Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Προσπαθώντας κανείς να κάνει τον απολογισμό για το ποιοι φοροδιαφεύγουν και ποιοι είναι «μαύροι», πέφτει πάνω στις συμπληγάδες των αδήλωτων εισοδημάτων αλλά και στις κάτω από το τραπέζι συναλλαγές που γίνονται στην χώρα όπου το να δηλώνεις ότι βγάζεις, ισοδυναμεί με στοχοποίηση, ενώ αντίθετα το να μην εμφανίζεσαι πουθενά, διευκολύνει το έργο σου. Πράγματι, στην Ελλάδα του 2017, είναι προτιμότερο να είσαι άφαντος και αόρατος, παρά νόμιμος και συνεπής.

Το λιγότερο που έχεις να πάθεις είναι να μπλέξεις από λεπτομέρειες γιατί δεν σου ζητούν να τους πληροφορήσεις απλά, αλλά να δώσεις λόγο για το κάθε μικρό ποσό. Έτσι το «μαύρο χρήμα» γίνεται μονόδρομος και όλοι στρέφονται σε αυτό. Μετά έρχονται οι κυβερνήσεις αφού πρώτα άνοιξαν τον δρόμο στην φοροδιαφυγή και οδύρονται που οι αριθμοί δεν τους βγαίνουν. Η μη ελαστική άσκηση φορολογικής πολιτικής ωθεί σχεδόν τους πάντες να φοροδιαφεύγουν, με αποτέλεσμα να συμπιέζονται οι νομοταγείς και να εκβιάζονται οι δηλώνοντες τα πάντα.

Όλο τούτο ισούται απλά με ένα ακόμη στραβοπάτημα της ελληνικής οικονομίας, η οποία δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να σημειώσει πρόοδο. Γιατί και οι κλίκες συνεχίζουν να υπάρχουν, το ίδιο όπως και τα κυκλώματα προώθησης του μαύρου χρήματος. Αυτό που συμβαίνει,  είναι η υπερφορολόγηση των χαμηλών οικονομικά στρωμάτων, αφού οι έχοντες και κατέχοντες δεν φαίνονται. Η μάχη και το στοίχημα λοιπόν, με το χρόνο αφορά τις «συνταρακτικές» αποκαλύψεις ότι πιάστηκε ένας ανάμεσα στους χιλιάδες φοροδιαφεύγοντες, με το έργο της εκάστοτε κυβέρνησης να εκθειάζεται και τις ψήφους να πέφτουν βροχή.

Με λίγα λόγια, το ποτάμι κυλά και πάλι σε κανονικούς ρυθμούς μετά την όποια πολιτικο-οικονομική θεομηνία και όλοι όσοι αντιστάθηκαν, παρασύρονται από το ρέμα. Στις όχθες, όμως, αυτού του ποταμού εξακολουθούν να κάνουν «πάρτι» οι κάθε λογής δραπέτες, που δεν αντιτάχθηκαν ποτέ στην ροή ούτε παρασύρθηκαν από αυτή. Ετούτη την δουλειά την έχουν από χρόνια αναλάβει άλλοι, που στην πορεία του χρόνου είτε χάθηκαν, είτε πιάστηκαν μάταια από ψεύτικες υποσχέσεις και λόγια του αέρα. Και ενώ το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, οι αναμνήσεις από την αντίσταση είναι πάντα επίκαιρες. Γίνονται μάλιστα, ακόμη πιο έντονες όταν οι φοροδιαφεύγοντες προκαλούν και πάλι, αναφερόμενοι στο κράτος δικαίου που πρέπει τάχα να εφαρμοστεί «κατά περίπτωση».

Έχοντας εξασφαλίσει τα προς το ζην, έρχονται ως κήρυκες της διαφάνειας να δασκαλέψουν τους νεότερους, να τους θυμίσουν πως πάντα «υπάρχουν λύσεις στα προβλήματα». Μιλώ για τις αναμνήσεις που έρχονται και υπενθυμίζουν πως αυτού του είδους οι νοοτροπίες πρέπει να τσακιστούν από τους πολίτες, να ξεμπροστιαστούν δηλαδή και οι έξυπνοι φοροδιαφεύγοντες, αλλά και το ίδιο το κράτος που τους εκθρέφει. Και με δεδομένο πια ότι κράτος ισούται με την διαφθορά σε μεγάλα και μικρά επίπεδα, η δύναμη του αντιστεκόμενου πολλαπλασιάζεται.

Το ποτάμι μπορεί να μην δύναται να γυρίζει πίσω, οι δυνατότητες όμως, αλλαγής κατεύθυνσης παραμένουν. Δεν υπάρχει ποτέ κάτι που να ισχύει για πάντα. Ο ίδιος ο νόμος ισχύει για λίγο, και μετά έρχεται η τροποποίησή του. Κατ΄ αυτήν την έννοια το να νομίζουν κάποιοι ότι πετυχαίνουν να εκμεταλλεύονται στο έπακρο τα μαγικά περάσματα που προσφέρει το κράτος, δεν είναι παρά φενακισμός και υπέρμετρος εγωισμός.

Κάποια στιγμή, λέω, αυτή η συναλλαγή θα αποκαλυφθεί και οι νομοταγείς θα πάψουν πλέον να υπάρχουν. Κάτι σαν «έφτασε ο κόμπος στο χτένι», κάτι σαν «η υπομονή έχει και τα όριά της», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όσοι πληρώνουν, θα πάψουν να το κάνουν. Και τότε θα δούμε τι θα κάνει το κράτος με τις αρχές του, όταν μαζικά οι πολίτες θα αρνηθούν να καταθέσουν τον οβολόν τους.

Θα δούμε επίσης και όλους αυτούς τους εξυπνάκηδες τι θα κάνουν όταν δεν θα μπορούν να βγάζουν χρήμα στην πλάτη των «κορόιδων». Θα δούμε εν ολίγοις, πώς και με ποιο τρόπο θα επιβιώσει το εκάστοτε διεφθαρμένο κράτος, αφού τα στηρίγματα θα έχουν κλονιστεί, με τους πολίτες να έχουν βγει μπροστά. Αργά ή γρήγορα θα γίνει αυτό γιατί πολύ απλά τα «γνωμικά» περί των πολλών κορόιδων και των λίγων έξυπνων θα απομυθοποιηθούν.