Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, ενώ το πάθος των πολιτών για την θέσπιση μιας δίκαιης κοινωνίας, δεν εκλείπει σχεδόν ποτέ. Είναι αυτή η ανάγκη για το διαφορετικό, για την δημιουργία ενός συνόλου κανόνων που θα υποδεικνύουν έναν άλλο τρόπο ζωής, για την επιθυμία προς μια καταλυτική από πλευράς ισονομίας πορεία, και ας έχουν ειπωθεί όλα αυτά πάμπολλες φορές στο παρελθόν.

Η δικαιοπρακτική ισχύς της ικανότητας των προσώπων για την άσκηση εξουσίας από τους ίδιους, όταν τα δικαιώματα παραβιάζονται μαζικά στο όνομα του θριάμβου της ετερότητας, οδηγεί σε συνολική αναθεώρηση των θεσμοθετημένων εντολών και στην αυτονομία, όταν η υπόσταση του όντος τραυματίζεται χάριν αθεμελείωτων και ουσιαστικά ανεφάρμοστων υποδείξεων προς μια ολοένα και πιο περίκλειστη διαβίωση με μειωμένες αναλογίες δικαιωμάτων, αλλά πλείστων υποχρεώσεων που δεν απορρέουν από τις επιλογές των ίδιων.

Το ότι π.χ. επέλεξαν κάποιοι προαγωγοί της ετερονομίας να επιβάλλουν την συνεχή παραγωγή αγαθών ως πρότυπο ζωής και την υπαγωγή των ατομικών δικαιωμάτων σε μια ολοένα και μεγαλύτερη λίστα του «πρέπει και δεν πρέπει», οδηγώντας τους πολίτες σε περιορισμένες αναζητήσεις αξιών, καθώς οι περισσότερες από αυτές έχουν ήδη εκλείψει, δίνει αυτονόητα το δικαίωμα της αμφισβήτησης σε όλους των καθ΄υπόδειξη εντολών και την προάσπιση της αυτονομίας ως το μόνο μέσο αντίστασης κατά της αποξένωσης και αλλοτρίωσης που βαίνει προς ολοκληρωτική πραγμάτωση.

Η κατάρρευση αυτού ακριβώς του ξεχαρβαλωμένου συστήματος εξουσίας και του ανύπαρκτου -από συστάσεώς του- κοινωνικού κράτους, που υφαρπάζει τα δικαιώματα όταν διεκδικούνται, περισφίγγει τον κλοιό παρακολούθησης των δραστηριοτήτων στο όνομα της γενικής ασφάλειας και υπερκαθορίζει τα ποσοστά ανάμιξης ή εμπλοκής σε τούτο ακριβώς το κοινωνικό χάσμα -με λίγα λόγια πόσο και μέχρι πού θα διαρκέσει η αμφισβήτηση αυτού ακριβώς του χάσματος- δίνει το δικαίωμα στον πολίτη να προασπιστεί τα όρια των ατομικών του δικαωμάτων, αλλά πάνω απ΄όλα να μην επιτρέψει την περαιτέρω αλλοίωση της νοηματοδότησης της ζωής του.

Είναι το κομβικό εκείνο σημείο, όπου η υλοποίηση κανόνων αμφισβητείται έντονα -και δικαίως αφού στην πράξη έχει καταλυθεί η όποια Δημοκρατία και έχουν περισταλεί βασικά ατομικά δικαιώματα. Στο όνομα των δικαιωμάτων των πολιτών, βέβαια, έγιναν μέχρι και πραξικοπήματα και συγκεκριμένα στο όνομα του τραυματισμού της νομιμότητας. Όμως, έλαβαν χώρα στα πλαίσια διαιώνισης της ετερόνομης κοινωνίας, στο πώς και με ποιο τρόπο θα καθοδηγηθούν περαιτέρω οι πολίτες και θα παραχθούν τα καταναλωτικά αγαθά.

Συνεπώς, δεν ενδιαφέρει η αποκατάσταση της νομιμότητας στην ετερονομία παρά η διεκδίκηση της αυτονομίας, του χώρου εκείνου που οφείλει να έχει για να αναπνεύσει ο πολίτης. Το δικαίωμα της ανατροπής των υπαρχουσών συνθηκών ζωής το αποκτά ο πολίτης όταν συνεχίζεται η επ' άπειρον περιστολή των δικαιωμάτων του και η με οποιονδήποτε τρόπο και μέσο παράκαμψη των ικανοτήτων και θέλω του. Πέστε το εξέγερση, αν θέλετε, προφέρετε χωρίς ενδοιασμούς την φράση κατάλυση του κοινωνικού δογματισμού, όπως θέλετε ονοματείστε το.

Εγώ προσωπικά θα προτιμήσω λεκτικά την μικρή εκείνη γωνιά ανάσας, όπου ο καθένας θα βγάλει επιτέλους την μάσκα οξυγόνου που χρησιμεύει στο να αποφεύγει την τωρινή κοινωνική δυσοσμία, τον χώρο εκείνο που θα δημιουργήσει για να αποστασιοποιηθεί μια και καλή από την τεχνητή κατανάλωση ανελεύθερων πρακτικών επιβίωσης μέσα στην παρατεταμένη ετερονομία.

Οι ανάσες αυτές δεν του δίνουν μόνο το δικαίωμα να προασπίσει την ισχύ της τραυματισμένης του ελευθερίας, αλλά να δημιουργήσει νέες κυψέλες κοινωνικού αποστιγματισμού στο όνομα μιας νέας σημασιολογικά υπερυψωμένης κοινωνικής ισχύος. Αυτή η μικρή αλλά ουσιαστική γωνιά που θα δημιουργήσει ο καθένας, αυτές οι ανάσες ελευθερίας που θα σηματοδοτήσουν το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, θα αποτελέσουν τις κυψέλες παραγωγής ιδεών και αντιλήψεων, για μια ολότελα διαφορετική θεσμοθέτηση αξιών από τους ίδιους.

Όσες περισσότερες κυψέλες, τόσο περισσότερες οάσεις με ανάσες ανθρωπιάς και σεβασμό του άλλου. Όσο περισσότεροι αναμιγνυόμενοι στην υπόθεση της αληθινής ζωής που το νόημά της έχει χαθεί στην βίαιη ετερόνομη πλημμυρίδα, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες για το διαφορετικό. Σε τελική ανάλυση, η εκρίζωση της βίας του ολοκληρωτισμού και του εκμαυλισμού των συνειδήσεων, μόνο με μια υπόγεια μαζική εκδήλωση αντίθεσης διαμέσου πολλαπλασιασμού των εστιών ελευθερίας είναι εφικτή. Και όχι απαραίτητα με εκδήλωση αντιβίας ως αρχική πρακτική. Το όλο αποτέλεσμα και την συνέχεια του εγχειρήματος θα το καταγράψει η ιστορία.