Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Έχουν μάθει πλέον οι πάντες πως στην κυβέρνηση προσπαθούν να ξεφύγουν από τις ευθύνες τους, διαδίδοντας πως η χώρα προοδεύει αλματωδώς, πως σε λίγο καιρό από τώρα κανείς τάχα δεν θα θυμάται την οικονομική κρίση. Έχουν όλοι συνειδητοποιήσει ότι το κόλπο του να προφασίζεσαι ανάπτυξη εκεί που δεν υπάρχει, πρόσκαιρα αφήνει κέρδος, στην συνέχεια όμως επειδή η πλεκτάνη αποκαλύπτεται στο σύνολό της, το κέρδος αυτό είναι μηδαμινό αν όχι ανύπαρκτο.

Το να περνάς στους πολίτες που υποφέρουν το μήνυμα ότι οι θυσίες τους αποδίδουν καρπούς, δεν είναι παρά ένα ακόμη τέχνασμα για να τους κρατήσεις εφησυχασμένους. Το να προσπαθείς να δώσεις ελπίδες σε έναν λαό καλωσορίζοντας ηγέτες όπως ο Μακρόν, ότι τάχα βρίσκονται στο πλευρό του ελληνικού λαού, δεν είναι παρά μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια να πείσεις για το αδύνατο.

Ναι, οι εταίροι φυσικά και έχουν κάθε λόγο να μιλούν κολακευτικά για τις θυσίες των Ελλήνων, καθώς από τις θυσίες αυτές διαφυλάχθηκε η ισχύς της ευρωζώνης, όταν 11 εκ. άνθρωποι ρίχτηκαν βορά στην αρένα της κερδοσκοπίας. Δεν βλέπω λοιπόν, γιατί να μην επισκέπτονται πλέον την χώρα και να εκστομίζουν λογύδρια που σε άλλες εποχές δεν θα τολμούσαν.

Και αυτό διότι η Ελλάδα δοκιμάστηκε ποικιλοτρόπως και οι αντιστάσεις των πολιτών της κάμφθηκαν. Σειρά έχουν τώρα άλλες χώρες που βρίσκονται στο κέντρο του κυκλώνα. Η Ελλάδα ήταν ένα σοβαρό πείραμα αναφορικά με το πόσο μπορούν να αντέξουν οι λαοί τα μνημόνια. Δυστυχώς για τους πολίτες, οι επόμενες κινήσεις των εταίρων θα στοχεύουν με βάση αυτήν ακριβώς την αναποφασιστικότητά τους, σε αυτήν την ίδια την υποχώρηση μπροστά σε σκληρά οικονομικά μέτρα. Βαφτίζουν δε αυτή την υποχώρηση σωφροσύνη, την απραξία φυσιολογική συνέπεια, την αποδοχή των μέτρων ωριμότητα. Με αυτό τον τρόπο καθαρίζουν τον έναν μετά τον άλλον τους λαούς.

Έτσι, παρόλο που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν τις κυβερνητικές τακτικές, τις αφήνουν εντούτοις αναπάντητες. Και σε τελική ανάλυση, δεν έχει και τόση σημασία να ξέρεις αλλά να πράττεις. Οι ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις έπραξαν το χειρότερο και αυτό που κέρδισαν ήταν μια σημαντική ανοχή. Η δε τελευταία κυβέρνηση έβαλε το κερασάκι στην τούρτα, την ταφόπλακα στα όνειρα και τις επιθυμίες του καθενός. Για τις επόμενες γενιές το αποτέλεσμα θα φανεί αργότερα. Είναι εκείνες οι γενιές που θα πληρώσουν το κόστος απ' όλη αυτή την παρατεταμένη οικονομική τραγωδία. Γιατί δεν είναι μόνο οι περικοπές των συντάξεων και των μισθών, παρά η συνολική αναμόρφωση του κοινωνικού-οικονομικού προτσές, τα νέα εργασιακά δεδομένα, η υποαπασχόληση και γενικότερα ο επανασχεδιασμός της προσφοράς και ζήτησης.

Εν ολίγοις, όλα τίθενται εκ νέου επί τάπητος. Τα τεχνάσματα που χρησιμοποιήθηκαν λοιπόν, όχι απλώς ήταν πολλά, αλλά συνάμα πολυμήχανα. Άλλες φορές γινόταν λόγος για το «μη χείρον βέλτιστον», άλλες για «αναγκαστικά μέτρα», άλλες για «προσωρινές περικοπές» και άλλες φορές για «επανάκαμψη και ανάπτυξη». Σε κάθε περίπτωση, από μια υποκριτική συμπεριφορά την φορά, από ένα ψέμα για ξεκάρφωμα.

Όλοι, λοιπόν, γνωρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων επτά χρόνων έπραξαν σύμφωνα με τις οδηγίες που ελάμβαναν από τους εταίρους. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν γνώριζε τι υφίστατο και από ποιους. Το θέμα είναι, όμως, τι έκανε και κάνει όλος αυτός ο κόσμος που συνεχίζει να πλήττεται από τα οικονομικά μέτρα. Ποια, με λίγα λόγια ήταν η αντίδρασή του στην αποικιοποίηση της χώρας.

Γιατί έρχονται τώρα οι κάθε είδους ξένοι επενδυτές και δημιουργούν τα βασίλειά τους, ανενόχλητοι και χωρίς πολλές έγνοιες. Γιατί ζυγώνουν πια όλοι τους μετά από επτά χρόνια εξαθλίωσης του ελληνικού λαού να προσφέρουν εργασία με μεροκάματα του τρόμου, αφού πρώτα οι μισθοί έφτασαν ή ξεπέρασαν την γειτονική Βουλγαρία. Πρόκειται για  λαμπρές κερδοφόρες επενδύσεις  χαράς ευαγγέλια για τους εκάστοτε κυρίαρχους μετά την υφεσιακή δίνη.