Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πώς να τα βγάλει κανείς πέρα σε μια κοινωνία που έχει ζαλιστεί από τις υποτιθέμενες «ανακατατάξεις» και δεν γνωρίζει προς τα πού βαδίζει, μια κοινωνία που πρεσβεύει ολοένα και περισσότερες κατεστημένες αξίες, ενώ θα έπρεπε μετά από όλες αυτές τις ολοκληρωτικές πολιτικές να έχει χαράξει μια διαφορετική πορεία; Πώς να αντέξει κανείς σε όλο τούτο το γενικευμένο ψέμα που ξεκινά από τους πολιτικούς και τα κόμματα με τις ψευτοαντιπαραθέσεις τους και καταλήγει στην εξαγγελία «θετικών ειδήσεων» που τάχα αναδιοργανώνουν τον εξαϋλωμένο κοινωνικό ιστό;

Όπως θα έχετε όλοι καταλάβει, μιλώ για εκείνους που παπαγαλίζουν τις υποσχέσεις της κυβέρνησης περί επιστροφής στην ομαλότητα αλλά και αυτούς που θεωρούν πως από την αντιπολίτευση και συγκεκριμένα από τα πλάνα της νεοδεξιάς, θα σωθεί ο τόπος όλος. Επιμένω πως είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κανείς με ποια κριτήρια κοροϊδεύουν όλοι τους τον κόσμο, με ποιο θράσος ανακοινώνουν «νέες επενδύσεις» στο όνομα της αόριστης αναπτυξιακής διαδικασίας. Αυτό μάλιστα, αφορά και την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.

Ποιες προοπτικές προσφέρει στην χώρα ο Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα, όταν αυτό που κάνει είναι να ροκανίζει τον χρόνο προς τις εκλογές, για να φθείρει όσο το δυνατόν περισσότερο την ΝΔ και να ψαλιδίσει την διαφορά που έχει στις δημοσκοπήσεις; Από την άλλη, ποιες αναπτυξιακές δυνατότητες προσφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν εκ προοιμίου έχει θέσει θέμα μη τακτοποίησης των εκκρεμοτήτων λόγω του ότι δεν υπάρχουν στον προϋπολογισμό άλλες ευκαιρίες για παροχές και προσφορές; Εν ολίγοις, ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση υπάρχει κάποια συνταγή επίλυσης των οικονομικών δυσχερειών.

Απομένει λοιπόν, να δούμε, σε τι εναποθέτουν την τύχη της χώρας και σε ποια θεμέλια στηρίζουν τις πολιτικές τους. Και μιας και ούτε στην εξωτερική πολιτική αλλά και τα εθνικά θέματα συμφωνούν πλέον τα κόμματα, θα ψάχνει κανείς στο μέλλον ανορθόδοξα να βρει κοινούς τόπους ανταλλαγής ιδεών και πρακτικών. Ο λαβωμένος από το περσινό πραξικόπημα Ερντογάν έφυγε, αλλά πήρε τις απαραίτητες ανάσες στο εσωτερικό της χώρας του, αφού και τις διεκδικήσεις του έθεσε και τα επιχειρήματά του προέβαλλε καταλλήλως και σε απευθείας μετάδοση. Εμείς τουναντίον, δεν ξέραμε ούτε πώς να αντιδράσουμε, ούτε τι να απαντήσουμε.

Ένοιωθες πως σε αυτή την χώρα αυτό που συμβαίνει για μια ακόμη φορά, είναι η επαναλαμβανόμενη υποτέλεια, όχι μόνο απέναντι στον Ερντογάν, αλλά και σε όποιον άλλον μας κάνει αντίστοιχες δηλώσεις ή συστάσεις. Με λίγα λόγια, ένοιωθες πως ούτε επιχειρήματα υπάρχουν, ούτε πολιτικές. Στην Ελλάδα όμως, αυτή η υποτέλεια είναι πρακτική χρόνων. Και καλύτερα να μην διαμαρτύρεται η ΝΔ περί αυτής της συγκεκριμένης ανεπάρκειας γιατί από την πλευρά της ως κυβέρνηση έχει δώσει λαμπρά παραδείγματα στο παρελθόν.

Το ερώτημα λοιπόν, παραμένει: πώς ο μέσος πολίτης να ανταπεξέλθει μετά απ' όλα αυτά στην καθημερινότητά του; Πώς να απαντήσει στην προκλητικότητα του κράτους, που του ζητά συνεχώς να βάζει το χέρι στην τσέπη, για να πληρώνει τις εγκληματικές αμέλειες των κομμάτων; Όμως, τα κόμματα και οι εκπρόσωποί τους εξακολουθούν να κάθονται στις αναπαυτικές τους καρέκλες, αφού και πάλι έχουν τις ψήφους εξασφαλισμένες. Και αυτό είναι το δράμα. Η τραγωδία δεν είναι τόσο η υποτέλεια, παρά το προσκύνημα των κομμάτων από τους απλούς πολίτες που εξακολουθούν να πιστεύουν όλες αυτές τις ανοησίες περί  «αδειάσματος των κρατικών ταμείων» και «δυσκολίας» επιστροφής στην ομαλότητα, όλα αυτά τα μυθεύματα ότι τάχα η «λαβωμένη» χώρα έχει ανάγκη την συμπαράσταση και την κατανόηση των πολιτών απέναντι σε όποια πολιτική και να εφαρμόζεται για την υποτιθέμενη σωτηρία της.

Υπάρχει λοιπόν, λύση για να αντέξει ο πολίτης: να πάψει να πιστεύει τους αντιπροσώπους του, να αυτοοργανωθεί, να διεκδικήσει όχι μόνο τα κλαδικά του αιτήματα, αλλά την ελευθερία την ίδια, τα δικαιώματά του ως πολίτης. Οι συλλογικότητες σ' αυτό είναι η μόνη λύση. Και συλλογικότητα δεν είναι μια αόριστη και αφηρημένη έννοια. Είναι το ανάποδο του ατομισμού και της ιδιώτευσης, που τον έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδα, αλλά και σε μια υποτέλεια άνευ προηγουμένου. Είναι η αξίωση για μια καθαρή δημοκρατία που έπνιξαν στα κιτάπια τους τα κόμματα εδώ και πολλές δεκαετίες.