Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Γνωρίζουν πως έχουν εγκαταλείψει στην τύχη του έναν λαό που δεν ξέρει κατά πού να κάμει από την συνεχή περιστολή των προνομίων εργασιακών ή μη και την αδίστακτη νέα φορολογία, που επικαλύπτεται τεχνηέντως μέσα από τους κάθε λογής οικονομικούς «νεωτερισμούς». Ξέρουν καλά πως αν συνέχιζαν ευθέως τις περικοπές, ο κόσμος θα έβγαινε στους δρόμους και δεν θα σταματούσε πουθενά.

Η σημερινή κυβέρνηση έχει ξεπεράσει κατά πολύ την διαχωριστική κόκκινη γραμμή της ανέχειας ενός λαού. Ποντάροντας στην θετική ανταπόκριση του κόσμου μετά από φράσεις του τύπου «τέρμα τα μνημόνια και η λιτότητα», φιλοδοξεί να επιτύχει μια ακόμη σιωπή απέναντι στις πράξεις της. Και εν μέρει αυτό το πετυχαίνει.

Ναι, δεν έχει βγει στο δρόμο ο κόσμος, δεν έχει επαναστατήσει για την συνεχιζόμενη φτώχεια. Το μόνο που βλέπει κανείς, είναι να βρίσκονται επί ποδός μόνο αυτοί που επί ΝΔ σιωπούσαν επιδεικτικά. Και η ιστορία είναι γνωστή, καθώς και πάλι αν εκείνη κυβερνήσει, θα βγουν στο δρόμο όσοι τώρα σιωπούν.

Το παιχνίδι συνεχίζεται και την δεκαετία αυτή, πιστό στις καταβολές των προηγούμενων δεκαετιών. Για πόσο ακόμη; Κατά τα φαινόμενα για πολύ. Είναι τέτοιο το σύστημα εναλλαγής κομμάτων στην εξουσία εν Ελλάδι, τόσο συνηθισμένη η μεταφορά ψηφοφόρων και προβλεπόμενη η κάθε παρέκκλιση, που τα κόμματα εξουσίας δεν έχουν τίποτε πλέον να φοβηθούν.

Ίδια πράγματα γίνονταν και την δεκαετία του 80, ίδια και το 90. Κάποιες κυβερνήσεις έκαναν την εμφάνισή τους στο τέλος του δημιουργούμενου οικονομικού εφιάλτη από την μονοκομματική εξουσία, δεν μπορούσαν να κάνουν και αυτές κάτι και στο τέλος και πάλι στην επικαιρότητα η δικομματική λογική. Γιατί να αλλάξουν τώρα τα πράγματα;

Ο νέος κεντροαριστερός πόλος, μέσω του οποίου το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, δεν αναμένεται να προκαλέσει συνταρακτικές αλλαγές. Η σύνθεση αλλάζει και τα σχέδια αυτά είχαν προβλεφθεί από καιρό. Στο τέλος θα επικρατήσουν τρεις πόλοι: φιλελεύθερη δεξιά, κεντροαριστερά και συστημική αριστερά δύο ταχυτήτων, μιας υποτιθέμενης φιλοευρωπαϊκής και μιας ρεφορμιστικής. Μαζί με αυτούς τους πόλους, θα προστεθεί και η ακροδεξιά και οι οραματιστές του νεοναζισμού.

Αν αυτό λέγεται αλλαγή στην ελληνική πολιτική σκηνή, δεν ξέρω τι εννοούν με την λέξη αυτή. Αν αυτό το πολιτικό τοπίο χαρακτηρίζει την Ελλάδα του 2018, τότε καλύτερα θα ήταν να μην κάνουμε άλλες προβλέψεις. Ας αρκεστούμε στην εν λόγω μιζέρια, με την απουσία επιχειρημάτων και απόψεων στους πολιτικούς διαξιφισμούς. Η σημερινή κυβέρνηση, όμως (όπως και οι προηγούμενες), γνωρίζουν πολύ καλά με τι έχουν να κάνουν, ποιον λαό έχουν απέναντί τους. Και δυστυχώς, αυτός ο λαός έχει πάψει να αντιδρά.

Αν με τον τρόπο αυτό επιθυμούν κάποιοι να αλλάξουν τα πράγματα, δεν θα δουν παρά ένα παρόμοιο σκηνικό, όσο δεν μιλούν και εκφράζονται. Τα κόμματα σκανάρουν τις συμπεριφορές, οι εταιρείες δημοσκόπησης βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με αυτά, κερδίζουν προβλέποντας σε ένα παιχνίδι εξαρχής στημένο. Κάποιοι μιλούν για στημένες δημοσκοπήσεις για την δημιουργία πολιτικού κλίματος και δεν έχουν άδικο. Άλλοι απλά απορρίπτουν τα κόμματα, χωρίς να προβαίνουν σε κάτι άλλο πέρα από την αμφισβήτηση.

Με λίγα λόγια, για να είμαστε σαφείς: Τα κόμματα παίζουν με ανοιχτά χαρτιά, γιατί πολύ απλά δεν φοβούνται πια κανέναν. Και δεν φοβούνται όχι μόνο την λαϊκή αντίδραση, αλλά και την όποια απόρριψη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, διανύουμε μια από τις πιο συντηρητικές φάσεις της ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Η κομματοκρατία  μπορεί να μην έχει το παλαιό προφίλ, όμως κάνει και πάλι καλά την δουλειά της.

Οι πολίτες φαίνεται πως χάνουν για μια ακόμη φορά το παιχνίδι. Αλίμονο λοιπόν, να μην εκμεταλλευόταν αυτή την αδράνεια τα κόμματα... Σε χαλεπούς καιρούς, αισιόδοξα είναι μόνο τα μηνύματα επικοινωνίας και έκφρασης ανάμεσα στους πολίτες. Χάθηκαν, όμως, και αυτοί οι δίαυλοι, ξεχάστηκαν οι πράξεις αλληλεγγύης. Τα κόμματα εξουσίας εγκατέλειψαν από καιρό στην τύχη τους πολίτες και τους αφαίρεσαν οριστικά το προνόμιο να φέρονται σαν άνθρωποι, μετατρέποντάς τους σε εργαλεία χειραγώγησης της ελεύθερης σκέψης από δικές τους ενέργειες. Η αυτοκαταστροφή είναι μοιραία λοιπόν, αν τα πράγματα συνεχιστούν ως έχουν.