Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Με γοργά βήματα και σταθερούς ρυθμούς προχωρά η συντηρητικοποίηση της Ευρώπης, με την Γερμανία να έχει τα πρωτεία μετά και την τελευταία εκλογική αναμέτρηση και την Γαλλία να ακολουθεί κατά πόδας. Μετά το πρόσφατο κλείσιμο των δρόμων στους πρόσφυγες από Ουγγαρία, Αυστρία, Σκόπια και λοιπούς, το εκρηκτικό παζλ συμπληρώνεται με την αύξηση των δυνάμεων των ακροδεξιών κομμάτων, με τελευταίο το ακροδεξιό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» - AfD που καταλαμβάνει πλέον 13,5%, μοστράροντας έτσι ως το μεγαλύτερο κόμμα της γερμανικής αντιπολίτευσης.

Είχε προβλεφθεί, όμως, από παλιά η εν λόγω αύξηση της ακροδεξιάς, είχε τονιστεί από πολλές πλευρές, δεκάδες συγγραφείς και αναλυτές προειδοποιούσαν για το επερχόμενο κακό. Δεν εισακούστηκαν, όμως, από καμία πλευρά. Όταν τα κράτη χρεοκοπούν από κοινωνική πολιτική, όταν η ίδια αυτή πολιτική είναι στην καλύτερη περίπτωση ψέμα, όταν η ΕΕ μετατρέπεται από λύση ενότητας σε μπαμπούλα και επιτηρητή των εθνικών οικονομιών, όταν περικοπές και λιτότητα κυριαρχούν σε όλα τα επίπεδα, δεν θέλει και πολύ για να επανακάμψει ο πραγματικός άξονας του κακού, που ακούει στο όνομα ακροδεξιά υπερεθνικισμός νεοναζισμός.

Δεν θέλει και πολύ, γιατί λαοί χωρίς οράματα και στόχους, κόσμος του οποίου τα εισοδήματα πλήττονται ευθέως και που η φτώχεια -είτε εγχώρια είτε «εισαγόμενη»- φαντάζει ως σταθερή απειλή, δεν θέλουν και πολύ για να κάνουν την καθοριστική στροφή προς ολοένα και περισσότερες συντηρητικές πολιτικές, σε διακρίσεις, ρατσισμό και μισαλλοδοξία, γιατί τα κεκτημένα προνόμια των λίγων δεν πρέπει να χαθούν και η μάζα ρέπει προς την ακροδεξιά γιατί αυτή εκμεταλλεύεται κατάλληλα την ευκαιρία και υπόσχεται σαρωτικές αλλαγές.

Το έδαφος, όμως, για το AFD στην Γερμανία, την Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, την Λεπέν στη Γαλλία και άλλους, το έχουν στρώσει πρώτα απ' όλα οι υπόλοιποι κομματικοί σχηματισμοί, μη εξαιρουμένης σαφώς της χρεοκοπημένης ρεφορμιστικής, αλλά και της φιλοευρωπαϊκής αριστεράς. Η πραγματικότητα όσο και να πονά, δεν είναι παρά αυτή. Οι πυρήνες της ακροδεξιάς συμπτύσσονται και δεν αποτελούν πια απλά ένα τυχαίο φαινόμενο. Οι δε δεσμοί τους και με τις δυνάμεις της δεξιάς, είναι αδιαμφισβήτητοι.

Προς ποια Ευρώπη βαδίζουμε λοιπόν; Τα βήματα προς την υπερσυντηρητικοποίηση θα έλεγα της Ευρώπης είναι σαφή και ορατά. Το δράμα στις δημοσκοπήσεις και τα γκάλοπ αλλά και τα οριστικά αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων που τα επιβεβαιώνουν, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Οι πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών έχουν κάνει ήδη την επιλογή τους, βάζοντας σε περιπέτειες την Ευρώπη στο σύνολό της.

Και καλύτερα να μην αναφερθούμε σε διεθνές επίπεδο, με την κατακόρυφη αύξηση της ακροδεξιάς σε ΗΠΑ και Ρωσία ή την διατήρηση ολοκληρωτικών καθεστώτων τύπου Κίνας ή Βορείου Κορέας. Θα πάει μακριά τότε η κουβέντα και ίσως χρειαστούμε πολλές σελίδες γραφής.

Η Ευρώπη όμως -γιατί σε αυτή ζούμε- μπαίνει σε μεγάλες περιπέτειες. Τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών δεν είναι παρά η ταφόπλακα των ονείρων για μια πολυπολιτισμική Ευρώπη, για την οποία τόσο πάλεψαν ακόμη και παλιοί επαναστάτες και νυν κοινοβουλευτικοί τύπου Ντανιέλ Κον - Μπεντίτ. Τι σημαίνει, άραγε, εποχή χωρίς επαναστάτες, ζωή χωρίς αντίδραση απέναντι στον αναφυόμενο ολοκληρωτισμό; Τι σημαίνει κόσμος χωρίς μνήμη, τι σημαίνει λαός χωρίς ιστορική γνώση;

Αυτά ας τα δουν καλύτερα οι ειδικοί πλέον αναλυτές της επικαιρότητας. Ας βρουν τις αιτίες και τις αφορμές για την γιγάντωση ενός τέτοιου φαινομένου, που τείνει να πνίξει ολόκληρη την Ευρώπη. Το σύστημα κυριαρχίας έχει την κύρια ευθύνη. Στα ενδότερά του κυοφορούνται ο υπερσυντηρητισμός και η ακροδεξιά, ο ρατσισμός και το μίσος για τον άλλο. Και ενώ την δεκαετία του ΄80 υπήρχε ακόμη ελπίδα για το διαφορετικό από την πρόσφατη ιστορική μνήμη των παγκοσμίων πολέμων, τώρα πια οι κοινωνίες στην Ευρώπη τείνουν να τους ξεχάσουν.

Ενώ πριν από τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, η ανθρωπότητα συγκλονιζόταν από εξεγέρσεις, χρειάστηκε ένας Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος για να γίνουν οι μεγάλες εκκαθαρίσεις του επαναστατικού δυναμικού, σταλινικές και ναζιστικές δυνάμεις για να κάνουν την «βρώμικη δουλειά». Αυτά, όμως, είναι πια ιστορία και λίγοι τα θυμούνται. Πολλοί νέοι πέφτουν θύματα της νέας ακροδεξιάς λαίλαπας. Η Ευρώπη πλέον κινδυνεύει για τα καλά και δεν ξέρω, αγαπητοί αναγνώστες, πόσος καιρός υπάρχει ακόμη για να γίνει κάτι. Γιατί για την εδραίωση του νοσηρού αυτού φαινομένου, φροντίζει πάντα το σύστημα κυριαρχίας να είναι ισχυρή. Και αυτό σε όλες τις εποχές, όπως διδάσκει η ιστορική γνώση.