Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι όλα αυτά που ισχυρίζεται η κυβέρνηση οφείλονται στην σταθερή της πεποίθηση ότι μπορεί, όπως ισχυρίζεται, να κυβερνήσει την χώρα μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2019 ή αν το σχέδιο είναι τέτοιο ώστε να καθηλωθούν οι πολίτες για άλλα δύο χρόνια ακόμη, χωρίς να διαμαρτυρηθούν για τα άθλια οικονομικά τους.

Σε επετειακή της ανακοίνωση για τα δύο χρόνια διακυβέρνησης, η κυβέρνηση υπογραμμίζει ότι «η συμπλήρωση δύο χρόνων διακυβέρνησης του τόπου από τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναλογιστούν οι πολίτες τι άλλαξε στη χώρα τους αυτή τη διετία, δίνοντάς τους παράλληλα και τη δυνατότητα να σκεφτούν αφενός σε πόσο οριακό σημείο είχε βρεθεί η Ελλάδα στο τέλος του 2014, το οποίο κατάφερε να το υπερβεί με την πολιτική ανατροπή του Ιανουαρίου του 2015, και αφετέρου τη σημασία αυτής της πολιτικής ανατροπής, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά γενικότερα για την Ευρώπη».

Και αναρωτιέται κανείς εύλογα: ποια είναι αυτή η αποκαλούμενη πολιτική ανατροπή και πού εδράζεται; Πώς και με ποιο τρόπο συντελέστηκε αυτή η υποτιθέμενη «επανάσταση», όταν έχει γεμίσει ο τόπος ανέργους και νοικοκυριά ενώπιον του φάσματος της οικονομικής καταστροφής; Η κυβέρνηση, όμως, επιμένει: «Μετά από σκληρή μάχη, φτάνοντας στα όρια τη σύγκρουση με τους οπαδούς της τυφλής και εκδικητικής λιτότητας, η κυβέρνησή μας κατάφερε να φτάσει σε συμφωνία. Μια συμφωνία που δεν αποτυπώνει τους πολιτικούς στόχους της σημερινής κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, απέτρεψε, όμως, εκείνη τη στιγμή, την καταστροφή, ενώ έδωσε προοπτική και χαράσσει το δρόμο για την οριστική έξοδο της χώρας από την επιτροπεία και τα μνημόνια, το 2018».

Σημειώστε αυτή την ημερομηνία - το 2018, έξοδος της χώρας από τα μνημόνια. Ας πούμε ότι γίνει αυτό. Ποια θα είναι τότε η οικονομική κατάσταση στην χώρα; Πώς είναι σίγουροι στην κυβέρνηση ότι θα αντέξουν ακόμη για πολύ οι πολίτες, μετά από την άγρια επίθεση στα οικονομικά τους, μετά από όλη αυτή την επιδρομή σε βάρος των εισοδημάτων τους; Υπάρχει δικαιολογία για όλα αυτά; Η κυβέρνηση έχει έτοιμη την απάντηση: Η συμφωνία του Ιουλίου 2015 ορίζει ως στόχους -0,25% για το 2015, 0,5% για το 2016, 1,75% για το 2017 και 3,5% για το 2018. Αυτό σημαίνει ότι 20 δισ. ευρώ θα παραμείνουν στην πραγματική οικονομία, στην κοινωνία, μέσα σ' αυτή την τετραετία, αντί να τροφοδοτήσουν τα παράλογα μέτρα που θα απαιτούνταν για να εκπληρωθούν οι στόχοι της προηγούμενης συμφωνίας της ΝΔ ΠΑΣΟΚ».

Ερώτηση: Αυτά τα 20 δις που παραμένουν στην πραγματική οικονομία στην κοινωνία, πού και πώς διατίθενται; Τι έχει δει ο κόσμος τα δύο αυτά χρόνια σαν επιβράβευση για την υπομονή του; Μήπως τις συνεχείς σταδιακές περικοπές σε συντάξεις και μισθούς και λέω σταδιακές διότι κάθε λίγο και λιγάκι αποκαλύπτεται και ένα νέο χαράτσωμα, χωρίς καν να υπάρξει προηγούμενη προειδοποίηση;

Η κυβέρνηση, όμως, έχει και πάλι κάτι να αντιτείνει: «Τόσο η απόφασή μας να φτάσουμε στα όρια τη σύγκρουση με την τυφλή λιτότητα, όσο, όμως και η προσήλωσή μας στην ευρωπαϊκή συνεργασία και συμπόρευση, είμαστε πεπεισμένοι ότι αποδίδει. Η υπόθεση για την αλλαγή πορείας της Ευρώπης είναι διαρκής, μακρά και παραμένει ανοιχτή. Αυτή η απόφασή μας, είναι ευθέως συνδεδεμένη με τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις του ελληνικού λαού».

Η κυβέρνηση επικαλείται το δημοψήφισμα στην επιχειρηματολογία της και όλοι θυμόμαστε τι συνέβη την εποχή εκείνη. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει επίσης κάτι που θα παραμείνει άλυτο αίνιγμα πώς και με ποιο τρόπο κρατήθηκε η χώρα στην ευρωζώνη, αποδεχόμενη όλα αυτά τα μέτρα που για μια ακόμη φορά έστησαν με την πλάτη στον τοίχο τους Έλληνες πολίτες. Ερωτήματα άλλα δεν υπάρχουν, παρά μόνον η μόνιμη απορία πώς είναι δυνατόν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις να ισχυρίζονται κάθε φορά πως θα βγάλουν την χώρα από την λιτότητα και την ίδια στιγμή να απεργάζονται σχέδια για το πώς και με ποιο τρόπο θα συνεχίσουν να επιβάλλουν πρόσθετους φόρους.