Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τις ευκαιρίες δεν τις είχε ο ελληνικός λαός στο σύνολό του για να ξεπεράσει την οικονομική κρίση, οι ευκαιρίες χάθηκαν από τις κυβερνήσεις όλων των τελευταίων ετών, που ξεπούλησαν τα πάντα προκειμένου να παραμείνουν στην ευρωζώνη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλει κανείς να βρίσκεται εκτός ευρωπαϊκού τόξου, θα πρέπει να τονιστεί ότι αφενός τα μερίδια ευθύνης των κυβερνώντων είναι τεράστια από την παραμονή στο ευρώ με τους εν λόγω δυσβάστακτους όρους και αφετέρου πως η αντιπολίτευση δεν υπολείπεται ευθυνών για την ομολογουμένως χλιαρή στάση της απέναντι στις ραγδαίες εξελίξεις που συνέβησαν στην χώρα από το 2010 και μετά.

Για να αναζητήσουμε, όμως, συνολικά τις ευθύνες, καλό θα είναι πρώτα κάποιοι από εμάς να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Ναι, σε μεγάλα ποσοστά στις έρευνες του ευρωβαρόμετρου, η πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει ολοένα και περισσότερη Ευρώπη, θεωρεί εαυτούς από χρόνια ευρωπαίους. Την ίδια στιγμή, όμως, ολόκληρες επαγγελματικές τάξεις, καθοδηγούμενες από τα κόμματα, δεν έπαψαν και δεν παύουν να καταχρώνται ευρωπαϊκά κονδύλια για την ανάπτυξη.

Θα πει κανείς «δικά μας λεφτά δεν είναι και αυτά, χρήματα που προκύπτουν από την φορολόγηση και τα χαράτσια στους πολίτες της ΕΕ;». Όχι, δεν είναι ακριβώς έτσι. Σήμερα φορολογείται ο μέσος ευρωπαίος πολίτης για τα χρέη της Ελλάδας. Την εποχή που μιλάμε κάποιοι βάζουν το χέρι στην τσέπη, για να πληρώσουν τα συγκεκριμένα ποσά. Και αυτοί δεν είναι ούτε υπουργοί, ούτε κυβερνήσεις, ούτε αξιωματούχοι. Είναι απλοί πολίτες στην Ευρώπη, που χαρατσώνονται για το ελληνικό χρέος.

Στην Ελλάδα βέβαια, έχουν πιει το αίμα του κόσμου όλα αυτά τα χρόνια οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όταν οι συντάξεις μειώθηκαν στο μισό, το ίδιο όπως και οι μισθοί στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Και πάλι, τις αποφάσεις αυτές δεν τις πήραν οι λαοί της Ευρώπης παρά οι κυβερνήσεις τους, οι λεγόμενοι «εταίροι». Στην Ελλάδα, όμως, θα ήταν λάθος να ξεχάσουν όσα έκαναν κάποιοι τα χρόνια της υποτιθέμενης ευημερίας. Αρκετοί πολίτες ακολούθησαν τότε κατά γράμμα τις δια των κομμάτων κατευθυντήριες οδούς, τζογάροντας στο χρηματιστήριο και ασκούμενοι δεόντως σε ότι αφορά τις τεχνικές εξαπάτησης και φοροδιαφυγής. Και οι ενέργειες τούτες γίνονταν εις βάρος των κατώτερων οικονομικά τάξεων, καθώς αυτές πλήρωναν στο τέλος το τίμημα. Το αμφισβητεί κανείς αυτό;

Καλύτερα λοιπόν, όταν γίνονται συζητήσεις για το κατάντημα της χώρας, αυτοί που πρωτοστατούν σ' αυτές και που συνήθως είναι εκείνοι που έχασαν τα κάθε λογής οφίτσια, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναλογιστούν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Η λογική του «βάζω όλον τον κόσμο στο ίδιο τσουβάλι» δεν είναι παρά λογική του παραλόγου. Ας σκεφθούν λοιπόν, κάποιοι το μερίδιο ευθύνης τους στο σημερινό κατάντημα.

Την ίδια στιγμή, όμως, εξακολουθεί η παραφιλολογία πως «ο ελληνικός λαός στο σύνολό του κλώτσησε τις ευκαιρίες». Όχι λοιπόν, κάποιοι στόχευσαν απλά να πλουτίσουν από την μια μέρα στην άλλη σε βάρος όλων των υπολοίπων και αυτό είναι όλο. Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις με τις αποφάσεις τους για παρατεταμένη λιτότητα, η λογική του «εξοικονομώ με κάθε τρόπο και μέσον χρήματα από τον πολίτη της διπλανής πόρτας για να παρουσιάσω έσοδα», η θεωρία πως τα χρέη σβήνονται με το χαράτσωμα, πέρα από ξεπερασμένη, είναι και ανέφικτη. Υπηρετεί, όμως, σθεναρά την λογική της «αρπαχτής» σε βάρος του ελληνικού λαού, έτσι απλά για να πλουτίσει η ΕΚΤ και το ΔΝΤ μετά από αυτήν ακριβώς την παρατεταμένη λιτότητα και φορολόγηση, καθ' υπόδειξιν των εταίρων. Γιατί, πού αλήθεια νομίζετε πως πηγαίνουν τα έσοδα από την υπερφορολόγηση και τα μέτρα λιτότητας; Έχετε μήπως την εντύπωση ότι συμβάλλουν στην οικονομική ανόρθωση της χώρας; Αστείο πράγμα.

Το χρήμα ανακυκλώνεται από το τραπεζικό σύστημα και καταλήγει στις τσέπες των χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Αυτή είναι η αλήθεια. Οι ευθύνες ανήκουν σε πολλούς στην Ελλάδα, σε πολίτες που πίστεψαν πως από την μια μέρα στην άλλη θα φτάσουν στον ουρανό, σε πολίτες που δεν σκέφτηκαν πέραν του εύκολου πλουτισμού. Δίπλα τους ακριβώς βρίσκονταν χιλιάδες άλλοι, που εξακολουθούσαν να πληρώνουν τα σπασμένα των προηγούμενων ετών. Και η ιστορία πάει πολύ πίσω χρονικά, για να φτάσουμε στο σήμερα, όπου γη και ύδωρ προσφέρονται αφειδώς από τις κυβερνήσεις χάριν της χρηματοπιστωτικής κερδοφορίας. Συνεπώς, οι ευθύνες δεν αφορούν τον κόσμο στο σύνολό του, που δεν είχε καν ευκαιρίες. Αφορούν εκείνους που καταχράστηκαν το καθετί, για να διάγουν χλιδάτο βίο και τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών.