Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Ο κόσμος μάχεται για περισσότερη ελευθερία ασχέτως αν τα κινήματα προσπαθούν να καπελωθούν εκ νέου εκ δεξιών ή αριστερών. Στην Βενεζουέλα ο κόσμος ξεσηκώνεται κατά του Μαδούρο, ασχέτως αν κάποιοι θέλουν να παρουσιάζουν την όλη κατάσταση ως υποκινούμενη από την αντιπολίτευση. Από την άλλη μεριά, δεν παύουν στις ΗΠΑ οι διαδηλώσεις κατά του Τραμπ, που τα βάζει για στρατηγικούς λόγους με το σταλινικό καθεστώς της Βορείου Κορέας, ανοίγοντας ένα ακόμη μέτωπο πλησίον της Κίνας. Μην ξεχνάμε πριν λίγο καιρό την διένεξη στην κίτρινη θάλασσα με τους Κινέζους και τα επεισόδια με τα αμερικανικά  κατασκοπευτικά αεροσκάφη.

Η όλη ατμόσφαιρα στην περιοχή μυρίζει μπαρούτι και οι εμπλεκόμενοι ανεβάζουν τους τόνους. Όλα αυτά βέβαια, για να τηρηθεί το πρωτόκολλο της επιθετικότητας, που θέλει όλες αυτές τις πυρηνικές δυνάμεις να εμπλέκονται σε συνεχείς διενέξεις. Όμως, οι λαοί δεν το βάζουν κάτω και σε πείσμα της κάθε αναταραχής προσθέτουν την πινελιά τους σε τούτη την παγκόσμια έκρηξη προστασίας του καπιταλισμού. Μπορεί να δίδεται η εικόνα πως κάποιες χώρες ευημερούν, όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Μπορεί να θέλουν κάποιοι να παρουσιάσουν την εικόνα αποκοίμησης των πολιτών σε παγκόσμιο επίπεδο, όμως θες η συνεχής παραπληροφόρηση ή απόκρυψη ειδήσεων από τα Media, θες η δημιουργία τεχνητών κρίσεων, μετατρέπουν το όλο παιχνίδι σε ρώσικη ρουλέτα.

Οι λαοί δεν σταματούν να αντιδρούν, όσο και αν προσπαθούν οι εξουσίες με συνεχείς βίαιες εικόνες να τους αποτρέψουν από την όποια διαμαρτυρία. Χιλή, Βενεζουέλα, ΗΠΑ αλλά και ευρωπαϊκός Νότος, συν τις χώρες της Νοτιανατολικής Ασίας και Αφρικής που εξακολουθούν να βυθίζονται σε παρατεταμένη κρίση, λαμβανομένου υπόψιν του μεγάλου προσφυγικού κύματος ως απόρροια των πολέμων που οι ίδιες οι εξουσίες δημιουργούν, μπορούν να αποτελέσουν τα προπύργια ή το εφαλτήριο για νέες εξεγέρσεις κατά όλου αυτού του καταπιεστικού συστήματος εξουσίας. Θα μου πείτε, οι κάτοικοι της Βενεζουέλας μπορεί να επιθυμούν απλά να γευτούν αυτά που έχουν στερηθεί και να μην έχουν άλλες βλέψεις ή ο φτωχός ευρωπαϊκός Νότος απλά να έρθει στο επίπεδο του ευρωπαϊκού Βορρά... Όχι, δεν είναι έτσι.

Πλανάται κανείς αν νομίζει πως οι λαοί αντιδρούν μονάχα επειδή επιθυμούν να καταναλώνουν. Έχουν νοιώσει στο πετσί τους την υπερκατανάλωση τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς έχουν αισθανθεί τι θα πει κάλπικη ευημερία και πλασματικός πλούτος. Άρα αυτό που θέλουν δεν είναι περισσότερο χρήμα, αλλά να εξαφανιστεί από την ζωή τους η εξαπάτηση. Και ξέρουν πολύ καλά πλέον ποιοι τους εξαπατούν. Ο κόσμος λοιπόν, δεν μάχεται για τα αγαθά, αλλά για να πάρει πίσω την ζωή που του ανήκει. Να απολαύσει και πάλι αξίες και ιδανικά, συζητώντας επί ώρες για πράγματα που τον έχουν κάνει να ξεχάσει, να ξεφύγει από την ψευδοεπικοινωνία των social media και τον ολοκληρωτικό έλεγχο του πλαστικού χρήματος.

Θέλουν να αποδράσουν από αυτή την παγκόσμια φυλακή οι πολίτες, να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνία βασισμένη στην ισότητα, την αλληλεγγύη και την ελευθερία. Όλα αυτά δεν τα βίωσαν στις ψευτοδημοκρατίες των περασμένων δεκαετιών, με αποκορύφωμα την τωρινή παγκόσμια δικτατορία. Τουναντίον έμαθαν πολλά γι' αυτό που αποκαλείται κοινοβουλευτισμός, δόλια εκπροσώπηση και κόμματα, καταστολή και περιστολή των δικαιωμάτων. Δεν αντιδρούν πάντα με τον ίδιο τρόπο οι λαοί. Δεν μπορεί κανείς να προφητεύσει πώς και με ποιο τρόπο θα μπουν τα θεμέλια για μια άλλη κοινωνία. Ενώ, λοιπόν, δεν μπορεί να γίνει κάποια προφητεία, εντούτοις είναι οφθαλμοφανές ότι ο κόσμος αντιδρά και δεν δέχεται να πέσει στην ίδια παγίδα.

Από την άλλη, ο ίδιος ο καπιταλισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο, όταν η συνεχής παραγωγή αγαθών δεν φτάνει για να καθηλώσει τον καθένα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του. Ας μην προκαθορίζουμε λοιπόν, την κατάληξη των διαμαρτυριών. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι το τι έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ. Και ακόμη περισσότερο, τι ήταν αυτό που καθήλωσε τον κόσμο στα σπίτια του, αλλά που τώρα τους κάνει να θέλουν να αντισταθούν κατά της απομόνωσης. Δεν είναι δουλειά των κοινωνιολόγων αυτή, αλλά του καθενός.