Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πολλοί που κατέθεσαν τα όπλα βγαίνουν σήμερα και διαλαλούν πως οι μάχες κερδίζονται στο κοινοβουλευτικό πεδίο και πως με την υποτιθέμενη δημοκρατική ψηφοφορία εξασφαλίζεται η διαβίωση σε ασφαλείς συνθήκες. Πολλοί που άλλα έλεγαν κάποτε και τώρα κομπορρημονούν πως «είχαν άγιο» που λοξοδρόμησαν νωρίς, βάζουν τον λαό σε περιπέτειες γιατί με αυτόν τον τρόπο υποτίθεται πως θα επέλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη μετά από όλα αυτά τα χρόνια της μνημονιακής ντροπής.

«Επαναστάτες» πριν «επαναστάτες» και τώρα, όλοι αυτοί που στα νιάτα τους έκαναν εκ του ασφαλούς αντίσταση για να ξαναφανούν σήμερα και πάλι ως ξεχωριστοί στην διακυβέρνηση της χώρας, δεν παύουν να πληροφορούν τους πολίτες πως είναι υπέρμαχοι «εναλλακτικών πολιτικών» και πως με λίγα λόγια δεν παρεκκλίνουν από τους στόχους τους. 

Μετερχόμενοι κάθε μέσον και τρόπο πειθούς, εξαντλώντας ακόμη και τα τελευταία αποθέματα από την φαρέτρα των ξεπερασμένων ή κακοποιημένων μαρξιστικών ιδεολογιών, βάζουν τους πολίτες σε νέες περιπέτειες γιατί αυτοί λέει είναι «διαφορετικοί» στην άσκηση εξουσίας και πάνω απ' όλα συνεπείς σε αυτά που πρεσβεύουν. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί παρά το ξεκάθαρο παράδειγμα αυτής της στείρας φανφαρολογίας -το πιο χαρακτηριστικό απ' όλα- μηδέ φυσικά εξαιρουμένης της παρατεταμένης σύμπλευσής του με τους ΑΝΕΛ, που πασπαλίζουν με την ακροδεξιά τους νοοτροπία όλη αυτή την κυβερνητική σούπα, με τις απίστευτες χαράξεις πολιτικών, και με το συνεχές παλαντζάρισμα μεταξύ εξόδου ή παραμονής στην ευρωζώνη.

Χαράς ευαγγέλια βέβαια, όλα αυτά για την ΝΔ, που πανηγυρίζει για αυτές τις αποτυχίες, παριστάνοντας το κόμμα τιμητή - αφού διασώθηκε από το ναυάγιο των προηγούμενων χρόνων και απαλλάχθηκε από τα βάρη του αμαρτωλού της παρελθόντος. Γιατί η ΝΔ απείχε μόλις ένα βήμα από το να βρεθεί στην θέση του ΠΑΣΟΚ και να απολέσει μια και καλή τα πολύχρονα οφίτσια, το δε γεγονός ότι διεκδικεί και πάλι την εξουσία δεν είναι παρά ένα ακόμη θαύμα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.

Οι μάχες εξακολουθούν να κερδίζονται με αγώνες, λένε οι αριστεροί οπλαρχηγοί, που το παρελθόν τους βρίθει από συμβιβασμούς με την εξουσία. Τα «δικά τους παιδιά» είναι καλύτερα σε εξουσιαστικά πόστα, το ρουσφέτι πιο εύγευστο. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν πάρει τα ηνία της τωρινής εξέγερσης και ανταρσίας στους κόλπους της ευρωζώνης και τα πιο απίθανα σενάρια ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων πολιτών. Το εθνικό κοινοβούλιο μετατρέπεται σε επαναστατικό ανάχωμα ενάντια στις συντηρητικές πολιτικές της Ευρώπης. Εδώ «αριστεροί» υπουργοί κραυγάζουν κατά της λιτότητας και δεξιοί βουλευτές υπεραμύνονται των κατακτήσεών τους, όταν επί χρόνια υφαρπάζοντας την ψήφο του ελληνικού λαού, θεωρούν πως άσκησαν την καλύτερη δυνατή πολιτική. Ποια ήταν, όμως, αυτή η πολιτική; Την ξέρουμε όλοι, όσο καλά γνωρίζουμε τα έργα και ημέρες «σοσιαλιστών» και συντηρητικών.

Δικαιωμένη η σημερινή κυβέρνηση; Εσείς τι λέτε; Μπορούν άφοβα οι σημερινοί εξουσιαστές να κομπορρημονούν πως είναι ξεχωριστοί; Δύνανται να θεωρούν εκ νέου εαυτούς ως «εναλλακτικούς» επειδή τάχα θα νομοθετήσουν για την κοινωνική θητεία στον στρατό και επειδή οι πολιτικές τους αποσκοπούν στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης;

Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Και οι αριστεροί οπλαρχηγοί ρεφορμιστές ή ανανεωτές, ευρωσκεπτικιστές ή ευρωκεντρικοί έχουν καταθέσει προ πολλού τα όπλα, δείχνοντας στον καθένα πως στόχος τους δεν ήταν μόνο ο συμβιβασμός τους με την εξουσία αλλά η ίδια η άσκηση της εξουσίας. Μην γελιέστε, λοιπόν. Εξάντλησαν και αυτοί κάθε μέσον και τρόπο για να πείσουν, για να αποδείξουν σε όλους πως μπορούν να κυβερνήσουν με ασφάλεια, ελέγχοντας τα συνδικάτα και τις ενώσεις.

Τι πέτυχαν κατά βάθος; Μα την άνοδο των συντηρητικών κομμάτων και της ακροδεξιάς. Έτσι, όμως, ήταν πάντα οι αριστεροί. Οραματιστές της εξουσίας και του καπελώματος των πάντων. Γνωρίζει καλά από αυτά το ΚΚΕ αλλά και όλη η υπόλοιπη συστημική Αριστερά. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ είναι το αντιπροσωπευτικό της δείγμα, το πώς μια αριστερή κυβέρνηση γίνεται από την μια μέρα στην άλλη ουρά του νεοσυντηρητισμού.