρώτες συναντήσεις. Του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επίδοξου πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, με τον αυτοχαρακτηριζόμενο, στο αφήγημα, ως «παραδοσιακό εκδότη» Σταύρο Ψυχάρη, το «αφεντικό» του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, εν συντομία ΔΟΛ.

Το σπίτι λοιπόν, στη βόρεια συνοικία, είχε έναν συγκεκριμένο οικοδεσπότη, μέσω του οποίου είχε κλειστεί η συνάντηση των δυο ανδρών. Τον άλλοτε διευθυντή του «Βήματος» και ως χθες πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου της εταιρίας που εκδίδει το επίσημο κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, την «Αυγή», τον Βασίλη Μουλόπουλο. Ναι. Αυτόν που «προσκλήθηκε» από τον Σταύρο Ψυχάρη «να σώσει τον ΔΟΛ» και, κατά την επίσημη ανακοίνωση «αποδέχθηκε ευχαρίστως».

Τι πιο ψυχαγωγικό από αυτό; Βρισκόμαστε στο 2017. Ακριβώς στη χρονιά που εορτάζεται η εκατοστή επέτειος από την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Όταν μεταξύ των άλλων καθιερώθηκε και ο θεσμός του κομματικού «επιτρόπου». Του «κομισάριου» κατά την κρατούσα κομματική ορολογία. Και ενώ, σε όλο τον κόσμο, ό,τι έχει απομείνει από εκείνο το καθεστώς είναι πια ...μουσειακό είδος, εδώ ο θεσμός του «κομισάριου» αποδεικνύεται ζώσα πραγματικότητα.

Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, ο Σταύρος Ψυχάρης, ο άνθρωπος που ξεκίνησε από κλητήρας της προδικτατορικής απογευματινής εφημερίδας της Αριστεράς, της «Δημοκρατικής Αλλαγής», όπου, με ένα μηχανάκι μετέφερε τα χειρόγραφα από τα γραφεία στο τυπογραφείο, για να φτάσει να γίνει το «αφεντικό» του μεγαλύτερου συγκροτήματος τύπου, αποδέχθηκε τον ορισμό, ως «κομισάριου», ενός από τους πλέον εμπίστους συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα.

Και τώρα μπορούμε, όλοι μαζί, να βροντοφωνάξουμε το σύνθημα «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται». Ο αγώνας κατά της «διαπλοκής» και της «αιτιοκρατίας». Ζήτω ο νταβάριτς Βασίλη, που αποκαθιστά τον λαϊκό έλεγχο στο «δόλιο συγκρότημα». Άντε και στους επομένους.

Τι δεν καταλαβαίνεις;

       Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

 giorgis@massavetas.gr