Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η δύναμη των πολιτών συνίσταται στην ικανότητά τους να αφουγκράζονται το ψέμα την στιγμή της αποκορύφωσής του, όχι γιατί πριν δεν το είχαν αντιληφθεί αλλά επειδή έκαναν οικονομία δυνάμεων για την τελική αναμέτρηση με το σύστημα εξουσίας, που πότε τους πήγαινε απ΄ την πλευρά του επιτιθέμενου και πότε του αμυνόμενου και όλα αυτά σε μια εποχή όπου οι αξίες και οι ιδέες έχουν όχι απλά καταπατηθεί αλλά εκδιωχθεί από το πολιτικό προσκήνιο.

Οι Έλληνες πολίτες γνωρίζουν πολύ καλά την 21η Απριλίου, όπως και όλες τις άλλες επετείους μίσους και ολκοκληρωτισμού, όπως πολύ καλά γνωρίζουν και τους εμπνευστές τους. Το πρόβλημα ξεκινά όταν η ίδια η εξουσία του ενός ή δύο κομμάτων τους υπενθυμίζει πρακτικές του παρελθόντος με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, όταν έχει βρεθεί ο ακροδεξιός αυτός πόλος στην Βουλή από δικές του ψήφους. Γίνεται δε μεγαλύτερο το πρόβλημα, όταν στις αγκάλες αυτού πέφτουν και πολίτες που στο όνομα της κρίσης αναμιμνήσκονται τις πρακτικές της χούντας κάθε φορά που δίδεται η αφορμή. Η 21η Απριλίου δεν πρόκειται να πάψει να θυμίζει πως κάποτε η βία ήταν καθημερινά παρούσα. Η βία βέβαια, αυτή συνεχίζεται και σήμερα με διαφορετικό τρόπο και δεν χρειάζονται πραξικοπήματα για να την υπενθυμίσουν.

Βία υφίστανται σε καθημερινή βάση οι πολίτες στις συναλλαγές και τις καταβολές των εξαναγκαστικών δόσεων στην εφορία, τα ταμεία και τις τράπεζες, στους πληστειριασμούς και τις εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας. Βία αναγνωρίζουν στους δρόμους και τα στενά όταν αδυνατούν να κινηθούν με ασφάλεια χωρίς να θεωρηθούν ανά πάσα στιγμή ύποπτοι λόγω των πολλών ληστειών και επιθέσεων. Ο έλεγχος των πολιτών είναι σαφής και ξεκινά από την πρώτη μέχρι την τελευταία συναλλαγή, με κωδικούς και ερωτήματα που είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν στις καθημερινές τους δοσοληψίες και συναλλαγές με τις τράπεζες και το φορολογικό μηχανισμό που ποτέ δεν αποκάλυψαν τον φοροδιαφεύγοντα.

Η βία του ολοκληρωτικού ελέγχου, της πιστοποίησης των στοιχείων, της διασταύρωσης των προτιμήσεων και της υπόδειξης των ενδιαφερόντων που περνά μέσα από αλγόριθμους και πολλά πολλά νούμερα δεν είναι παρά η πεμπτουσία της βίας και η αναγωγή της δικτατορίας ως του μόνου καθεστώτος που έχει υπερκαλύψει την δραστηριότητα των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Ξέρουμε βέβαια, ακόμη ότι μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα. Αυτό είναι, όμως, κατάκτηση χρόνιων αγώνων που το σύστημα εξουσίας μόνο με την επιβολή παύσης της ελεύθερης έκφρασης δια των απολυταρχικών καθεστώτων μπόρεσε να πετύχει στο παρελθόν. Επειδή, όμως, με την τακτική αυτή ευνοήθηκε η εξεγερτικότητα των πολιτών, το σύστημα εξουσίας επέλεξε άλλη οδό. Αυτός ο δρόμος που επιλέχθηκε είναι αρκετά διαφορετικός, έχει, όμως, πολλά χαρακτηριστικά χούντας. Οι πολίτες το έχουν ζήσει στο πετσί τους τα τελευταία χρόνια με την λιτότητα και την υφαρπαγή των μισθών, όπως και την στυγνή εκμετάλλευση στην εργασία. Το έχουν εμπεδώσει με ληστρικές μεθόδους φορολογίας και απονομής λανθασμένης δικαιοσύνης σε αυτούς που δεν την δικαιούνται.

Δεν χρειάζονται τα παραδείγματα για του λόγου το αληθές μιας και όλοι οι πολίτες γνωρίζουν. Καμία λοιπόν 21η Απριλίου δεν μπορεί να υπενθυμίσει τα «κατορθώματα» της χούντας πολύ απλά γιατί η σημερινή «χούντα» έχει παράλληλα χαρακτηριστικά άλλα σε άλλους τομείς. Πρόκειται για μια διαρκή προσπάθεια ολοκληρωτικού ελέγχου των αντιδράσεων των πολιτών, ένα συνεχές επιθετικό παιχνίδι σε βάρος ανυπεράσπιστων ανέργων, αστέγων και απροστάτευτων ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Το μόνο που έχει απομείνει είναι η ελεύθερη έκφραση και αυτό, όπως είπα, γιατί πολύ απλά ο φονικός καπιταλισμός δε σκοπεύει να την ακουμπήσει γιατί θα γίνει μπούμεραγκ. Οι πολίτες όμως τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα αυτών γνωρίζουν πολύ καλά το ψέμα και την υποκρισία. Έχουν πάντα στην φαρέτρα τους όλες τις δυνατότητες αμφισβήτησης όλου αυτού του κατακλισμιαίου αυταρχισμού. Στο χέρι τους είναι λοιπόν, να αμφισβητήσουν, να εναντιωθούν, να διαφωνήσουν, να εξεγερθούν.

Όσο και να σας φαίνεται απίθανο, η δυνατότητα υπάρχει όσο το σύστημα εξουσίας αφήνει αναγκαστικά ανοιχτό το παράθυρο της ελεύθερης έκφρασης γιατί δεν το συμφέρει να κάνει αλλιώς. Απομένει μονάχα η άρνηση στην καταγραφή των προτιμήσεων και διαθέσεων που επιβάλλει ο τεχνολογικός ή μη έλεγχος. Και αν αυτό δεν μπορεί να γίνει για διάφορους λόγους, υπάρχει η δυνατότητα  ευθείας αντιπαράθεσης χωρίς κουκούλες και εκρηκτικά. Ο έλεγχος της διατρητότητας αυτού του νέου βίαιου συστήματος εξουσίας που πάντα θα υπενθυμίζουν οι κάθε λογής αντιστάσεις στις επετείους της βίας του επίσημου κράτους ασχέτως αν υπήρχε ή όχι χούντα.