Έλεος πια. Ναι, οι περισσότεροι από τους συνάνθρωπους μας που χάθηκαν από την πλημμύρα στη Δυτική Αττική, είναι αδικοχαμένοι. Αν όλοι είχαμε κάνει το σωστό, εγκαίρως, κάποιοι από αυτούς θα είχαν σωθεί. Επομένως, όλοι έχουμε ευθύνες. Όχι μόνον η Πολιτεία, με την έννοια της κεντρικής, της κυβερνητικής εξουσίας. Αλλά και οι περιφερειακώς και τοπικώς διοικούντες. Χωρίς να είμαστε άμοιροι ευθυνών και οι ίδιοι οι πολίτες. Όσοι μπαζώσαμε ρέματα για να κτίσουμε. Όσοι αντιμετωπίσαμε με πρακτική αδιαφορία την εξαφάνιση των δένδρων από τις πυρπολήσεις των οικοπεδοφάγων. Όσοι, εκεί που είχαμε άδεια αν είχαμε- για ένα μικρό υπόγειο, ως χώρο αποθήκευσης, το κάναμε «κατοικία», για να παραχώσουμε τον παππού ή την γιαγιά. Τα ευκολότερα θύματα αυτής της νεροποντής.

Έλεος πια. Όχι άλλη πολιτικολογία, ένθεν κακείθεν, πάνω από τα πτώματα. Θεομηνίες συμβαίνουν παντού. Σε όλο τον κόσμο. Και ενίοτε με πολλά θύματα. Κάποια είναι αναπόφευκτα. Διότι ο άνθρωπος, όσο και αν βαυκαλίζεται, λόγω των τεχνικών επιτευγμάτων του, παραμένει, εν πολλοίς, αδύναμος έναντι των ισχυρών φυσικών φαινομένων, όπως οι σεισμοί και οι καταιγίδες. Εκεί που πρέπει να εστιάζουμε την προσοχή μας, είναι σε δυο επίπεδα:

Πρώτον, στην άμεση και ουσιαστική ανακούφιση των πληγέντων. Χωρίς να τους εμπαίζει η εκάστοτε εξουσία με παροχές-ψιχία, για την χορήγηση των οποίων διαμορφώνει συνήθως ένα τερατώδες γραφειοκρατικό πλαίσιο προϋποθέσεων. Να κινητοποιηθούν, κυβέρνηση και περιφέρεια, (υπό την άλλοτε λαλίστατη κ. Δούρου, που τάχα θα έλυνε σε έξι μήνες το αντιπλημμυρικό πρόβλημα της Αττικής) για την αξιοποίηση κάθε πόρου από τα προβλεπόμενα κονδύλια αρωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά και να διατεθεί μέρος του «περισσεύματος», αντί για ψηφοθηρία στα θολά νερά της πολιτικής, στην ενίσχυση εκείνων που επλήγησαν από τα πραγματικώς θολά νερά των χειμάρρων.

Δεύτερον, στην κατάρτιση, επιτέλους, ενός ρεαλιστικού πολυετούς προγράμματος, για την κατά το δυνατόν αποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος, ώστε στις επόμενες καταιγίδες να μην έχουμε τόσα θύματα. Με αναδασώσεις για την συγκράτηση των εδαφών. Με διάνοιξη των ρεμάτων που μπαζώθηκαν. Όχι μόνον στην Αττική, αλλά πανελλαδικώς. Χωρίς δισταγμούς και πελατειακά ρουσφέτια όταν απαιτείται κατεδάφιση αυθαιρέτων.

Έλεος πια. «Όχι άλλο κάρβουνο» που έλεγε και ο Κούρκουλος στο «Ορατότης μηδέν». Δουλειά με σχέδιο, τουλάχιστον δεκαετές, και υπευθυνότητα  στην εφαρμογή του, χρειάζεται. Όχι ακατάσχετες δηλώσεις. Από λόγια ...πλημμυρίσαμε πια.

 Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr