Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Θα παγώσουν οι επενδύσεις στην χώρα αν συνεχιστεί η παραφιλολογία για την ανεργία, την περιστασιακή απασχόληση και τα λεγόμενα περί δήθεν αναπτυξιακής τροχιάς που καταγράφεται το τελευταίο χρονικό διάστημα. Και αυτό θα γίνει όχι μόνο γιατί οι πολίτες έχουν σοβαρές ενστάσεις περί όλων αυτών, αλλά και επειδή οι ίδιοι οι επενδυτές δεν θα ήθελαν να ψάχνουν για έμπιστους εργαζομένους υπό το καθεστώς ανομίας στα εργασιακά. Ναι μεν οι ξένοι επενδυτές θέλουν να μειώσουν το κόστος με κάθε τρόπο και μέσον, όμως με το να διαδίδεται πως αναζητούν το πιο φτηνό εργατικό δυναμικό, κινδυνεύουν και οι ίδιοι να εκτεθούν στα μάτια του κόσμου.

Οι επενδύσεις στην Ελλάδα δεν θα έρθουν αν εξακολουθεί να υπάρχει, αφενός η εκμετάλλευση των εργαζομένων και αφετέρου η ελλιπής κρατική μέριμνα ή η ανάλογη προετοιμασία του κράτους. Μιλάμε για μια χώρα που έχει βρεθεί στην αντιπέρα όχθη, για έναν τόπο που δεν μπορεί να ανασάνει εδώ και πολλά χρόνια. Το να δηλώνεται λοιπόν, έτσι αυθαίρετα πως οι ξένοι επενδυτές προτιμούν την Ελλάδα λόγω του χαμηλού κόστους επένδυσης, την ίδια στιγμή που τα νοικοκυριά λιμοκτονούν από τα χρέη και τα φέσια, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κοροϊδία απέναντι και στους πολίτες αλλά και στους ίδιους.

Κανένας δεν θα ήθελε να επενδύσει στην Ελλάδα, όταν από την μια η αναζήτηση εργασίας είναι τεράστια και από την άλλη η λογική της εκμετάλλευσης έχει υιοθετηθεί από την πλειοψηφία των πολιτών. Δεν είναι καλό για το επενδυτικό κλίμα να προφέρεται έτσι αυθαίρετα ότι η εποχή αυτή είναι η κατάλληλη για επενδύσεις, όταν τα μέτρα λιτότητας συνεχίζουν να αφήνουν τα σημάδια τους στον κοινωνικο-οικονομικό ιστό. Τι θα έπρεπε να γίνει;

Πρώτα απ' όλα το κράτος να οργανώσει τις υπηρεσίες του. Κατά δεύτερον, να πάψουν οι αερολογίες περί μείωσης της ανεργίας, που  και ο τελευταίος καταλαβαίνει πως προέρχεται από την ημιαπασχόληση ή την περιστασιακή απασχόληση. Κατά τρίτον, να μην κυριαρχούν οι εκβιαστικές ατομικές συμβάσεις παρά ένα μίνιμουμ εργασιακών κανόνων, που δημιουργεί υποχρεώσεις στους εκάστοτε επενδυτές. Και τέταρτον, το κράτος να μην κοιτά τις «αρπαχτές» από την υψηλή φορολόγηση που αποθαρρύνει σημαντικά τις νέες επενδύσεις. Κοινώς να υπάρχει νοικοκυροσύνη.

Αυτό ακριβώς, όμως, δεν υπάρχει σήμερα, παρά μία παραφιλολογία πως οι ξένοι επενδυτές προτιμούν την Ελλάδα. Είναι σαν τον τουρισμό η όλη ιστορία, που λέμε πως αυξήθηκε λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η γειτονική Τουρκία, αλλά που δεν έχουμε τις απαραίτητες υποδομές να τον διατηρήσουμε σε αυτό το μέγεθος και την επόμενη χρονιά. Σ' όλα λοιπόν, πρέπει να υπάρξει μέτρο, αλλά πάνω απ' όλα οργάνωση.

Το καλωσόρισμα στους ξένους επενδυτές πρέπει να συνοδεύεται και από τα ανάλογα μέτρα. Η Ελλάδα δεν φημίζεται όμως, για αυτό, παρά μονάχα για τις ευνοϊκές κλιματολογικές συνθήκες της. Αυτό από μόνο του, δεν αρκεί για να προσελκυστούν νέοι επενδυτές. Πρέπει το όλο κλίμα να είναι θετικό και η κατάσταση στα οικονομικά σταθερή. Όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Προς τι λοιπόν, όλοι οι διθυραμβικοί λόγοι; Μήπως απλά για να μετριαστεί η δυστυχία των πολιτών; Το πιο πιθανό.

Αν θέλει η κυβέρνηση Τσίπρα να αφήσει κάτι από επενδυτικής άποψης, θα πρέπει πρώτα να σταθεροποιήσει την χώρα, κάτι που δεν συμβαίνει. Αν θέλει να καταγράψει κάποια σχετική επιτυχία σε αυτό τον τομέα θα πρέπει, αφενός να δώσει κίνητρα στους νέους ξένους επενδυτές, και αφετέρου να μην προσφέρει αφειδώς γη και ύδωρ εν ίδει ξεπουλήματος. Βλέπουμε ήδη τι γίνεται με την Fraport. Θα ακολουθήσουν και άλλες αναμπουμπούλες και η λύση δεν θα είναι κοντά.

Δεν φτάνει να δίνεις τεχνητά στοιχεία για την ανεργία και την απασχόληση. Δεν πρέπει για μια ακόμη φορά οι πολίτες να σύρονται σε αόριστες υποσχέσεις. Για δε τους ξένους επενδυτές, αυτοί θα πρέπει αφενός να βιώνουν ένα θετικό κλίμα και αφετέρου να μην θεωρούν την χώρα τσιφλίκι τους. Γιατί με αυτό τον τρόπο  εκτίθενται και οι ίδιοι στα μάτια των πολιτών. Κάτι που δεν θα ήθελαν ποτέ γιατί τότε θα μετρούν μέρες παραμονής  στην χώρα.