Θλιβερά τα στατιστικά στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στον τύπο  για την χώρα για την αντίδραση των Ελλήνων στην παρουσία των μεταναστών. Τα ποσοστά αυτών που δεν αποδέχονται τους πρόσφυγες και μετανάστες αυξάνονται δραματικά, φθάνοντας σε δημοσκόπηση το 46%, κάτι που όχι απλά κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά μετατρέπει ανοιχτά πλέον την χώρα σε δεξαμενή ρατσισμού και μισαλλοδοξίας στο όνομα της «καθαρότητας της φυλής» που καλλιεργεί εδώ και τόσα χρόνια με κόπο η ακροδεξιά.

Αυτή η εικόνα της Ελλάδας που πολλοί αποκαλούν «όαση ανθρωπιάς», και άλλοι τόσοι διαφημίζουν ως ιδανικό τόπο ανάδειξης πολυπολιτισμικότητας, κινδυνεύει να εκπέμψει το μήνυμα πως από τα Βαλκάνια μέχρι την Κεντρική Ευρώπη οι πρόσφυγες και μετανάστες δεν γίνονται πλέον αποδεκτοί. Τι απομένει λοιπόν; Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από το να γίνει ένας απολογισμός για τις ευθύνες των κομμάτων συνολικά, αλλά και των ειδημόνων της εμπορευματικής γνώσης όλα αυτά τα χρόνια.

Άμεση ευθύνη έχει και η σημερινή κυβέρνηση που αφού πρώτα υποδέχθηκε χιλιάδες προσφύγων, τους εγκατέλειψε στην τύχη τους, βορά των κάθε είδους ρατσιστικών επιθέσεων. Η κατάσταση πλέον έχει ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια, και κανείς δεν μπορεί να προκαθορίσει τι θα γίνει στο εγγύς μέλλον. Αν τα στατιστικά στοιχεία παραμείνουν ως έχουν και η ακροδεξιά συνεχίζει να πριμοδοτείται από μεγάλο μέρος των Ελλήνων, οι οποίοι δεν έχουν, για παράδειγμα, καμμία δικαιολογία πλέον να ταυτίζονται με τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής, θα μιλάμε σε λίγο απλά για μια χώρα φάντασμα, όταν οι ίδιοι οι θεσμοί θα έχουν διαβρωθεί από την ακροδεξιά και τη νεοναζιστική ρητορεία.

Αυτοί λοιπόν που από υπεύθυνα πόστα διακηρύττουν ανενδοίαστα ότι «οι ξένοι πρέπει να φύγουν» και με την παραμικρή ευκαιρία το παίρνουν πίσω ως «λάθος», θα πρέπει να σκεφτούν που οδηγούν τον κοινωνικό ιστό και τι παραδείγματα δίνουν στον μέσο πολίτη για την αποδοχή ή μη του διαφορετικού. Αλλά μιλάμε πλέον, δυστυχώς, για μια χώρα που αν μη τι άλλο έχει χάσει τον προσανατολισμό της αλλά που πάραυτα ευθυγραμμίζεται με την ακροδεξιά στροφή των κοινωνιών, από την Ευρώπη μέχρι τις ΗΠΑ,  από την Αυστραλία και την Κίνα μέχρι την Ρωσία και την Ιαπωνία. Όχι, στην Ελλάδα δεν γνωρίζει πλέον κανείς την Αθηναική Δημοκρατία, δεν διδάσκεται στα παιδιά, το μεγαλείο της, παρά μονάχα υπερτονίζεται η σημασία της ελληνοβυζαντινής παράδοσης με τις ευλογίες της εκκλησίας που έχει άμεση ευθύνη στην διάδοσή της σε βάρος της δημοκρατικής παράδοσης τον 4ο πΧ αιώνα, όπου και σταματά οριστικά.

Τα στατιστικά στοιχεία των Ελλήνων λοιπόν, που δεν ανέχονται τον «άλλο», οι πληροφορίες για την ελληνική κοινωνία που εξακολουθεί να συντηρεί στερεότυπα και φοβίες, αν μη τι άλλο προκαλούν μεγάλη ανησυχία για το που πορεύεται ο τόπος, εδώ όπου κάποτε οι κάτοικοί του δημιουργούσαν φιλοσοφικές σχολές και μιλούσαν για τα προβλήματα καθημερινά σε δημόσιο χώρο χωρίς προκλήσεις αλλά πάνω απ όλα κακοποίηση του λόγου.  Ποιος γνωρίζει πλέον τις τραγωδίες και την σπουδαιότητά τους στην νοηματοδότηση της ζωής; Ποιοι γνωρίζουν την συνεισφορά του Επίκουρου, των Στωικών, των Κυρηναικών, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, τον φιλοσοφικό επαγγελματισμό των σοφιστών, τους πανηγυρικούς ή τους δικανικούς λόγους στην Εκκλησία του Δήμου και την Θεογονία του Ησίοδου; Μήπως ξέρει κανείς πια ότι ο Ηρόδοτος ήταν αυτός που πρώτος μνημόνευσε τους Έλληνες, αλλά και τους Βαρβάρους - παρά την μεταξύ τους αντιπαράθεση που πρέπει να τιμώνται για τα «καλά και θαυμαστά» που πρόσφεραν στον πολιτισμό - ένα γνήσιο παράδειγμα αποδοχής του «άλλου», στην προκειμένη περίπτωση εχθρού;

Αυτή ήταν η αρχαία Ελλάδα, εκεί όπου παρά τους συνήθεις ισχυρισμούς περί ύπαρξης δουλείας, η σκέψη μεσουράνησε. Το σήμερα μετά από τόσο καιρό μας προσφέρει τον δογματισμό, την αγραμματοσύνη και τον όχι πια υφέρποντα, αλλά πανταχού παρόντα ρατσισμό. Στην πραγματικότητα δεν είναι ο φόβος, αλλά το μίσος κατά του «άλλου», προερχόμενο από άθλιες αντιλήψεις για μια ζωή όπου η δημοκρατία δεν έχει θέση. Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος και κανείς να μην εκπλήσσεται πια που υπάρχουν θύλακες αμορφωσιάς σε όλες τις κοινωνικοπολιτικές βαθμίδες.