Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Από όλες τις πλευρές καταφθάνουν μηνύματα ότι έρχονται καλύτεροι καιροί για την Ελλάδα, τα μηνύματα, όμως, αυτά δεν βρίσκουν εύκολα αποδέκτες στην χώρα, όπου η επιβίωση έχει καταντήσει επιεικώς ασύλληπτο όνειρο για χιλιάδες νοικοκυριά. Μιλώ για τους εταίρους, τους επιτρόπους της Κομισιόν και όλους τους επιτετραμμένους στις Βρυξέλλες που εγκωμιάζουν το έργο της κυβέρνησης, με λίγα λόγια την πλήρη υποταγή στα κελεύσματά τους, για ένα πρόγραμμα λιτότητας που ξεκίνησε για λίγους μήνες ή ένα έτος το πολύ και έχει φτάσει να ξεπερνά τα επτά χρόνια. 

Ποιος μπορεί να διαβεβαιώσει τους πολίτες ότι η λιτότητα αυτή δεν θα διαρκέσει κι άλλο; Η κυβέρνηση βέβαια, από την πλευρά της, επικαλείται τις δηλώσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων, προβάλλοντας μάλιστα ως επιχείρημα ότι σιγά σιγά θα αρχίσουν και οι παροχές. Διατεινόμενοι ότι είναι η μοναδική κυβέρνηση που θα βγάλει την χώρα από το μνημόνιο σε σύντομο χρόνο, ξεχνούν ότι μόλις πριν από δύο χρόνια κινδύνεψε να τιναχθεί στον αέρα η χώρα και πάλι με το πρόσχημα ότι γίνεται το καλύτερο δυνατό για την περίσταση.

Αν εξετάσουμε την πορεία αυτής της κυβέρνησης, με ευκολία θα διαπιστώσουμε ότι βαδίζει πάντα σε τεντωμένο σχοινί, έχοντας βέβαια εξασφαλίσει, μετά την άτακτη υποχώρηση, την υποστήριξη των εταίρων. Τα δεινά, όμως, συνεχίζονται, με την υψηλή φορολογία και την κατακόρυφη αύξηση των εισφορών στην εφορία. Αν αυτό δεν λέγεται παρακμή και κρίση, τότε τι είναι; Αν αυτή η παρατεταμένη φτώχεια και ανεργία δεν υποδεικνύουν μια χώρα σε ύφεση, αν η υποαπασχόληση παρά τις τσιρίδες των αρμόδιων υπουργών και χαμηλή παραγωγικότητα δεν φωτογραφίζουν μια κοινωνία υπό διάλυση, πώς ερμηνεύονται όλα αυτά;

Επόμενο μετά απ' όλα αυτά είναι, να έρχεται η αντιπολίτευση και να παριστάνει τον τιμητή και μιλάμε για ένα απόλυτα μνημονιακό κόμμα, όπως η ΝΔ, που φιλοδοξεί να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας το συντομότερο. Χωρίς να πιέζει βέβαια, αφόρητα για εκλογές, αφού το ζητούμενο είναι ποιος θα φορέσει το φωτοστέφανο μετά την υποτιθέμενη έξοδο από το μνημόνιο, χωρίς να καταθέτει πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, αναμένει στα μουλωχτά την φθορά της. Όμως, η κυβέρνηση υλοποιώντας τους όρους του μνημονίου, περιμένει από την πλευρά της να εισπράξει τα εύσημα από τις Βρυξέλλες, στην προσπάθειά της να πείσει και τον τελευταίο πολίτη ότι πράττει στο έπακρο το καθήκον της.

Μπορεί εν μέρει να το πετυχαίνει αυτό, όταν οι θετικές δηλώσεις από τις Βρυξέλλες ακολουθούν η μία την άλλη. Όμως, σε μια δεύτερη ανάγνωση, αυτό που δεν μπορεί να κάνει, είναι να διαβεβαιώσει τους πολίτες ότι θα επέλθει ανάπτυξη. Και αυτό γιατί άλλο να λες πως θα αρθεί κάποια στιγμή η λιτότητα και άλλο να μιλάς τόσο πρόωρα για ανάπτυξη. Ακόμη και αν συμβαίνει αυτό, γίνεται πολύ αργά, ενώ στην κοινωνία οι επιπτώσεις είναι ορατές, με τις απανωτές περικοπές και την σκληρή φορολογία.

Αποτέλεσμα, η δεινή θέση χιλιάδων νοικοκυριών να παραμένει ως έχει και η επιβίωση να εξαρτάται από τις συντάξεις των πρεσβυτέρων. Αν αυτό νοείται ως ανάπτυξη και έξοδος στις αγορές, απορώ τότε σε τι πραγματικά εδράζεται αυτή η ανάπτυξη. Τα μηνύματα, όμως, από τις Βρυξέλλες συνεχίζουν να καταφθάνουν. Η δε κυβέρνηση επιμένει πως αυτή έχει τον πρώτο λόγο, παρά τις όποιες αντιδράσεις. Η ανεργία, λένε, μειώθηκε κατά 2%, ενώ κάτι κινείται στην κατεύθυνση των επενδύσεων. Συχνά βέβαια, επιχειρηματολογούν για τα έσοδα από τον τουρισμό και πάει λέγοντας.

Οι πολίτες, όμως, δεν παύουν να ανησυχούν βαθιά για την τύχη τους. Καλούνται από τον Σεπτέμβρη να βάλουν και πάλι το χέρι στην τσέπη, να καταβάλλουν σημαντικά ποσά για τον ΕΝΦΙΑ και τις δόσεις στην εφορία και τις τράπεζες, που παρά τις απανωτές ρυθμίσεις δεν επαρκούν να καλύψουν τις μεγάλες ανάγκες. Στο τέλος μένουν μονάχα οι δηλώσεις από τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ, πως το χρέος είναι τάχα διαχειρίσιμο και πως μια νέα σελίδα ανοίγει για την χώρα. Δηλώσεις, που δεν ενστερνίζεται η πλειοψηφία των πολιτών, σε μια χώρα που πνέει εδώ και καιρό τα λοίσθια.