Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι ψευδεπίγραφες δημοκρατίες έχουν πολλά ακόμη να διαδώσουν στους αποπροσανατολισμένους πολίτες, να σπείρουν την αμφιβολία στα μυαλά και τις ψυχές τους για το αν και κατά πόσο είναι ικανοί να αλλάξουν και πάλι τον ρου της ιστορίας.

Έχοντας μετατρέψει την καθημερινότητα σε μια συνεχή πάλη για επιβίωση εξαιτίας αυτού ακριβώς του συστήματος εξουσίας που παρακινεί σε συνεχείς υπαναχωρήσεις και μετάνοιες για τις όποιες παρεκκλίσεις, έχοντας μεταβάλλει τον κοινωνικό ιστό σε όχλο χωρίς στόχο και σκοπό και έχοντας πνίξει την σημασία των ιδεολογιών μέσα στα αμέτρητα ανόητα διαφημιστικά τσιτάτα στο όνομα του συγχρονισμού με τις συνήθειες της νεολαίας, αυτές οι ψευδεπίγραφες εξαπατητικές δημοκρατίες στοχεύουν στο να παραπλανήσουν τον πολίτη και να τον κάνουν να στραφεί κατά του εαυτού του.

Οι διαδώσεις είναι πολλές και ευφάνταστες. Η διασπορά ψευδών ειδήσεων ακόμη μεγαλύτερη, με δεδομένο ότι στο τέλος ο καθένας πρέπει να κλείσει ερμητικά την πόρτα του σπιτιού του. Το όχι και τόσο μυστικό σχέδιο της υποταγής στις αξιώσεις των κυβερνώντων που συνάπτουν ανίερες συμμαχίες με την διαφθορά σε όλα τα επίπεδα βαφτίζοντάς την ενίοτε μέχρι και κάθαρση, αυτός ο προγραμματισμός για την επίτευξη του στόχου που δεν είναι άλλος από την καθαγίαση των εξαπατητικών συναλλαγών σε όλα τα επίπεδα, φαίνεται πως πετυχαίνει τον στόχο του με την πρώτη ματιά.

Αυτό αποκαλύπτει η αδράνεια του κοινωνικού ιστού που προσκυνά στην πλειοψηφία του όλες αυτές τις οικτρές υποσχέσεις για μια ζωή που όχι απλά δεν αλλάζει, αλλά μετατρέπεται σε Οδύσσεια για τον καθέναν μας. Δέστε τι πράττει η ελληνική κυβέρνηση για να καθησυχάσει τους πολίτες με υποσχέσεις για επενδύσεις και δανεικά από τους εταίρους. Δέστε τι κάνει η γειτονική Τουρκία, όταν ένας Ερντογάν και οι συν αυτώ επιχειρούν με την κορύφωση της έντασης στο Αιγαίο να απομακρύνουν τους πολίτες από τα πραγματικά προβλήματα μετά την πρόσφατη  απόπειρα πραξικοπήματος.

Δέστε ακόμη πόσο περίκλειστη έχει γίνει η Ευρώπη και οι ΗΠΑ λόγω «ισλαμικού» και κάθε άλλου είδους προβαλλόμενου κινδύνου. Δέστε την Λεπέν και τα υπόλοιπα ακροδεξιά κόμματα σε Αυστρία, Γερμανία, Ουγγαρία και αλλού που κάνουν παρέλαση στους δρόμους των πόλεων μιας δημοκρατικά ψευδεπίγραφης Ευρώπης, δέστε τους χιλιάδες απελπισμένους πρόσφυγες που γίνονται βορά των ορέξεων των κάθε είδους νεοναζιστών, αυτά δέστε και άλλα πολλά.

Όμως, οι ψευδεπίγραφες δημοκρατίες δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη: Το πρόβλημα είναι πώς θα διαμοιραστούν οι πρόσφυγες, ποιες χώρες έχουν ανάγκη από φτηνά εργατικά χέρια, ποιοι τόποι θα αναπτυχθούν για μια ακόμη φορά από τον κόπο και την σκληρή εργασία των «ξένων», που τόσο περιφρονητικά αποκαλούν οι κατά τα άλλα πολιτισμένοι ευρωπαίοι πολίτες.

Οι κάλπικες πολιτικές των εσαεί υπαρχόντων συντηρητικών κυβερνήσεων σε Ευρώπη, ΗΠΑ και αλλού, στοχεύουν ακριβώς σε αυτή την απενοχοποίηση των πρακτικών τους, στην επιβολή της λιτότητας και την εξάρτηση από τα δανεικά, ως βοήθημα στην αδιέξοδο πολιτική τους εμμέσως πλην σαφώς. Γιατί οι φτωχοί του ευρωπαϊκού Νότου θεωρούν τα βοηθήματα αυτά πορεία προς την ανάπτυξη και ενίοτε ακόμη και κοινωφελή προσφορά, με τον προβληματισμό τους να έγκειται όχι στο τι γίνεται μετά από αυτή την προσφορά, αλλά πως την διαχειρίζεται το εκάστοτε πτωχευμένο κράτος.

Εδώ λαμβάνει χώρα και η μεγαλύτερη εξαπάτηση στα εσώτερα της ευρωπαϊκής οικογένειας των μεγαλοτραπεζών, αλλά και των πολυεθνικών της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Εδώ εξαπατάται για μια ακόμη φορά ο πολίτης, θεωρώντας ότι με τις επενδύσεις έρχεται χρήμα και ανάπτυξη. Ε λοιπόν, όχι!

Καμία ανάπτυξη δεν προκύπτει, όταν θυσιάζονται τα συμφέροντα εκατομμυρίων πολιτών για λίγες φτηνοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Καμία πρόοδος δεν υπάρχει όταν καταπατώνται και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν δεκαετίες τώρα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το έδαφος που προετοιμάζεται, είναι κατηφορικό χωρίς εμπόδια, κατευθείαν στον στόχο που αποκαλείται συμβιβασμός με τα υπάρχοντα δεδομένα, με τις υπάρχουσες δυνατότητες. Αυτό είναι και το τελικό στάδιο των προσφορών από τις ψευδεπίγραφες δημοκρατίες. Η πτώση στα μαλακά μιας εσαεί αδράνειας στο όνομα της διατήρησης των συμφερόντων της εκάστοτε εξουσίας, που μόνο μέσω της μαζικής εξαπάτησης γίνεται  μη διακριτή.