Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ακροδεξιό ντελίριο στην Ευρώπη. Μετά την Ουγγαρία, την Γαλλία και την Γερμανία, στην Αυστρία η ακροδεξιά καταλαμβάνει πλέον κυρίαρχη θέση συγκυβερνώντας με την δεξιά και όλα δείχνουν πως η πολιτική κλειστών συνόρων απέναντι στους πρόσφυγες, διόλου τυχαία δεν ήταν.

Η Ευρώπη πλέον κινδυνεύει ολοφάνερα με δεδομένη την αύξηση των  ακροδεξιών κομμάτων και σε χώρες όπως Ιταλία, Ισπανία και Ελλάδα. Πολλοί αναφέρονται σε νεοναζιστικά μορφώματα, σε εθνικοσοσιαλιστικές ρητορείες που ξυπνούν μνήμες Βαϊμάρης και παγκοσμίων πολέμων. Σίγουρα και συμβαίνει αυτό. Όμως, τα περισσότερα από αυτά τα κόμματα προσπαθούν να απεκδυθούν των φιλοναζιστικών τους απόψεων και μεταμφιέζονται σε εθνικιστικά, στην προσπάθειά τους να εκμαιεύσουν άφοβα ψήφους και να μην τρομάξουν. Αυτό έκανε η Λεπέν στη Γαλλία, σε σημείο πλέον που να μην προκαλεί φόβο, το ίδιο κάνει τώρα και ο νέος αυστριακός καγκελάριος που αναφέρεται σε φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό, στην προσπάθειά του να μετριάσει τους φόβους.

Όμως, το αποτέλεσμα είναι τραγικό, από όποια πλευρά και να το εξετάσεις, αφού σε κάθε περίπτωση παραχωρείται ελεύθερο πεδίο σε νεοφασιστικές απόψεις, που αν μη τι άλλο προκαλούν φόβο και πανικό. Η Ευρώπη απειλείται μαζί με την πολυπολιτισμικότητά της, τα οράματα και τους σκοπούς της. Η απειλή αυτή είναι σοβαρή και θίγει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Λίγο αργά κραυγάζουν τα υποτιθέμενα αριστερά κόμματα, αλλά και οι σοσιαλοδημοκράτες για την επικινδυνότητα του όλου πράγματος. Λίγο αργά γιατί οι πολιτικές τους είναι αυτές που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Η ταύτιση σε πολλές των περιπτώσεων με την ακροδεξιά, οι φοβικές πολιτικές αλλά και οι αλλοπρόσαλλες απόψεις τους έστρωσαν το χαλί στην μισαλλοδοξία και τον εθνικισμό, προάγγελος πολλών και ποικίλων κακών. Και για να φτάσουμε μέχρι το σήμερα χρειάστηκαν πολλές αφορμές για να κερδίσει η ακροδεξιά πόντους.

Η ξενοφοβία, η τζιχαντιστική τρομοκρατία που είναι άγνωστο από ποιους κατευθύνεται, οι κάθε είδους ολοκληρωτικές πολιτικές εθνοκάθαρσης και «πατριωτισμού» τύπου Πούτιν αλλά και οι πολεμικές εκστρατείες Αμερικανών και συμμάχων, που σε συνδυασμό με την απότομη αλλαγή του περιβαλλοντικού κλίματος προκάλεσαν την ραγδαία αύξηση των προσφυγικών κυμάτων ήταν το βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς που άρχισε συστηματικά να καλλιεργεί γενικά τον «φόβο για τον άλλο».

Όλα αυτά έχουν προκαλέσει την ολοένα και περισσότερη ένταξη των πολιτών στα ακροδεξιά μέτωπα, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αλλά όπως είπα και πιο πάνω τα νεοφασιστικά μορφώματα καλύπτονται πίσω από έναν αόριστο εθνικισμό και πατριωτισμό. Αν η κατάσταση αυτή συνεχιστεί, θα φτάσουμε κάποτε στο σημείο να μιλάμε για καταστάσεις  που ούτε καν ονειρευόμαστε. Και, όμως, το ήξεραν ότι θα συμβεί αυτό και δεξιοί και κεντρώοι και σοσοιαλιστές και αριστεροί. Όλοι τους γνώριζαν πολύ καλά πως κάποια στιγμή η ακροδεξιά θα σηκώσει κεφάλι.

Η λογική είναι απλή: πρώτα βομβαρδίζεις στην Μέση Ανατολή, την ίδια στιγμή που δεν κάνεις τίποτε για την καταπολέμηση της φτώχειας και της πείνας, έπειτα πουλάς όπλα και τεχνογνωσία, στο όνομα της δημιουργίας μιας «νέας Δύσης» και έπειτα υφίστασαι τις συνέπειες αυτών των πολιτικών με την τρομοκρατία, τα μαζικά προσφυγικά κύματα που αρχικά αντιμετωπίζονται και εκλαμβάνονται ως φτηνά εργατικά χέρια, εκεί ακριβώς που πατούν οι ακροδεξιοί καλλιεργώντας κλίμα φόβου ότι τάχα «οι ξένοι θα μας πάρουν τις δουλειές», «θα κλέψουν, θα βιάσουν, θα σκοτώσουν», αλλοιώνοντας παράλληλα κατά τα λεγόμενά τους την εθνική ταυτότητα. Εκεί ακριβώς πάει περίπατο η ευρωπαϊκή ενοποίηση και ολοκλήρωση.

Με την επικράτηση της ακροδεξιάς, ανοίγει ο δρόμος για οπισθοδρομικές πολιτικές επί το επιεικέστερον και για διώξεις δημοκρατικών απόψεων, ένα σενάριο που δεν είναι πλέον και τόσο ακραίο. Ας όψονται λοιπόν, αυτοί που έστρωσαν πρώτοι το χαλί. Ας μην μιλούν καλύτερα όλοι εκείνοι που με κάθε τρόπο παραχώρησαν έδαφος για την ανάπτυξη όλων αυτών των μορφωμάτων που φορώντας εθνικιστικό και πατριωτικό μανδύα παρασύρουν με ευκολία το μέσο πολίτη. Ίσως να είναι λίγο αργά για διαπιστώσεις και απολογισμούς. Ίσως τα κόμματα να μην προλαβαίνουν πια να εξηγήσουν στον κόσμο το τι έφταιξε, γιατί πολύ απλά ξέρουν. Οι μόνοι που μπορούν αντιδράσουν είναι και πάλι οι πολίτες. Αυτοί και ο αυτόνομος προσανατολισμός τους για μια κοινωνία πραγματικής ισότητας. Αν φυσικά το θελήσουν.