Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ολοένα και πιο δύσκολα τα φέρνουν βόλτα οι Έλληνες πολίτες, την στιγμή μάλιστα, που η κυβέρνηση τους πληροφορεί ότι μπορούν να πιστέψουν πως έχουν εισέλθει σε αναπτυξιακή πορεία, με άδεια πορτοφόλια και τσέπες πάντα. Τα σαθρά επιχειρήματα της κυβέρνησης συνοδεύονται από αδιανόητες περικοπές σε όλα τα επίπεδα, περικοπές που προκαλούν εδώ και καιρό έμφραγμα στον κοινωνικό οικονομικό  ιστό.

Την ίδια στιγμή, η επονομαζόμενη «Δημοκρατική Συμπαράταξη», επιχειρεί να υφαρπάξει τους ψηφοφόρους του αποκαλούμενου Κέντρου, οι οποίοι έχουν διασκορπιστεί σε πολλά κόμματα. Η κίνηση αυτή γίνεται εδώ και καιρό και οι προσδοκίες του ΠΑΣΟΚ με το Ποτάμι είναι υψηλές μετά και από τα αλλεπάλληλα debate.

Είναι απορίας άξιον πώς δημιουργούν αμέσως προσδοκίες στους πολίτες και ειδικά κόμματα που έχουν «λαμπρό παρελθόν» στην αδιαφάνεια και την ανειλικρίνεια. Βέβαια, τώρα λένε πως "θα αλλάξουν όλα, πως το παρελθόν δεν πρέπει να επηρεάζει, πως το μέλλον είναι γεμάτο εκπλήξεις". 

Παρατηρώντας το τελευταίο debate της εμβαπτισμένης σοσιαλδημοκρατίας ή φιλελεύθερου κέντρου ή όπως θέλετε πάρτε το, αναλογίζεσαι αν και κατά πόσο έχουν καταλάβει άραγε, σε ποιους απευθύνονται, ειδικά τώρα που οι ελπίδες έχουν πια μειωθεί ολοκληρωτικά από τα αλλεπάλληλα μνημόνια, τα οποία άφησαν τα μελανά σημάδια τους στην ελληνική κοινωνία.

Βέβαια, τίποτε δεν μπορεί να λειτουργήσει απαγορευτικά στο να δημιουργηθούν και νέοι κομματικοί φορείς, κανείς δεν μπορεί να στερήσει την ελπίδα στους ούτως ή άλλως φερέλπιδες πολιτικούς, να αλλάξουν το προφίλ τους προς το φιλικότερο για τους πολίτες. Με παχυλές υποσχέσεις του τύπου «η κομματοκρατία έλαβε τέλος», με θεωρίες που δημιουργούν προσδοκίες για μία «νέα εποχή» απαλλαγμένη τάχα από ρουσφέτι και εμπλουτισμένη από αξιοκρατία, όλοι αυτοί οι υποψήφιοι δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να εμπαίζουν εκ νέου τον μέσο πολίτη με κάθε τρόπο και μέσο. Αν δεν το έκαναν, δεν θα κατέφευγαν σε debate για να κάνουν τάχα το άνοιγμα στην κοινωνία.

Όμως, επειδή πολύ ασχοληθήκαμε με την σοσιαλδημοκρατία και το κέντρο, ας δούμε καλύτερα πώς τα καταφέρνει ο μέσος πολίτης, που είναι καταδυναστευμένος. Οι πολίτες απλά έχουν σταματήσει να πληρώνουν, υφιστάμενοι, όμως, τις συνέπειες του εκδικητικού κράτους. Έτσι, και καταδίκες υπάρχουν και πλειστηριασμοί γίνονται και τα όρια της φτώχειας έχουν προ πολλού ξεπεραστεί, ώστε όλες αυτές οι ψευτοϋποσχέσεις των κομμάτων να προκαλούν μονάχα γέλωτα.

Για πόσο, όμως, θα συνεχιστεί αυτή η κοροϊδία, που δεν βρίσκει πια κατ' ουσίαν αποδέκτες, ουδείς γνωρίζει. Ένα είναι σίγουρο: Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση παύουν να προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες από τα πραγματικά προβλήματα. Για δε το κέντρο, όπως προείπα, η μάχη είναι σθεναρή. Οι ψήφοι είναι πολύτιμοι και όποιος τους πρωτοπάρει πολύ πιθανόν να ριζώσει στην εξουσία. Η κρίση, όμως, δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Αν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα, αν δεν δοθεί η απαραίτητη σημασία στους πολίτες, δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ ανάπτυξη.

Ας αφήσουν λοιπόν, τις πονηριές και τις ταχυδακτυλουργίες και ας κοιτάξουν κατάματα τον πολίτη, αν τους έχει απομείνει το ελάχιστο ίχνος ντροπής. Γιατί αυτό που συμβαίνει καθημερινά στην χώρα ξεπερνά και την πιο ζωηρή φαντασία. Γιατί σε ημερήσια βάση στους δρόμους της πρωτεύουσας και των άλλων ελληνικών πόλεων γίνεται μάχη, όχι για αξιοπρεπή αλλά για στοιχειώδη διαβίωση. Αν γνώμονας δεν είναι οι στρατιές των ανέργων και των αστέγων, αν οδηγός δεν είναι τα κοινωνικά συσσίτια και η συγκέντρωση ρουχισμού για τους απόρους, τότε μάλλον ζούμε σε διαφορετική χώρα. Ή μάλλον, θα έλεγα καλύτερα, από τα πολλά προνόμια που έχουν οι εντός του κοινοβουλίου δεν ξέρουν προς τα πού να κατευθυνθούν, έτσι όπως είναι ζαλισμένοι.