Εντός αυτής της Ανοίξεως, η Επιτροπή για την Αναθεώρηση του Συντάγματος, την οποία έστησε ο πρωθυπουργός, θα πρέπει να παραδώσει τις προτάσεις της. Με αυτόν τον τρόπο, υποτίθεται, θα έχει ήδη «μιλήσει η κοινωνία», για τις αλλαγές που πρέπει να επέλθουν στον συνταγματικό χάρτη της χώρας. Και μετά θα αρχίσει, υποτίθεται, η καθεαυτό πολιτική διαδικασία, εντός του κοινοβουλίου, η οποία βεβαίως προδιαγράφεται ως ατελέσφορη. Διότι, για να υπάρξει αποτέλεσμα, θα πρέπει η κυβέρνηση να συγκεντρώσει, κατά τις συνταγματικές επιταγές που ισχύουν, μια πλειοψηφία των τριών πέμπτων του κοινοβουλίου. Δηλαδή 180 βουλευτές. Πράγμα αδύνατο.

Τότε τι νόημα έχει όλη αυτή η διαδικασία, την οποία με τόσες φανφάρες ξεκίνησε ο κ. Τσίπρας, παρουσιάζοντας την «επιτροπή» που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί την κοινωνία και θυμίζει ολίγον από την «συμβουλευτική» της χούντας; Όχι μόνον λόγω της αυθαίρετης εξωθεσμικής συγκρότησης της, που δεν έχει καμία ευρύτερη πολιτική συναίνεση, αλλά και λόγω της συμμετοχής του συνταξιούχου καθηγητή Παραρά, του ανθρώπου που είχε αναλάβει την «εκλαΐκευση», δηλαδή την προπαγάνδα υπέρ του «συντάγματος» των συνταγματαρχών;

Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά σε όλους τους κρίσιμους τομείς που καλείται να διαχειριστεί μια κυβέρνηση, στην οικονομία, την ανεργία, το κοινωνικό κράτος, την προστασία του πολίτη, την περιπόθητη ανάπτυξη, έξεστι Κλαζομενίοις περί άλλα να τυρβάζουν. Να εφευρίσκουν επιτροπές, φορείς και διαδικασίες, έτσι «σε δουλειά να βρισκόμαστε». Να έχουμε να λέμε. Μπας και περισπαστεί η προσοχή των πολιτών από τα ζέοντα και ασχοληθούν με εκείνα που είναι αδύνατον να λάβουν σάρκα και οστά. Για άλλη μια φορά δηλαδή «πενία τέχνας κατεργάζεται».

Το κακό είναι ότι αυτά τα «παίγνια εν ου παικτοίς» γίνονται επί ενός τόσο σοβαρού και κρίσιμου θέματος, όπως η πράγματι αναγκαία αναθεώρηση του συντάγματος. Όπου θα έπρεπε να έχει εξασφαλιστεί η ευρύτερη δυνατή συναίνεση, ώστε, πρωτίστως να εξοβελιστούν από το σύνταγμα όλες οι διατάξεις για τις προκλητικές παραγραφές των αδικημάτων των πολιτικών. Οι κατά σχήμα οξύμωρο καλούμενες «περί ευθύνης υπουργών», ενώ συνιστούν ...κεκτημένο δικαίωμα στην ανευθυνότητα.

Αν επρόκειτο για εγχείρημα ουσίας, ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε αντί της συναίνεσης του κ. Κιμούλη να έχει εξασφαλίσει την συναίνεση του μεγαλύτερου τμήματος της αντιπολίτευσης. Αλλά είναι απλώς άλλη μια κακή πολιτική παράσταση.

  Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

 giorgis@massavetas.gr