Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι πανηγυρικές δηλώσεις για την επιστροφή της Ελλάδας στην ομαλότητα και την έξοδο στις αγορές συνεχίζονται ακατάπαυστα. Την ίδια στιγμή που ο  Πρόεδρος της Γαλλίας αναμένεται να επισκεφθεί σε λίγες ημέρες την Ελλάδα,  συνοδευόμενος από ανώτατα στελέχη γαλλικών επιχειρήσεων για να προωθήσει, λέει, επενδύσεις στην Ελλάδα, η χώρα μετατρέπεται σε τσιφλίκι ξένων επιχειρηματιών που αγοράζοντας ανελιπώς «φιλέτα», δημιουργούν τις βάσεις για την μόνιμη στάθμευσή τους στην Ελλάδα, που είναι σαφώς συμφέρουσα από πλευράς κόστους αλλά και ιδανικός τόπος εκμετάλλευσης φτηνών εργατικών χεριών.

Μιλάμε για μια χώρα που πέραν της επίπλαστης αναπτυξιακής διαδικασίας στην οποία έχει τάχα εισέλθει, η φτώχεια έχει επικαλύψει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, όταν οι πολίτες αναζητούν μάταια όχι μόνο μια οποιαδήποτε θέση εργασίας αλλά μεροκάματα του τρόμου μπροστά στον κίνδυνο να μην μπορούν να εξυπηρετήσουν βασικές βιωτικές τους ανάγκες. Ενώ το σύντομο καλοκαίρι της υποτιθέμενης ξεγνοιασιάς λαμβάνει τέλος, ενώ οι κουβέντες κλισέ εν μέσω καύσωνα και θαλασσινής ευφορίας σταματούν επειδή οι άδειες τελειώνουν και οι υποχρεώσεις επανέρχονται στο προσκήνιο, τα σχέδια για ξεπούλημα των μεγαλύτερων περιοχών της χώρας μόλις αρχίζει καθώς αυτό που προέχει είναι να μπουν με κάθε κόστος και τίμημα χρήματα στα κρατικά ταμεία.

Αυτό, όμως, όχι μόνο δεν συμβαίνει, αλλά σε αντάλλαγμα για τα θετικά λόγια περί ανάπτυξης που επαναφέρουν ποθητή τραπεζική ισορροπία, δημιουργούνται επενδύσεις με μόνους κερδισμένους τους ξένους επενδυτές. Είναι σα να λέμε, για παράδειγμα, ότι οι Αφγανοί ωφελούνται από την δυτική ανοικοδόμηση στην χώρα τους, σα να τρέφουμε αυταπάτες ότι οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί δεν δημιουργούν εκεί τις βάσεις για την συνεχή και αδιάλειπτη κερδοφορία, καθώς εκτάσεις ολόκληρες αγοράζονται και τα θεμέλια για την μελλοντική εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών υλοποιούνται, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό πως οι επενδύσεις αυτές ενδεχομένως αποβούν μελλοντικά μπούμερανγκ  για τα συμφέροντά τους. Στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται δεν είναι παρά ένα παιχνίδι συμφερόντων στις πλάτες του άμαχου πληθυσμού που στην συγκεκριμένη χώρα βρίσκεται από το 2001 ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά.

Έτσι έγινε και συνεχίζει να γίνεται και στην Ελλάδα με την παρατεταμένη οικονομική κρίση, όταν η κερδοφορία από τις επενδύσεις ξένων συμφερόντων καθίσταται αδιαμφισβήτητη λόγω του ότι ο Έλληνας μεταβλήθηκε σε επτά χρόνια σε πειραματόζωο των επεξεργασμένων σχεδίων των παγκόσμιων τραπεζών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την διατάραξη της κοινωνικο-οικονομικής ειρήνης. Γιατί οι επενδυτές έρχονται στην Ελλάδα, όχι για να τονώσουν την ελληνική οικονομία, αλλά για να μονοπωλήσουν την ενέργεια και να εγκαθιδρύσουν το νέο στάτους διακυβέρνησης της χώρας, αφού με την ασκούμενη επιρροή τους σε ζωτικούς τομείς μεταπλάθουν την οικονομική πόρευση της χώρας, δίνοντας παράλληλα τις κατευθυντήριες οδηγίες για το πώς και με ποιο τρόπο θα μπουν οι βάσεις για την περαιτέρω πορεία.

Αυτή η κλιμακούμενη εξάρτηση από τους ξένους επενδυτές, δημιουργεί ταυτόχρονα τις βάσεις για ολιγοπώλια στην αγορά, αφού δεν υπάρχει αντίπαλο δέος και ο ανταγωνισμός γίνεται σε περιορισμένο επίπεδο. Οι βάσεις για την ανάπτυξη του τρόμου έχουν λοιπόν, τεθεί και το φτηνό εργατικό δυναμικό είναι άμεσα διαθέσιμο. Έλα, όμως, που οι κυβερνώντες θεωρούν την όλη διαδικασία εποικοδομητική για την χώρα και μοναδική ευκαιρία για να ανοίξουμε τα φτερά μας...

Η κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες βαδίζει βάσει σχεδίου και ολοκληρώνει την θητεία της νομίζοντας ότι έχει βάλει την χώρα για πρώτη φορά μετά από επτά χρόνια κρίσης, σε αναπτυξιακή διαδικασία. Μη υπολογίζοντας την γνώμη των πολιτών πολλές φορές μάλιστα και εκμεταλλευόμενη την ανοχή τους εμμένει στην προβολή των όποιων θετικών δηλώσεων από τους εταίρους, καθώς αυτοί κατά την γνώμη της είναι ο δείκτης της προόδου, αυτοί μαζί με τους επενδυτές που φέρνουν. Εν ολίγοις, το παιχνίδι είναι εδώ και πολλά χρόνια γνωστό: ξεπούλημα όσο όσο, μπίζνες και τζόγος στις πλάτες ανήμπορων πολιτών. Κατά τα λοιπά, και οι πανηγυρικές δηλώσεις θα συνεχίζονται και η όλη αναπτυξιακή διαδικασία δεν θα εξαρτάται από το πορτοφόλι του καθενός, παρά από το πόσες και ποιες επενδύσεις θα εξαγγέλλονται, που τάχα θα δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας.