Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αν μη τι άλλο δόθηκαν πολλές ευκαιρίες στον ελληνικό λαό να καταλάβει ποιοι τον κυβερνούν εδώ και δεκαετίες, καθώς δοκιμάστηκαν όλες οι μορφές εξουσίας, από σοσιαλιστές και δεξιούς, μέχρι συμπράξεις αριστερών - δεξιών, μη εξαιρουμένων βέβαια και των ευφάνταστων «οικουμενικών». Προσφέρθηκαν αθρόα νομοσχέδια για επανεξέταση άρθρων που έχρηζαν μεταβολής, το ίδιο όπως και δυνατότητες αναπροσαρμογών χάριν καλύτερων νομοθεσιών που θα βελτίωναν τάχα τις συνθήκες ζωής. Με τον καιρό, όμως, φτάσαμε στην κρίση και στα μνημόνια λιτότητας, που όπως φαίνεται, γίνονται σιωπηρώς αποδεκτά.

Οι ευκαιρίες που δόθηκαν για να απορριφθούν οι όποιες «μεταρρυθμίσεις» στο όνομα της εκάστοτε εξαπάτησης, ήταν και πάλι πολλές,  όμως οι πολίτες δεν έδωσαν την δέουσα σημασία. Συνήθως τα θεωρούσαν όλα ακρότητες και εκεί σταματούσαν, με το να τις χαρακτηρίζουν έτσι. Στην πραγματικότητα, όμως, όλες αυτές οι μορφές και δομές εξουσίας έκαναν απλά την δουλειά τους, ειδικά από το 2009 και μετά. Με σημαία την κρίση, έκαναν τις προσχεδιασμένες περικοπές και έθεσαν τις βάσεις για την παρατεταμένη λιτότητα. Και εκεί που περίμενε κανείς τον κόσμο να βγαίνει στους δρόμους, η απάντηση ήρθε απλά στα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών καναλιών, που κατέγραφαν στις λαϊκές αγορές τις αντιδράσεις των καταναλωτών και τίποτε περισσότερο.

Με λίγα λόγια: περιορισμένες αντιδράσεις και παράξενη αποδοχή, όταν τα κόμματα παράλλασσαν τις τακτικές τους και οι βουλευτές - αντιπρόσωποι γύριζαν την πλάτη για μια ακόμη φορά στις όποιες αξιώσεις. Και αυτό, όμως και πάλι δεν φαίνεται να ταρακούνησε τους πολίτες, που μέσα στο μπέρδεμα τους, αδυνατούσαν να βρουν τις απαραίτητες  διεξόδους. Οι κυβερνήσεις που πέρασαν στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, έβαλαν την σφραγίδα τους στην οικονομική ταφόπλακα του τόπου. Συνέβαλλαν κατά το δοκούν, αφενός στην ραγδαία μείωση των θέσεων εργασίας, και αφετέρου στην δημιουργία ενός τεράστιου ελλείμματος που τα μνημόνια θέλουν να περιορίσουν, εξανεμίζοντας και τις τελευταίες ελπίδες των πολιτών για ανάπτυξη, με το να θέτουν στόχους σε βάθος δεκαετιών, όταν γενιές και γενιές θα ζήσουν στα όρια της φτώχειας ή κάτω από αυτά.

Κι, όμως, οι πολίτες είχαν την ευκαιρία να αντιδράσουν, να σταθούν απέναντι από τις αξιώσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων που δεν έκαναν τίποτε άλλο από το  αναπαράγουν την λιτότητα στο όνομα μιας γενικόλογης «προόδου στα οικονομικά», η οποία φυσικά δεν ήρθε ποτέ. Είχαν και τις ευκαιρίες αλλά και τις δυνατότητες, για να διεκδικήσουν καλύτερη ζωή από αυτή που τους έταζαν και τάζουν τα μνημόνια, τα οποία σε τελική ανάλυση δεν τα επικρότησαν με την ψήφο τους αλλά τα ασπάστηκαν εμμέσως πλην σαφώς με το να εγκρίνουν την παραμονή της χώρας εντός του ευρώ υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν κάνω με την εν λόγω επιχειρηματολογία «αβάντα» στην ρητορεία του ΚΚΕ περί εξόδου από την ευρωζώνη, δεν πριμοδοτώ, όμως και την ακατάσχετη λιτότητα στο όνομα τυραννικών δεσμεύσεων.

Θέλει, λοιπόν, προσπάθεια από τους πολίτες για να αποφευχθούν οι κομματικές υποδείξεις τώρα που η χώρα δεν έχει ανάγκη μόνο την ανάπτυξη αλλά και την σωτήρια απεμπλοκή από τα γρανάζια του σφιχτού γραφειοκρατικού εναγκαλισμού. Θέλει πείσμα και επιμονή σε άλλες μορφές αντιπαράθεσης με τις κυβερνήσεις των μνημονίων, που δεν πρόκειται να παρεκκλίνουν από τους βασικούς τους στόχους. Θέλει αυτοοργάνωση των πολιτών, θέλει διάλογο μεταξύ τους και αλληλεγγύη. Αυτό που δεν περιμένουν αλλά ούτε και επιθυμούν οι κυβερνώντες είναι την συστράτευση των πολιτών, την αποφασιστικότητά τους για παράκαμψη των μνημονίων και απόρριψη της πολιτικής υπαναχώρησης.

Για όλους αυτούς τους λόγους, προκηρύσσουν ανελλιπώς εκλογές όχι μόνο για να ανανεώσουν τα κόμματα τα ποσοστά τους, αλλά για να επιβεβαιώσουν την ψήφο της παραπλάνησης, όταν ένα ποσοστό των πολιτών φέρεται να επιθυμεί ανάπτυξη μέσω μνημονίων και λιτότητας.  Ακόμη και τώρα πάντως υπάρχουν οι ευκαιρίες αυτοοργάνωσης, πέρα από τα τερτίπια των κομμάτων. Και υπάρχουν γιατί ένα κομμάτι του κόσμου εξακολουθεί να παραμένει υγιές. Δεν απομένει παρά να κινητοποιηθούν αυτοί οι πολίτες που δεν πίστεψαν αλλά και δεν εξαπατήθηκαν από δεξιούς, σοσιαλιστές και αριστερούς. Να αρπάξουν τις ευκαιρίες και να μετατρέψουν την κρίση σε ελπίδα, σε βάρος όλων εκείνων που τους θέλουν πειθήνιους και υποτακτικούς.