Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι πλημμύρες στην Δυτική Αθήνα και η απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών, δεν είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, παρά της αδιαφορίας του επίσημου κράτους για την ασφάλεια των πολιτών, πολλοί από τους οποίους βέβαια, είναι συνένοχοι στην παρούσα κατάσταση. Ένα κράτος διαλυμένο, με ανύπαρκτο προστατευτικό μηχανισμό, με ανύπαρκτες υπηρεσίες και ανύπαρκτο σχεδιασμό, δεν αποτελεί παρά μια καρικατούρα στην όλη δραματική κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει χιλιάδες πολίτες μετά από τόσα χρόνια προκλητικής συμπεριφοράς από την μεριά των κυβερνήσεων.

Πού να πρωτοκοιτάξει κανείς και σε τι να πρωτοαναφερθεί... Η πολεοδομική συγκρότηση στο λεκανοπέδιο της Αττικής, ένα άναρχο τοπίο με κάθε λογής παρανομίες, σε συνδυασμό με τα ανύπαρκτα αντιπλημμυρικά έργα, το αδιάκοπο μπάζωμα των ρεμάτων και την αντιπεριβαλλοντική συμπεριφορά της μεγαλύτερης μερίδας των κατοίκων του, δημιουργούν αυτό το καρκίνωμα που τείνει να καταλάβει συνολικά την πόλη.

Δεν είναι μόνο οι φτωχικές συνοικίες και οι συνήθεις «ύποπτες περιοχές», παρά όλη η πόλη που πλήττεται κάθε χρόνο από τις επιπτώσεις της κακοκαιρίας. Εύκολη βέβαια, στα χείλη των πολιτευτών είναι η φράση «κλιματική αλλαγή», τόσο εύκολη που προφέρεται με την πρώτη ευκαιρία. Μιλάμε, όμως, για ένα απόλυτα ανοργάνωτο κράτος επί δεκαετίες και ο λόγος είναι απλός: Τα χρήματα πηγαίνουν αλλού.

Και το πιο τραγικό απ' όλα, είναι ότι θα έρθει αύριο αυτό το  κράτος με τις υπηρεσίες του να αξιώσει από τον κάτοικο της Μάνδρας, της Νέας Περάμου ή της Ελευσίνας, να πληρώσουν τα χρωστούμενα, χωρίς ρυθμίσεις και χαριστικά μερίσματα. Θα αξιώσουν αύριο και πάλι από τους κάτοικους των περιοχών αυτών να μην ξεχάσουν τις υποχρεώσεις τους, την ίδια στιγμή που «άλλες πολιτικές» θα κάνουν λόγο για ευνοϊκή μεταχείριση και αποκομιδή κερδών.

Είναι αυτό το κλασικό παιχνίδι που εμπεριέχει και τους καταλογισμούς ευθυνών στους προηγούμενους, όπως και τις αμείλικτες αξιώσεις σε ότι αφορά την φορολογία. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα ξέρουν οι πολίτες, αλλά πάραυτα πολλοί από αυτούς σπεύδουν είτε να συνηγορήσουν στο κατάντημα, είτε να πριμοδοτήσουν τις κυβερνήσεις με τον ανύπαρκτο μηχανισμό.

Τι μένει στο τέλος; Απλά ο θρήνος των οικογενειών που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και η κήρυξη πένθους από το επίσημο κράτος. Πρόκειται για την ύψιστη προσβολή του λαϊκού αισθήματος, για την βεβήλωση της μνήμης για τους ανθρώπους αυτούς που δεν έφταιξαν σε τίποτε, παρά μονάχα στο ότι κατοικούσαν σε αυτές τις επικίνδυνες από πλευράς πλημμυρών περιοχές.

Το θέμα πάντως, δεν είναι να αξιώνουμε από το κράτος «καλύτερη οργάνωση», αλλά να μπορούμε μέσα από την δική μας οργάνωση να το απογυμνώσουμε. Γιατί πράγματι, από κάτι τέτοια τα κόμματα δράττονται της ευκαιρίας να μεταμφιέζονται σε σωτήρες ή από μηχανής Θεοί στον υποτιθέμενο αγώνα τους κατά της αφερεγγυότητας. Από κάτι τέτοιες τραγωδίες εξαρτούν κάποιοι την επιβίωσή τους στην εξουσία. Και μπορεί μάλιστα, να φτάσουν στο σημείο τα κόμματα να πουν πως δεν υιοθετούν την τακτική της λασπολογίας, τις αλληλοκατηγορίες και τα τοιαύτα. Δεν το κάνουν αυτό, όμως, επειδή σέβονται την μνήμη των νεκρών, αλλά επειδή ακριβώς γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει συλλογική ευθύνη. Κάτι τέτοιες στιγμές, τα κόμματα ενώνονται και καταργούν τις τεχνητές αντιπαραθέσεις, για να δείξουν στο λαό το ανθρώπινό τους πρόσωπο.

Πολύ θα ήθελα να δω αυτό το «πρόσωπο» μετά από κάποιους μήνες, όταν οι κάτοικοι που έχασαν περιουσίες και αγαπημένα πρόσωπα, θα αξιώνουν δικαίωση. Θα ήθελα τότε να εστιάσουν όλα τα ΜΜΕ και πάλι αποκλειστικές εικόνες από ανθρώπους που θα στέκονται στην ουρά για ένα μικρό βοήθημα, που δεν θα μπορεί να αντισταθμίσει την όποια απώλεια. Όμως, ούτε ΜΜΕ θα υπάρχουν τότε, ούτε αποκλειστικές εικόνες. Και το κράτος για μια ακόμη φορά, θα ξεφύγει από την δύσκολη θέση. Μέχρι την επόμενη τραγωδία που θα κοσμεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, με συμπονετικές δηλώσεις κρατικών παραγόντων.