Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Στην Ελλάδα συνεχίζεται ασταμάτητα το αλισβερίσι μεταξύ των εχόντων πολλαπλά συμφέροντα και όλων αυτών που έχουν λαμβάνειν από την κρίση. Θα αναρωτιέστε βέβαια, ποιοι είναι όλοι εκείνοι και πόσοι, αν και κατά πόσο μπορούν να διαφεντεύουν εξακολουθητικά την χώρα. Κι, όμως, μπορούν. Με το να εκμεταλλεύονται καταλλήλως την παρατεταμένη φτώχεια και να προτείνουν χαμηλότερες αμοιβές τάχα στο όνομα της κρίσης με το να κερδοσκοπούν από την υπάρχουσα κατάσταση που έχει κάνει τον καθένα βορά των όποιων οικονομικών υπηρεσιών και της εφορίας, πετυχαίνουν αυτό ακριβώς, να μην μιλά κανείς και να προσφέρεται ως εύκολο θύμα στην εργασιακή αγορά, στοχεύοντας στην καλύτερη περίπτωση μισθούς της τάξης των 300 ή 400 ευρώ.

Στην Ελλάδα του 2017, αποτελεί κάτι σαν όνειρο το σταθερό εισόδημα, κάτι σαν θείο δώρο η κοινωνική ασφάλιση. Με πολύ κόπο ο κόσμος πληρώνει τις υποχρεώσεις του στις τράπεζες, οι οποίες έχουν αναλάβει έναν άλλο ρόλο μετά τα capital controls, που σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο θα πάψουν, λέει, σε λίγο καιρό. Οι τράπεζες που δεν προσφέρουν πια το παραμικρό στους πελάτες τους, που δίνουν δάνεια με το σταγονόμετρο και αφού πρώτα έχουν ξεψαχνίσει τις συνήθειες και το περιβάλλον του πελάτη, ανακυκλώνουν τα χρήματα των καταθέσεων και αποκομίζουν κέρδη από τους περιορισμούς στις αναλήψεις. Είναι ο θεσμός αυτός που βγήκε τα μάλα ωφελημένος από την παρατεταμένη κρίση, όταν εκατομμύρια πελάτες απώλεσαν τα στοιχειώδη για κάποιο χρονικό διάστημα και η ανακεφαλαιοποίηση τόνωσε σημαντικά την τραπεζική κερδοφορία.

Η Κυβέρνηση από την πλευρά της έκανε τα πάντα για να ενισχύσει αυτήν ακριβώς την κερδοφορία το καλοκαίρι του 2015, διατυμπανίζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις, πως όλα γίνονται για την παραμονή στην ευρωζώνη, για το καλό και την ευημερία της χώρας. Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από τότε και ευημερία δεν υπάρχει, παρά το γεγονός ότι εκπρόσωποι της κυβέρνησης προσπαθούν με tweets να δώσουν μια άλλη εικόνα. Για παράδειγμα, πως η ανεργία έπεσε κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες. Πού το είδαν αυτό; Και αν τελικά ισχύει, τι δουλειές είναι αυτές που βρίσκει ο κόσμος; Μήπως περιστασιακές με αμοιβές του τρόμου;

Αυτό, όμως, δεν τους ενδιαφέρει, παρά μονάχα τα νούμερα. Κάτω από ποιες συνθήκες εργάζεται ο καθένας, τι μισθό παίρνει, αν υπογράφει εκβιαστικές ατομικές συμβάσεις, αυτά όλα δεν τους απασχολούν. Αυτοί, όμως, είναι και οι αριστεροί ευρωπαϊκής κοπής, που μαζί με τους ρεφορμιστές και τους σταλινικούς διεκδικούν την ψήφο σας κάθε τέσσερα χρόνια. Αυτοί μαζί με τους δεξιούς, τους ψευτοσοσιαλιστές και τους ακροδεξιούς έχουν μεταβάλλει την κοινωνία σε ζούγκλα αμάθειας και αμορφωσιάς.

Έρχονται λοιπόν για να επιστρέψω στην αρχή του άρθρου όποιοι έχοντες και κατέχοντες και επιβάλλουν ένα εύκολο πελατολόγιο από απελπισμένους πολίτες που και σε χαμηλές αμοιβές στοχεύουν και σε προσφορές αμφίβολης ποιότητας προϊόντων καταφεύγουν, τονώνοντας την κερδοφορία των εμπορικών Ομίλων γιατί ακριβώς δεν έχουν να δώσουν περισσότερα χρήματα. Το όλο παιχνίδι με τις προσφορές σε καταναλωτικά προϊόντα που θα μπορούσε να ονομάσει κανείς και «ξεφόρτωμα σαβούρας» είναι και αυτό σημαντικό τα χρόνια της κρίσης. Σε άλλη περίπτωση, τα αντίστοιχα προϊόντα δεν θα είχαν την παραμικρή ζήτηση.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το ότι η Ελλάδα παραμένει παρά την κρίση μία από τις πιο ακριβές χώρες, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για συνεχή και αδιάλειπτη κερδοσκοπία των εχόντων και κατεχόντων, κερδοσκοπία που πηγάζει από την φτηνή προσφορά και την μεγάλη ζήτηση λόγω της ανεργίας, που συνεχίζει να πλήττει ειδικά τους νέους. Ο κανόνας λοιπόν, είναι: χαμηλές αμοιβές, υπερκατανάλωση στα φθηνά προϊόντα, εγκλεισμός στον ιδιωτικό  χώρο και εξάλειψη επικοινωνίας. Ποιοι το θέλουν αυτό; Μα από τους εκάστοτε κυβερνώντες, μέχρι τους αχόρταγους εργοδότες. Στην πράξη αυτό λέγεται κοινωνοικο-οικονομικό blackout, από το οποίο μόνο τα καρτέλ της αγοράς βγαίνουν κερδισμένα. Η δε συμπίεση του κόστους σε συνδυασμό με την φτωχοποίηση, τις απολύσεις και την ανεργία, που αναστατώνουν θετικά τον χρηματιστηριακό τζόγο, είναι η πεμπτουσία της αποσόβησης της καπιταλιστικής παρακμής. Κοινώς, μαύρη ζωή για τους πολλούς και μυθικά πλούτη για τους λίγους.