Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τα κάθε λογής νέα μέτρα που αξιώνουν για την Ελλάδα οι εταίροι, οι νέες περικοπές και η λιτότητα που επιθυμούν να επιβάλλουν στον ελληνικό λαό προς τέρψιν των κάθε λογής εργοδοτών, που ναι μεν βλέπουν με λύπη να μειώνονται τα κέρδη τους, αλλά ικανοποιούνται επειδή ταυτόχρονα μειώνονται και οι μισθοί των υπαλλήλων τους στο όνομα της κρίσης, δεν είναι παρά το νέο μήνυμα για να μην θεωρούν κάποιοι πως θα ξεμπερδέψουν εύκολα από τα μνημόνια.

Όλες αυτές οι αλχημείες στην χώρα που επιλέγεται ως τόπος συνέχισης του κερδοσκοπικού παιχνιδιού που διαδραματίζονται στις πλάτες όλων όσων ελπίζουν ακόμη για μια άσπρη μέρα και κρύβονται πίσω από τις στάχτες της καταρρέουσας οικονομίας, σε καμία περίπτωση δεν αφήνουν περιθώρια για πλάνα και στόχους.

Η κυβέρνηση Τσίπρα το μόνο που κάνει, είναι να επικαλείται τις «δεσμεύσεις με τους εταίρους» και να στοχοποιεί άλλους πέραν της ίδιας για το κατάντημα της χώρας. Αυτό βέβαια, βολεύει στο έπακρο τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που αφού αλληλοσπαράχθηκαν αρχικά για το μνημόνιο, έρχονται τώρα ως τιμητές να ισχυριστούν πως οι ευθύνες βαρύνουν αποκλειστικά την τωρινή κυβέρνηση, λες και εκείνα με τις πολιτικές τους δεν έστρωσαν το έδαφος για να ακολουθήσει  ετούτη εδώ η λαίλαπα.

Είναι τέτοια η υποκρισία από τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, που ο μέσος ψηφοφόρος έχοντας χορτάσει από ψέματα και παρωδίες αναζητά νέα λημέρια στην ακροδεξιά, επαναπαυόμενος πως αυτή την φορά «έκανε το χρέος του». Είναι δυστυχώς, ο ίδιος λαός που ανέβασε την χούντα, ο ίδιος που την κατέβασε, αλλά και αυτός που ζητούσε την βοήθεια του βασιλιά σε άλλες εποχές, που σιγοντάρισε την συγκυβέρνηση αριστερών και δεξιών το μοιραίο ΄89,  ο ίδιος λαός που τώρα ανεβάζει θεαματικά τα ποσοστά της ακροδεξιάς με το νεοναζιστικό πρόσωπο.

Το εν λόγω επικίνδυνο παιχνίδι συνεχίζεται με πριμοδότηση και άλλων πολιτικάντιδων από τον χώρο της κωμωδίας αλλά και του τεχνοκρατικού πεδίου, με την υπερψήφιση νεόκοπων σταυροφόρων του καθωσπρεπισμού και της μισαλλοδοξίας, που καμώνονται έχοντας ως πρότυπο την αμάθεια και το κουτσομπολιό των πρωινάδικων και προωθώντας τον σεξισμό ή την γενικευμένη αναλγησία.

Τα πρότυπα αυτά καλλιεργούνται μανιωδώς την εποχή της κρίσης, καθώς όλους τους συμφέρει να κατακρημνίζεται η κουλτούρα, και η Παιδεία να φαντάζει απλά ως ένα άφταστο όνειρο. Νέα μέτρα λοιπόν, κάθε φορά και το ενδιαφέρον του κόσμου εστιάζεται αποκλειστικά στα δελτία των οκτώ πέραν όλων των άλλων θλιβερών, την ίδια στιγμή που η τεχνητή αλληλεγγύη μεγαλο-οργανισμών και εταιρειών, λανσάρεται μαζί με τις υποτιθέμενες μειώσεις, στο όνομα του ότι συμπάσχουν με τον λαό. Με λίγα λόγια, η κάθε μεγαλοεταιρεία κερδοσκοπεί εκ νέου σερβίροντας αμφίβολης ποιότητας προϊόντα, βαφτίζοντας την κίνηση αυτή «φιλική» προς τον μέσο καταναλωτή.

Οι πονηριές, λοιπόν, διαδέχονται η μία την άλλη και όλοι όσοι πιστεύουν πως είμαστε μια γροθιά απέναντι στην κρίση, πλανώνται οικτρά. Γιατί, σε τελική ανάλυση, ποια η ομοιότητα μεταξύ του ανέργου με τον πληγέντα επιχειρηματία που έχει την λύση στα χέρια του μειώνοντας τους μισθούς; Πού είναι η ίδια θέση αυτού που απασχολείται περιστασιακά και αυτού που εξακολουθεί να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του πως δεν εκμεταλλεύεται κανέναν, ενώ έχει φροντίσει πρώτα να στείλει σπίτι τους δεκάδες εργαζομένους, προβάλλοντας την συνήθη δικαιολογία ότι «η επιχείρηση καταγράφει απώλειες κερδών;»

Διαφορετική η θέση των ανθρώπων μεταξύ τους σε μια κοινωνία που δεν προσφέρει ούτε προσέφερε ποτέ ίσες ευκαιρίες. Η εκάστοτε νέα φοροκαταιγίδα που διαφημίζεται από το κράτος ως αναγκαία καταφυγή στην ήδη μισοάδεια τσέπη του πολίτη με το πρόσχημα πως «δεν υπάρχουν άλλοι πόροι», η νέα μνημονιακή επίθεση που ούτως ή άλλως θα έπληττε τα χαμηλά οικονομικά στρώματα, υιοθετείται όχι μόνο από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ως η ιδανική λύση, αλλά και από την ίδια την κυβέρνηση που θεωρεί πως κάποτε οι πολίτες θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους, στην προσπάθειά της να μετριάσει όλη αυτή την καταιγίδα των φόρων, λέγοντας μάλιστα πως θα αντισταθμιστούν από ποικίλα κοινωνικά μέτρα.

Πρώτα λοιπόν, καταστρέφουν μια ολόκληρη κοινωνία, πρώτα βάζουν στην γκιλοτίνα έναν ολόκληρο λαό και έπειτα διασπείρουν την υποτιθέμενη ανάστασή του. Εφεξής οι περικοπές θα βαφτίζονται «αναγκαίες» και η συσπείρωση του λαού θα ευλογείται από την ίδια την κυβέρνηση. Εξάλλου και τις απεργίες υποστηρίζει αλλά και τις διαμαρτυρίες κατά των δανειστών. Ένα μοναδικό ανέκδοτο που σκορπά ποικίλα γέλια και που γίνεται τραγωδία, όταν συνειδητοποιείς ότι οι πολίτες ενίοτε το ανέχονται σχολιάζοντάς το απλά.