-Όσο περνάν οι μέρες και οι βδομάδες και οι μήνες από το μεσημέρι της 12ης Ιουνίου, όσο καταλαγιάζει το ενδιαφέρον, το πήγαινε- έλα και οι συσκέψεις των αρμοδίων και οι όποιες κινήσεις τακτικής, τόσο χειρότερη είναι η εικόνα και η αίσθηση που αυτή προκαλεί. Τόσο πιο δυνατά είναι τα συναισθήματα που αφήνει στην ψυχή εκείνων που μένουν πίσω.

Η Βρίσα είναι πλέον ένα στοιχειωμένο χωριό, που τίποτα δεν δείχνει ότι κάποια στιγμή θα βρει τον χαμένο του ρυθμό, την χαμένη του αίγλη, την μεγαλοπρέπεια της δικής του αρχιτεκτονικής.

Περνώντας από τους κεντρικούς, αλλά και απόκεντρους δρόμους της, αισθάνεσαι έντονο το βάρος των καταγκρεμισμένων δομικών υλικών της, να πλακώνουν το είναι  σου.

Σαν θεατής, ενός «βομβαρδισμένου» τοπίου, χαμένος στην απόγνωση και στην θλίψη, αποσβολωμένος μπροστά στην απόλυτη καταστροφή. Ευγνωμονείς μόνο και αναρωτιέσαι, πώς δεν θρηνήσαμε παρά μόνο ένα- θύματα και το αποδίδεις πια, στο φιλεύσπλαχνο χέρι του Θεού...

Κανείς δεν κυκλοφορεί στους δρόμους της. Ένας τόπος φαντασμάτων που περιμένεις να ξεπροβάλουν από κάθε γωνιά, από κάθε χάλασμα. Όλοι άφησαν πίσω τους το βιος και τις αναμνήσεις ακόμα και των παιδικών και εφηβικών χρόνων, χωρίς να γνωρίζουν τι τους  περιμένει και πώς θα συνεχίσουν την ζωή τους.

Κάποιοι όμως έχουν ακόμα το κουράγιο ν' αγωνιστούν. Κάποιοι αναζητούν τρόπους και πληροφορίες για να φτιάξουν εξ αρχής, ό,τι ο εγκέλαδος τους «έκλεψε» σε λίγα δεύτερα της ώρας. Κάποιοι αγωνιούν να δουν το χωριό τους όπως ήταν, αν και η πραγματικότητα δεν τους αφήνει πολλά περιθώρια ελπίδας

Ποιος μπορεί να τους εγγυηθεί; Ποιος να τους καθησυχάσει; Ποιος να τους δώσει ελπίδα και προοπτική; Ποιος να τους επιστρέψει έστω και λαβωμένες μνήμες- θαμμένες στα ερείπια των σπιτιών τους;

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»