Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ενημερώνεται καθημερινά ο πολίτης για τα τεκταινόμενα και για το τι διαμείβεται στις Βρυξέλλες και τα άλλα κέντρα αποφάσεων, αυτό που δεν γνωρίζει, όμως, είναι κάτω από ποιο πρίσμα λαμβάνονται οι αποφάσεις και το πιο βασικό απ' όλα, το αν οι αποφάσεις αυτές  λαμβάνονται ερήμην του.

Με μια λιτότητα που δεν προβλέπεται να σταματήσει, με κυβερνήσεις που αν μη τι άλλο δείχνουν πως το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να εκτελούν άνωθεν εντολές, οι προοπτικές εξόδου από την κρίση είναι μηδενικές. Όσο και αν αυτό θεωρείται επαναλαμβανόμενη και κουραστική φράση, (το γεγονός δηλαδή ότι η χώρα δεν πρόκειται να βγει από την κρίση), όσο και να καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια να αποσυμφορηθεί η επικαιρότητα από τα θέματα που αφορούν την λιτότητα και το ενδιαφέρον να στραφεί αλλού, στο τέλος όλο για αυτήν γίνεται η συζήτηση, καθώς τα υπόλοιπα λίγο πολύ τακτοποιούνται τρόπον τινά.

Και λέω λίγο πολύ γιατί ο μέσος Έλληνας έχει μάθει λίγο με την πονηριά, λίγο με την εξυπνάδα να επιβιώνει κάτω από άσχημες συνθήκες. Αυτό που δεν έχει μάθει είναι το τι θα κάνει αν απολέσει (λόγω ανωτέρας βίας;) την πανουργία αλλά και τον κατάλληλο με τις περιστάσεις ελιγμό.

Αν, με λίγα λόγια, υποχρεωθεί να ζει με κανόνες και νόμους, λένε κάποιοι, κάτι που λείπει στην χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες. Και αν τύχει κάποτε και ισχύσουν οι νόμοι, αυτό θα γίνει κατά περίπτωση γιατί ακριβώς το όλο σύστημα της ανομίας πρέπει πάση θυσία να διαφυλαχθεί, γιατί βολεύει ακόμη και αυτούς που φωνάζουν στην Ευρώπη (Ελλάδα πιλοτικά σχέδια και διατήρηση λιτότητας κοινώς πεδίο δοκιμών σε σκληρές οικονομικές πολιτικές).

Συσκέπτονται, λοιπόν, πυρετωδώς στις Βρυξέλλες για την Ελλάδα, εξαπολύοντας ενίοτε βαρείς χαρακτηρισμούς για την ζωή των προηγούμενων δεκαετιών. Οι πολίτες, όμως, άλλα αναζητούν μετά την λιτότητα, έχοντας βέβαια θέσει ως πρώτη προτεραιότητα την επιστροφή των φόρων. Ποιος θα επιστρέψει, όμως, τι και σε ποιον; Οι Ευρωπαίοι και ειδικά η γερμανική ηγεσία επιμένει πως η Ελλάδα εξακολουθεί να χρωστά την τύχη της στους Γερμανούς πολίτες. Τα δανεικά πρέπει να επιστραφούν στο ακέραιο και η φορολόγηση του πλούτου θα πρέπει επιτέλους να εφαρμοστεί κάποια στιγμή και στην Ελλάδα.

Ας βάλουμε, όμως, τα πράγματα στην θέση τους: Πότε και με ποιον τρόπο φορολογήθηκε ο πλούτος στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη; Πότε οι πολυεθνικές υπέστησαν τον έλεγχο του κράτους στις δοσοληψίες τους; Αν ήταν έτσι, θα είχαν κλείσει μια ώρα αρχύτερα. Η επιβίωσή τους εξαρτάται κατά μεγάλο μέρος από την ανοχή του κράτους, που με την σειρά του βρίσκεται σε άμεση εξάρτηση μαζί τους. Η παθιασμένη σχέση κράτους - πολυεθνικών καθοδηγεί τα χρηματιστήρια καθώς εκεί ανεβοκατεβαίνει η αξία των μετοχών όταν - για παράδειγμα - μία πολυεθνική κάνει μείωση προσωπικού. Όχι βέβαια μόνο εκεί αλλά και σε πολλά άλλα. Οι πυρετώδεις συσκέψεις, από την άλλη, των κρατών μελών  σε επίπεδο ηγεσιών βάζουν την σφραγίδα και την ταφόπλακα στις αντιδράσεις των ευρωπαίων πολιτών σε αυτή την συναλλαγή που εκτείνεται φυσικά σε διεθνές επίπεδο.

Ερμηνεύοντας αυτήν ακριβώς την συναλλαγή, μπορούμε άφοβα να πούμε πως μόνο μέσω αυτής τα κέρδη πολλαπλασιάζονται για τις ευνοούμενες κοινωνικές τάξεις που με την σειρά τους κλείνουν το τρίπτυχο πλούτος κέρδος κράτος. 

Και μιλάμε φυσικά για ένα κράτος με απόντες τους πολίτες, για μια κοινωνία κατακερματισμένη όπως ήταν πάντα. Οι πολίτες λοιπόν, πρέπει να εμπεδώσουν ότι ούτε φορολογία στους έχοντες θα υπάρξει, ούτε αποτελεσματική καταπολέμηση της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, καθώς πάνω σε αυτήν ακριβώς την διαφθορά και γραφειοκρατία χτίζεται το ασύδοτο κέρδος από την υπερφορολόγηση των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων - και αυτά δεν είναι λόγια του αέρα παρά η ουσία του όλου εγχειρήματος.

Αν από όλο αυτό το σύστημα της κερδοφορίας διαταραχθεί κάτι, ευθύς αμέσως ξεσπά τεχνητή κρίση για να επαναλειτουργήσει η συναλλαγή. Ασανσέρ του τρόμου τα χρηματιστήρια και διέξοδοι με πολέμους και λιτότητα εις το διηνεκές. Τραπεζική κερδοφορία και υπεραξιολόγηση των μεγάλων επενδύσεων με ελαχιστοποίηση του κόστους και δημιουργία κλειστών καρτέλ. Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στις Βρυξέλλες όταν καλούνται να λάβουν αποφάσεις για τα χρέη, τις κρίσεις και την λιτότητα.

Αλλά όχι μόνο στις Βρυξέλλες αλλά και όπου αλλού συναντώνται οι ηγεσίες προκειμένου να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις για τις οικονομίες. Η Ελλάδα δεν είναι πάρα ένα μικρό κομμάτι του πάζλ της διεθνούς κερδοφορίας που στηρίζεται στην αφαίμαξη των πολιτών. Θα φανεί σε λίγο καιρό, όταν η χώρα θα φθάσει και πάλι στα πρόθυρα εξόδου από το ευρώ αλλά όλως τυχαίως στο παρά πέντε θα βρεθεί νέο «σχέδιο διάσωσης», βασισμένο σε νέα λιτότητα και πάει λέγοντας. Γιατί οι κρίσεις αυτού του τύπου εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και τάξεις.