Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μετρά τις πληγές του ο κόσμος και προσπαθεί να ξεφύγει για λίγο από τον εφιάλτη του χειμώνα που αναμένεται και πάλι να κάνει την εμφάνισή του, παρά το γεγονός ότι οι κυβερνώντες μετέρχονται κάθε μέσο για να πείσουν περί του αντιθέτου. Η φτώχεια είναι έκδηλη και αυτό το καλοκαίρι, που οι πολίτες προσπαθούν να απολαύσουν, λίγο πριν κλειστούν και πάλι στα σπίτια τους, με μηδαμινή θέρμανση και απλήρωτους λογαριασμούς. Η κυβέρνηση βέβαια, δεν σταματά να υποστηρίζει πως κάθε χειμώνας είναι και καλύτερος, πως δουλειές υπάρχουν και πάλι και πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιστρέψαμε ήδη στην ανάπτυξη.

Είναι η συνήθης πρακτική των κυβερνώντων την τελευταία επταετία, να ισχυρίζονται πως από στιγμή σε στιγμή έπαψαν τα προβλήματα και πως τα μνημόνια ανήκουν στο παρελθόν. Δεν είναι παρά η συνηθισμένη επιχειρηματολογία, για να παύσουν οι ούτως ή άλλως λιγοστές ηχηρές διαμαρτυρίες, σε μια χώρα που ενώ η δυστυχία δίνει και παίρνει, εντούτοις η καθημερινότητα δεν παύει να βρίθει από ανακρίβειες και ψεύτικες προφάσεις. Ποιος έχει νοιώσει πως έχουμε εισέλθει στην αναπτυξιακή πορεία πέρα από τους λαλίστατους εταίρους που έχουν λαμβάνειν από τα μνημόνια, τις περικοπές και την λιτότητα;

Πόσο έχει δει ο πολίτης το εισόδημά του να αυξάνεται και την φορολογία να μειώνεται; Αυτό που βλέπει στα σίγουρα είναι να επιβάλλονται κάθε μήνα και νέοι φόροι, με την πρόφαση ότι αφορούν παλιές μνημονιακές διευθετήσεις. Αυτό που εισπράττει ο πολίτης δεν είναι παρά μια συνεχής φοροεπιδρομή που συνοδεύεται από την κυβερνητική επίθεση στις ενστάσεις και αντιρρήσεις με δήθεν «λαϊκίστικη» και «ανάρμοστη» πολιτικά συμπεριφορά. Εκεί έχουμε φτάσει δυστυχώς, σήμερα, να κριτικάρεται σφοδρά η όποια αντιμνημονιακή στάση και να στηλιτεύεται η αντίδραση.

Με «σταθερή αξία» την «αστείρευτη» υπομονή και εμπιστοσύνη στις πολιτικές μιας αριστεροδεξιάς κυβέρνησης, που εμμένει στην λιτότητα χάριν μιας σύντομης μετάβασης στην ανάπτυξη, με απόδοση ευθυνών στις προηγούμενες κυβερνήσεις, που από την υποτιθέμενη αδιαφάνειά τους βύθισαν την χώρα στην κρίση, ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ αναμένει με υπομονή το αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής, έχοντας πιστέψει εξαρχής πως αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος εξόδου από την κρίση, η υπογραφή ενός ακόμη μνημονίου ταφόπλακα.

Από την άλλη, ο ψηφοφόρος της ΝΔ υπομένει καρτερικά την ανάληψη της εξουσίας από το κόμμα του με αρχηγό έναν Μητσοτάκη που το μόνο που δεν κάνει, είναι να ζητά εκλογές. Είναι έτοιμος και ο δεξιός ψηφοφόρος να υπομένει εκ νέου, προκειμένου η χώρα να μπει σε αναπτυξιακή τροχιά. Και η υπομονή αυτή έχει να κάνει με τα νέα σχέδια που καταστρώνει η ΝΔ στην προσπάθειά της να δείξει πως αυτή μόνο γνωρίζει πώς να βγάλει την χώρα από την κρίση.

Ένα είναι, όμως, σίγουρο: θα χρειαστεί και άλλη προσπάθεια πειθούς των πολιτών πως τάχα πρέπει να κάνουν και πάλι υπομονή. Ο στιγματισμός της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με την επιβολή νέων χαρατσιών -γιατί η διαχείριση της κρίσης ήταν και πάλι λανθασμένη- θα απαιτήσει εκ νέου ανοχή και υποτακτικότητα. Βέβαια, τα δύσκολα πέρασαν, με το να επιβληθούν τόσα μέτρα χωρίς καν να συμβεί το παραμικρό. Η νέα διακυβέρνηση της χώρας από την ΝΔ θα συνοδευθεί αρχικά από χλιαρές αντιδράσεις, αλλά λόγω του ότι έχουν μάθει οι πολίτες να σιωπούν λίγο πολύ η ατμόσφαιρα δεν θα αλλάξει.

Μιλάμε λοιπόν, για την συνέχιση ενός οργανωμένου σχεδίου, με στόχο τον νέο εγκλωβισμό των πολιτών. Αν για τα μέτρα που πέρασαν, απαιτήθηκε μεγάλη προσπάθεια από την αριστεροδεξιά κυβέρνηση, στην επόμενη πενταετία θα χρειαστούν ακόμη μεγαλύτερες προσπάθειες για να πείσουν τον κόσμο πως τίποτε δεν έχει τελειώσει. Εκεί έγκειται και το μεγάλο στοίχημα για την τιθάσευση της κοινωνίας. Εκεί κρίνεται και η υπομονή των πολιτών, στο αν δηλ. μπορούν ή όχι να ανεχθούν και νέα λιτότητα. Με λίγα λόγια, αν και κατά πόσο έχουν καταλάβει πως τους κοροϊδεύουν  μπροστά στα μάτια τους.