Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Συνεχίζει να είναι μεγάλη η αγωνία για την τύχη της χώρας στην ευρωζώνη, με δεδομένο ότι η κυβέρνηση και πάλι ανεβάζει τους τόνους και με πρόσχημα την άρνηση για νέα λιτότητα, βάζει σε δοκιμασία τις διαπραγματεύσεις για την αξιολόγηση. Η κυβέρνηση, θέλοντας να καλύψει την απόσταση που την χωρίζει στις δημοσκοπήσεις από την ΝΔ προβαίνει σε φιλολαϊκές διακηρύξεις, αφού προηγουμένως έχει πιει το μεδούλι των πολιτών με την ασύστολη φορολογία. Έτσι, προβάλλοντας ως σημαία την άρνηση περαιτέρω λιτότητας, φιλοδοξεί να κερδίσει ψήφους αλλά πάνω απ' όλα να αποτινάξει τον μανδύα μιας ακόμη μνημονιακής κυβέρνησης.

Αν θυμάμαι καλά, όμως, και οι προηγούμενες κυβερνήσεις προέβαιναν μετά από σκληρή φορολογία σε παρόμοιες επιθετικές υποτίθεται πολιτικές. Ακόμη και η κυβέρνηση Σαμαρά αντιτίθετο στα τελευταία της σε μια νέα λιτότητα και αν δεν με απατά η μνήμη μου άρχισε να προσφέρει παροχές λίγο πριν τις εκλογές του 2015. Αυτό δηλαδή που κάνει και η τωρινή κυβέρνηση, προσπαθώντας να καλύψει το χαμένο έδαφος. Αν λοιπόν, όλα γίνονται για τις εκλογές και τα ποσοστά που μάλλον έτσι είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ δεν περιορίζονται στο να αποτελέσουν την «αριστερή παρένθεση», οι κινήσεις αυτές έχουν στόχο και σκοπό. Και δεν είναι οι πολίτες το ζητούμενο ούτε ο αιμορραγών κοινωνικός ιστός, πολύ δε περισσότερο οι άνεργοι και οι άποροι.

Η σκακιέρα της πολιτικής περιέχει και άλλες τρίπλες ή κόλπα που σε συνδυασμό με την άκαμπτη γερμανική θέση λόγω Σόιμπλε, δίνει περιθώρια «φιλολαϊκών» ελιγμών. Το ζήτημα είναι να πείθονται κάθε φορά οι πολίτες ότι  δεν φταίνε οι κυβερνήσεις αλλά οι όροι που επιβάλλονται από ΔΝΤ και ΕΚΤ. Ποιοι, όμως, είναι αυτοί που έδωσαν το πρώτο σήμα για εμπλοκή των χρηματοπιστωτικών Οργανισμών στα οικονομικά της χώρας; Ποιοι άνοιξαν τις πύλες της κολάσεως για τον μέσο Έλληνα πολίτη αν όχι όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, αναλόγως βέβαια των πολιτικών που συμφέρουν την κάθε φορά; Όλοι τους, έμμεσα ή άμεσα.

Γιατί και τα δήθεν αντιμνημονιακά κόμματα τίποτε απολύτως δεν έχουν να προτείνουν, το δε παρελθόν τους είναι γνωστό. Εύκολη λεία λοιπόν, η Ελλάδα, σύρεται για μια ακόμη φορά στο χείλος της οικονομικής αβύσσου. Τώρα μιλούν για την αξιολόγηση, παλαιότερα για την όποια συμμόρφωση στην υλοποίηση των μέτρων λιτότητας, το σήμερα και το χθες μοιάζουν σε πολλά. Οι μήνες που θα ακολουθήσουν θυμηθείτε το θα είναι ακόμη χειρότεροι για τον μέσο πολίτη που θα βλέπει να μειώνονται ακόμη περισσότερο τα εισοδήματά του. Δεν προβλέπεται ασφαλώς καμίας μορφής ανάπτυξη, που παραμένει αστειότητα όταν εκφράζεται επί επτά συναπτά έτη μία τουλάχιστον φορά ετησίως, σε σημείο που να καταντά γραφικότητα.

Η αγωνία και πάλι στο κατακόρυφο. Θα έχουμε εκ νέου τα φαινόμενα του καλοκαιριού του 2015, όπου οι πολίτες έγιναν βορρά των διαθέσεων των κυβερνώντων, οι οποίοι έκλεισαν τράπεζες και επέβαλλαν το μέχρι σήμερα πλαφόν στις αναλήψεις, υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών, που βέβαια κανείς δεν περίμενε να υποχωρήσουν; Πολύ πιθανό να έχουμε και άλλα. Δεν θα πω «τι λένε οι πληροφορίες» γιατί τότε η κινδυνολογία θα πάει σύννεφο. Θα πω, όμως, πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μέχρι το καλοκαίρι η κατάσταση στην χώρα δεν θα είναι ίδια. Κακές Κασσάνδρες θα πει και πάλι η κυβέρνηση, «φτηνή αντιπολιτευτική τακτική» των ΜΜΕ... Δεν είναι όμως, έτσι. Τουναντίον, οι κινήσεις της τωρινής κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την ούτως ή άλλως ασθενική Αντιπολίτευση δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα αποσταθεροποίησης και ανησυχίας.

Οι πολίτες δεν ξέρουν κατά πού να κάμουν, δεν γνωρίζουν πώς να κινηθούν, τι τους περιμένει. Αλλά είπαμε, προέχουν οι παλληκαρισμοί και οι κάθε είδους κομματικοί λεονταρισμοί. Η αγωνία, με λίγα λόγια ανήκει στους πολίτες και μόνο σε αυτούς. Για τα κόμματα και τους ακόλουθούς τους υπάρχει ακόμη πεδίον δόξης λαμπρόν στην ούτως ή άλλως επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας πορείας τους. Θυμηθείτε τα αυτά, όταν θα πάρει την εξουσία η ΝΔ, υποσχόμενη και αυτή τερματισμό της λιτότητας, σύμφωνα, όμως, πάντα με το πρόγραμμα που θα έχει δεσμευτεί απέναντι στους εταίρους, οι οποίοι θα αξιώνουν και πάλι λιτότητα.