Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Όσα ταξίδια και αν κάνει ο πρωθυπουργός υπερατλαντικά ή μη - όσες υποσχέσεις κι αν δώσει, όσες ελπίδες και αν προσπαθεί να καλλιεργήσει, στο τέλος αυτό που θα μείνει, θα είναι μια ακόμη πικρή γεύση από μια κυβέρνηση που «πάτησε» στην υπομονή του κόσμου, ποντάροντας στην ανεκτικότητα και την συνήθη χρόνια αποδοχή των μνημονίων.

Το λέω αυτό, γιατί τελικά οι λαοί είναι εκείνοι που αποφασίζουν πώς θα κινηθούν και προφανώς για να μην υπάρχει διαμαρτυρία τα τελευταία χρόνια, κάτι έχει γίνει αποδεκτό στην συνείδηση του κόσμου. 

Χωρίς να θέλω να ισχυριστώ ότι αυτό το «κάτι» μπορεί να καταστρέψει την όποια τάση αμφισβήτησης εντούτοις δεν μπορούμε να παραλείψουμε πως με την συνεχή αποδοχή των μνημονίων, ο λαός δεν είναι υπεύθυνος για την τύχη του. Πάντως, η προσπάθεια του πρωθυπουργού είναι αδιάκοπη, καθώς παίρνει θάρρος από αυτήν ακριβώς την παρατεταμένη ανοχή. Τα ψέματα, όμως, κάποτε τελειώνουν και τα σαθρά επιχειρήματα στερεύουν.

Ορθώς, κατά την άποψή μου, ο Γιάνης Βαρουφάκης επιμένει στο καινούργιο του βιβλίο πως άλλα περίμενε και άλλα είδε από τους πρώην συντρόφους του. Χωρίς αυτό να τον απαλλάσσει από τις ευθύνες που τυχόν είχε το διάστημα που υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών (με κυριότερο, πιστεύω, ότι έπρεπε να προβλέψει πως στο τέλος θα επικρατούσαν οι συμβιβαστικές με το μνημόνιο φωνές) εντούτοις η όλη στάση του ήταν τουλάχιστον συνεπής με τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, λίγους μήνες πριν αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας με την νίκη του στις εκλογές.

Τι θα μπορούσε άλλο να προσάψει κανείς στον τέως υπουργό Οικονομικών; Ίσως την έπαρση και την επιμονή; Ίσως την ακατάσχετη φιλολογία περί εξόδου από το ευρώ; Όχι. Η στάση του Γιάνη Βαρουφάκη παρά τις όποιες ενστάσεις ήταν η πιο σωστή, τουλάχιστον συνεπής στις προεκλογικές εξαγγελίες. Τουναντίον, ο Αλέξης Τσίπρας είναι εκτεθειμένος απέναντι στην μάζα των ψηφοφόρων του, όπως εκτεθειμένα είναι σχεδόν όλα τα κόμματα που αθετούν τις υποσχέσεις τους εν τοις πράγμασι και σε αυτό δεν χωρούν αστειότητες ή φαιδρότητες  του τύπου «ο Λεβέντης ήθελε να παραιτηθεί από βουλευτής, αλλά τον έκανε να ανακαλέσει η εκκλησία...».

Ταξίδια, λοιπόν και συνεχείς υποσχέσεις για μια άλλη Ελλάδα, για έναν τόπο που ή θα φωτίσει και πάλι η ανάπτυξη, που θα ενδυθεί επενδυτικά και θα εξαπλωθεί από την βαρύτητα των νέων ιδεών. Τα ταξίδια, όμως, για διεθνή υποστήριξη δεν είναι παρά η στάχτη στα μάτια του κόσμου, που ούτως ή άλλως θα πλανηθεί για μια ακόμη φορά λόγω της γενικότερης έλλειψης ιδεών, πριμοδοτώντας κόμματα όπως η ΝΔ, που στρώνει παραδοσιακά τον δρόμο για περαιτέρω λιτότητα.

Συνεπώς, στην πράξη δοκιμάζονται οι όποιες θεωρήσεις για την κοινωνία και το κράτος. Εκεί αριθμείται η νοηματοδοτική τους ισχύ, η σχέση των θεωριών αυτών με την τρέχουσα πραγματικότητα. Και θεωρίες υπάρχουν πολλές, όσο ελάχιστη είναι κατ' ουσίαν η σχέση τους με την πραγματικότητα. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχετε παρά να συγκρίνετε τι λένε τα κόμματα πριν τις εκλογές και τι λένε μετά, μια διαδικασία γνωστή και μη εξαιρετέα. Αφού, λοιπόν, διαπιστώσετε για μια ακόμη φορά τις τεράστιες, αλλά πάραυτα εσκεμμένες αντιφάσεις (γιατί έτσι απαιτεί το προεκλογικό πανηγύρι), δεν έχετε παρά μία και μόνη επιλογή: Να τους απορρίψετε!

Καλό θα είναι να μην πείθεται κανείς για την αληθοφάνεια των κομματικών επιχειρημάτων πριν ή μετά από τις εκλογές, ούτε από τα δήθεν εποικοδομητικά ταξίδια που στοχεύουν στο να κάνουν ελκυστική στους ξένους επενδυτές εγχώρια αγορά, μετά την επίτευξη και υπογραφή εμπορικών συμφωνιών. Καλό θα είναι απλά να κρατάτε αρχείο με τις πολιτικές δηλώσεις στην πάροδο του χρόνου. Και όταν αυτοί σας απαντήσουν πως όλα διαμορφώνονται «αναλόγως των συνθηκών», να γελάσετε δυνατά, γιατί αυτό το χαλκευμένο επιχείρημα έχει μάλλον διαχρονική ισχύ.