Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι αντιστάσεις των λαών απέναντι στην κάθε λογής φοροεπίθεση και λιτότητα, φαινόμενα συνυφασμένα με την κρατική αναλγησία σε παγκόσμιο επίπεδο, η αμφισβήτηση των παρηκμασμένων εντολών από τα νοσηρά αλλά πάραυτα ολοένα και περισσότερο αποτελεσματικά για την φίμωση των πολιτών κέντρα εξαπάτησης, είναι όχι μόνο υπόθεση της εργατικής Πρωτομαγιάς, αλλά της συνολικής αντιπαράθεσης όσων έχουν απομείνει και επιμένουν να αντιστέκονται στα κάθε λογής σχέδια ολοκληρωτικού εγκεφαλικού εγκλεισμού. Η ψευδο-ψυχαγωγία προερχόμενη από καταπιεστικές δομές που αναλύουν τον ελεύθερο χρόνο και σχεδιοποιούν την διάθεσή του, προσφέρει τα μάλα στον υποτονικό νου που τρέφεται από εικόνες πλασματικού κόσμου με βασικό όπλο την αποχαύνωση και την αποξένωση.

Αυτήν ακριβώς την ψυχαγωγία σερβίρουν στους νέους και γηραιότερους κάθε φορά, που κατάκοποι όπως είναι λόγω της μάταιης αναζήτησης ιδανικών και αξιών, υποκλίνονται με μεγάλο σεβασμό στην επόμενη ημέρα που τους ξημερώνει, νομίζοντας πως ο ρόλος ήταν απλά να συνεχιστεί η «τραγική παράδοση» με άλλα πρόσωπα, όταν οι γονείς φεύγουν. Οι ίδιες και οι ίδιες γενιές χωρίς τίποτε το διαφορετικό στην ουσία, χωρίς επαναστατικότητα και σφρίγος, έρχονται να αντικαταστήσουν το κενό ή τα δήθεν χάσματα της νεαρής ηλικίας που γίνονται κατεστημένο μετά την εφηβεία.

Οι εικόνες είναι σκληρές και αποκαρδιωτικές, το χάσμα γίνεται επιχείρημα και η αντιπαράθεση νέος κύκλος αδιεξόδου. Είναι άραγε, η τελευταία φορά που αμφισβητούνται προσωρινά θεσμοί όπως η οικογένεια, η εκκλησία και το κράτος; Αποτελεί κάτι καινούργιο η βία των δρόμων, το  μίσος για την εξουσία, η απέχθεια για τους κάθε λογής προστάτες; Για πόσο καιρό θα διαρκέσει και αυτή η αμφισβήτηση όσο δεν τρέφεται από σχέδια δημιουργίας μιας διαφορετικής κοινωνίας που θα βασίζεται σε ανθρώπινες αξίες;

Τα χρόνια περνούν και οι εκάστοτε κανονιστικές διατάξεις συνεχίζουν να ισχύουν, το χρήμα της ψευδοαγοράς πότε εξαφανίζεται και πότε εκτοξεύεται στα ύψη. Όλο τούτο το σκηνικό δείχνει γνώριμο και δελεαστικό για τους ελκυόμενους. Οι πρωταγωνιστές σε αυτό το παιχνίδι είναι οι αμφισβητίες του «χθες», αν θέλετε οι πρωτεργάτες του εφιαλτικού «τώρα», καθώς ούτε για αξίες ψάχνουν, ούτε δικαιοσύνη επιθυμούν.

Αλλάζουν τα δεδομένα, αγαπητοί φίλοι, οι συνιστώσες και οι στόχοι. Θέλουν κάποιοι να πρωταγωνιστήσουν και αλλού, αφού απέτυχαν να συγκεντρώσουν τα βλέμματα επάνω τους, όταν επιχειρούσαν να στήσουν τεχνητά οδοφράγματα πίσω από τις πλάτες άλλων. Θέλουν και εδώ την εξουσία, να επιβληθούν στους διπλανούς τους, να δείξουν πως είναι κάτι διαφορετικό, να αποφύγουν το νέο ρεζίλι. Αυτή είναι η πορεία όλων εκείνων που μετανιώνουν τάχα για το χθες και αποπειρώνται να βιώσουν ένα ολότελα διαφορετικό σήμερα, να καταναλώσουν όσα στερήθηκαν στην εφηβεία και να εξουσιάσουν, γιατί αυτό πάντα ήθελαν.

Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά, που ο λόγος φείδεται οιασδήποτε περιγραφής. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει κατά πολύ για όλους. Αυτοί που βάδιζαν ανέμελα έχασαν τον ρυθμό τους, αυτοί που γέλαγαν με την καρδιά τους, χαμογελούν πονηρά πίσω από το καμουφλάρισμα των κατεστημένων ιδεών τους. Η εργατική Πρωτομαγιά, λοιπόν, έρχεται να δείξει πως ακόμη υπάρχει ελπίδα για μετάδοση μηνυμάτων ετοιμότητας όχι μόνο των εργατών, αλλά και πολλών άλλων πολιτών που αρνούνται να ενταχθούν στις νέες δομές κυριαρχίας. Η μέρα αυτή συμβολίζει όχι τον ξεσηκωμό, αλλά την εγρήγορση και την εμπιστοσύνη στο ανθρώπινο ένστικτο επιβίωσης, σε έναν ολότελα παράλογο κόσμο.

Οι προτάσεις που πέφτουν στο τραπέζι είναι και πάλι πολλές, τα κινήματα με νέες αξίες, ολότελα φρέσκα και ζωντανά. Ο χρόνος θα δείξει αν όλος αυτός ο νέος κόσμος δεν θα παραιτηθεί με την πρώτη προσφορά και δελεασμό, με την πρώτη εξαγορά της συνείδησής του. Ο χρόνος που πάντα είναι ο καλύτερος κριτής, αλλά και ο αδίστακτος εκμεταλλευτής των αδυναμιών του καθενός που προσπαθεί να επιβιώσει σε αυτό τον απέραντο κυκεώνα και να ομορφύνει την ζωή του, είτε μέσα από τεχνητά διλήμματα, είτε από δοξασίες και πονηρά τεχνάσματα.