Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πόσες και πόσες φορές δεν έχει γίνει κριτική στις κυβερνητικές αποφάσεις, τις τωρινές αλλά και τις προηγούμενες; Πόσες φορές δεν έχει επισημανθεί πως με την υπερφορολόγηση δεν πρόκειται να γίνει τίποτε απολύτως; Είναι τόσες πολλές οι φορές που νομίζεις πως ξοδεύεται πολύ μελάνι για ένα αποτέλεσμα που πάντα είναι απογοητευτικό. Και το αποτέλεσμα αυτό παραπέμπει πάντα σε στερήσεις από τα φτωχά νοικοκυριά, σε αντιστάθμισμα με κάποιο "φιλοδώρημα" και "προσφορά προς τους παθόντες.

Οι πολίτες καλούνται πάντα σε δύσκολες για την οικονομία στιγμές «να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά», να υποκύψουν προφανώς στους εκάστοτε  κυβερνητικούς εκβιασμούς. Αν με την τακτική αυτή οι κυβερνήσεις θεωρούν όμως, πως η όλη κατάσταση θα συνεχιστεί αδιαμαρτύρητα, σε αυτό μάλλον είναι γελασμένοι, διότι ο καθένας δεν θα συνεχίζει για πολύ να καταθέτει τον οβολόν του όποτε του το ζητήσουν.

Ας δούμε, για παράδειγμα, τι συμβαίνει με τις πληρωμές στις τράπεζες και τις πιστωτικές κάρτες, όπου όλοι λίγο - πολύ χρωστούν. Οι πληρωμές είναι ελάχιστες και οι συνεχείς κλήσεις - οχλήσεις προς τους πολίτες από τους εργαζόμενους των τραπεζών, ασταμάτητες. Αποτέλεσμα: χιλιάδες οφειλέτες. Το ίδιο ισχύει και στις εφορίες αλλά και στα ασφαλιστικά ταμεία. Και εκεί αμέτρητοι πολίτες έχουν παύσει προ πολλού να καταβάλλουν τις εισφορές τους. Τι γίνεται λοιπόν, στο τέλος; Μπορεί το κράτος να υπολογίζει στις εισφορές; Όχι ασφαλώς.

Το κράτος, όμως, βρίσκει πάντα τον τρόπο «να τα πάρει από αλλού». Και ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Η συνεχής και αδιάκοπη φορολόγηση σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής ζωής. Έτσι, εισπράττονται τα προηγούμενα και «τρέχουν» τα επόμενα. Διαρκούσης της υπερφορολόγησης, ολοένα και κάτι μπαίνει στο ταμείο του κράτους. Η ιστορία συνεχίζεται και οι φόροι πληθαίνουν. Την ίδια στιγμή, βέβαια, η φοροδιαφυγή γιγαντώνεται μέχρι που τα «διαφυγόντα κέρδη» τα φορτώνεται ο χαμηλοσυνταξιούχος, ο χαμηλά αμειβόμενος μισθωτός και πάει λέγοντας.

Με τα προηγούμενα και τα επόμενα χρέη, όμως, δημιουργείται ο κατάλογος των κερδών που βαφτίζονται «πλεόνασμα», το οποίο υποτίθεται πως μοιράζεται στους πολίτες. Τεράστιο το μέγεθος της κοροϊδίας. Πώς από τα δέκα, δίνοντας το ένα θεωρείσαι δίκαιο κράτος; Πώς με την λογική της υπερφορολόγησης αποφεύγεις την κριτική λόγω του τεράστιου αριθμού των φοροδιαφευγόντων; Η τακτική αυτή εφαρμόζεται εδώ και πολλά χρόνια στην χώρα. Το όλο σύστημα συντηρείται από την φοροδιαφυγή και τα «παραθυράκια» του νόμου, για να μπορούν κάποιοι να αποφεύγουν με αλχημείες τις όποιες «κακοτοπιές».

Αν ήθελε το επίσημο κράτος θα μπορούσε να εντοπίσει την φοροδιαφυγή, να φορολογήσει τον ασύδοτο πλουτισμό και να αποκλείσει από την φορολογία τους χαμηλά αμειβόμενους. Λένε τουναντίον πως υπάρχει τάχα «κλιμακωτή φορολογία». Μα πώς γίνεται αυτό και στο τέλος υπάρχουν πάντα χαμηλά έσοδα; Πώς το πλεόνασμα είναι πάντα μικρό; Το πλεόνασμα δεν είναι μικρό. Όμως, ούτε οι μεγάλες επιχειρήσεις υπερφορολογούνται αναλογικά, ούτε τα πρόστιμα που επιβάλλονται, αντανακλούν το μέγεθος της εκάστοτε απάτης. Το πολύ πολύ να καταλογιστεί εικονικό πρόστιμο που συνήθως δεν αποπληρώνεται, και η ιστορία κάνει τον κύκλο της, με τους χαμηλά αμειβόμενους να εξακολουθούν να απορούν πως καλούνται κάθε φορά να πληρώσουν διογκωμένους φόρους.

Θα έλεγε κανείς πως επαναλαμβάνεται πάντα το ίδιο σκηνικό, να βρίσκεται ο κατάλληλος τρόπος να αποκρύπτονται τα αδήλωτα κέρδη.

Συνυπολογιζομένης της έκτασης της φοροδιαφυγής και της δυστυχίας των φτωχών νοικοκυριών, συνάγεται πως όλη την παρανομία την φορτώνεται ο χαμηλά αμειβόμενος. Αν δεν ήταν έτσι δεν θα υπήρχαν ούτε χιλιάδες πτωχευμένα νοικοκυριά ούτε κλειστές μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Οι όποιες ζημιές των μεγαλοεταιρειών ισοσταθμίζονται με τις ομαδικές απολύσεις και την μείωση των μισθών. Και πάλι οι μισθωτοί καλούνται λοιπόν να βγάλουν τα «κάστανα από την φωτιά», μένοντας άνεργοι. Το παιχνίδι εξακολουθεί να παραμένει  το ίδιο. Η υπερφορολόγηση συνεχίζει να πλήττει τα φτωχά νοικοκυριά γιατί έτσι συντηρείται το σύστημα αναδιανομής των κερδών από το κράτος στις πολυεθνικές, που για να τζιράρουν, ζητούν ανταλλάγματα στο όνομα νέων «ηχηρών» επενδύσεων. Η πρακτική αυτή, όμως, δεν θα παραμείνει εσαεί. Οι πολίτες δεν πληρώνουν τα χρέη τους, κάπου «μπλοκάρει» το όλο σύστημα. Να περιμένετε, λοιπόν και νέους φόρους γιατί το παιχνίδι χοντραίνει.