Η φτώχεια συνεχίζει να πλήττει τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, προκαλώντας παρατεταμένη ανεργία, χρέη και αβάσταχτες υποχρεώσεις, όμως για τους κυβερνώντες  όλα αλλάζουν και μάλιστα γοργά. Τα νομοσχέδια ψηφίζονται το ένα μετά το άλλο και οι τροποποιήσεις σ' αυτά, μόλις που γίνονται αντιληπτές από τους πολίτες.

Όλα κρίνονται στην λεπτομέρεια και σε καμία περίπτωση η φτώχεια δεν δείχνει τις πραγματικές της διαστάσεις. Πρόκειται για το θέατρο του παραλόγου, που εκτυλίσσεται για πολλοστή φορά μεταπολεμικά, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα επίπλαστης ευημερίας που συνηθίζεται μετά από τις εποχές γενικευμένης δυστυχίας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Έρευνας και Ανάλυσης «Διανέοσις», το 2016 το 13,6% του πληθυσμού, δηλαδή 1.488.714 άτομα, ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Το μεγαλύτερο μέρος της «νέας» ακραίας φτώχειας, σύμφωνα με τον Οργανισμό, οφείλεται στην αλματώδη αύξηση της ανεργίας μέσα στην κρίση. Το 2016, πάνω από 584.000 άτομα ζούσαν σε οικογένειες με άνεργο «αρχηγό». Συνολικά το 2016, 1.131.000 πολίτες ήταν άνεργοι. Γιατί, όμως, είναι τόσο πολλοί από αυτούς ακραία φτωχοί; Επειδή τo 2016 μόνο 127.000 άνεργοι ελάμβαναν τακτικό επίδομα ανεργίας, ένα ποσοστό κάλυψης μόλις 11,2%, που έχει συρρικνωθεί ραγδαία από το 35,1% του 2011.

Βλέπουμε λοιπόν, από τα στοιχεία, όχι μόνο την παρατεταμένη δυστυχία, αλλά και το ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, για το οποίο τόσο κόπτονται εδώ και δεκαετίες οι κάθε είδους «προοδευτικές» κυβερνήσεις. Πρόκειται για το κράτος εκείνο που αφήνει έκθετους τους πολίτες του, το κράτος που ενδιαφέρεται μονάχα για τα έσοδά του.

Φορολογία και δη σκληρή αποφέρει καρπούς που δεν ωφελούν τον πολίτη, παρά μονάχα αυτούς που τον κυβερνούν. Και η φτώχεια δεν λέει να κοπάσει, παρά τα ευχολόγια των εχόντων τα ηνία της χώρας. Γιατί συμβαίνει συχνά, κάθε φορά που στοιχεία καταπέλτης για την φτώχεια και την μιζέρια βλέπουν το φως της δημοσιότητας, οι ρήσεις της κυβέρνησης να κατευθύνονται προς την αντίθετη πλευρά, προς μια ανεξήγητη και ουτοπική ευημερία.

«Όλα αλλάζουν», μας πληροφορεί η κυβέρνηση, «όλα βαδίζουν με βασική αρχή την νομιμότητα, στο όνομα της καταπολέμησης του μαύρου χρήματος. Δεν μας λένε, όμως, πόσα είναι τα έσοδα από την καταπολέμηση αυτή, ούτε μας πληροφορούν αν οι διωκτικές αρχές μπορούν να «χτυπήσουν» πιο ψηλά επιβάλλοντας μεγάλα πρόστιμα, πέρα από τα καθιερωμένα.

Την φτώχεια και δυστυχία, την συνοδεύει πάντα το μαύρο χρήμα, καθώς κανείς δεν επιθυμεί να καταβάλλει ειδικά σε τέτοιες εποχές υψηλούς φόρους. Αυτό είναι κάτι σαν θέσφατο στους κύκλους των εχόντων και κατεχόντων, όχι, όμως, σε εκείνους που υποφέρουν εδώ και χρόνια από την κρίση. Από πού λοιπόν, εισπράττει το κράτος; Μα φυσικά από τους αδύναμους που φοβούνται περισσότερο, που δεν έχουν σοβαρές δοσοληψίες και συναλλαγές.

Ο καλλιεργούμενος από το κράτος φόβος στοχεύει στις ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες γιατί ξέρει πολύ καλά ότι αυτός που δεν έχει στον ήλιο μοίρα και ανάλογες δικλείδες ασφαλείας, θα το σκεφθεί πολύ για να φοροδιαφύγει. Την ίδια στιγμή, όλοι οι υπόλοιποι, που όλο και κάποιον «γνωστό» έχουν κάπου, το ρισκάρουν.

Φτώχεια και δυστυχία, ανεργία και αναδουλειά. Οι μόνοι που δεν ακούν για όλα αυτά - ή μάλλον που δεν θέλουν να ακούν είναι αυτοί που κυβερνούν. Περιορίζονται αυτοί και οι κάθε λογής μνηστήρες της εξουσίας, στο να εξαγγέλλουν νέα φορολογικά νομοσχέδια με υποτιθέμενες ελαφρύνσεις, να υπόσχονται πως εφεξής τα πάντα θα είναι διαφορετικά. Το έχουμε ακούσει τούτο από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, αλλά και από τις προ μνημονίου που γιγάντωσαν το χρέος και όχι μόνο από την φοροδιαφυγή.

Η δυστυχία, όμως, και η φτώχεια δεν αλλάζουν. Τουναντίον επεκτείνονται σε ολοένα και περισσότερα κοινωνικά στρώματα. Αλήθεια, ήθελαν να δουν ποτέ τους πώς ζει ο Έλληνας από το 2010 και μετά; Δεν το νομίζω. Απέναντι στην δυστυχία έχουν να προτάξουν μονάχα τα στατιστικά δεδομένα που παρουσιάζουν ενίοτε ελάχιστες αποκλίσεις. Σε σημείο που να θεωρείται κατάκτηση η όποια μείωση σε 0,5% και το παιχνίδι να παίζεται με αυτούς τους όρους, όταν η δυστυχία έχει υπερβεί προ πολλού τα όρια.