Τoυ Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Νέμονται όλοι τους τα κομμάτια της ευρωπαϊκής ηπείρου, κατατρώγουν με την φτωχή τους πολιτική και τα τελευταία ψήγματα ελευθερίας που προέκυψαν από μηνύματα και εξεγέρσεις άλλων εποχών.

Μέρκελ, Μακρόν, Τσίπρας, Τζεντιλόνι, Ντάισελμπλουμ, Σόιμπλε  και λοιποί καμώνονται πως μπορούν ακόμη να υπερασπιστούν το ευρωπαϊκό μεγαλείο, να διεκδικήσουν για την Ευρώπη αυτό που της αξίζει, αυτό που της αναλογεί.

Τι είναι, όμως, αυτό ακριβώς; Ποια Ευρώπη θέλουν να υπερασπιστούν; Με την θεαματική άνοδο της ακροδεξιάς δεν κατάφεραν παρά να οδηγήσουν την Ευρώπη στο τέλος της, σε μια κοινότητα αποσαρθρωμένη και κατακερματισμένη. Με τις ενέργειές τους μετέτρεψαν σε τραγωδία το μέλλον αυτής της περιοχής του πλανήτη, στην οποία διαδραματίστηκαν τις περασμένες δεκαετίες πληθώρα γεγονότων.

Το κατάφεραν αυτό γιατί ουσιαστικά ήθελαν να ισοπεδώσουν μεμιάς την όποια αντίδραση των λαών. Πολίτες εγκλωβισμένοι σημαίνει παύση των αιτημάτων και  αξιώσεων για ένα καλύτερο μέλλον. Πολίτες που έχουν λίγες επιλογές, δεν μπορούν να σκεφθούν με καθαρό μυαλό. Αυτούς ακριβώς τους πολίτες θέλουν να έχουν, πολίτες που δεν απορούν και δεν κάνουν κάτι για να αποτρέψουν αυτή την κατάντια.

Αν αφαιρέσει κανείς την πρώτη εντύπωση, πως στην Γερμανία προετοιμάζεται «νέα Βαϊμάρη», πως στην Γαλλία η Λεπέν θα είναι η αυριανή πρόεδρος και πως στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή θα παραμένει για καιρό το τρίτο κόμμα, η ουσία βρίσκεται σε μια συνομωσιολογικού χαρακτήρα πορεία που ομοιάζει με γεγονότα άλλων εποχών. Όλα αυτά γίνονται βέβαια, σε μια εποχή όπου τα επαναστατικά προτάγματα έχουν εξουδετερωθεί, σε μια περίοδο όπου το να πει κανείς ότι είναι διαφορετικός το πολύ πολύ να θεωρηθεί ένα ακόμη θύμα της μόδας που οικειοποιείται τα πάντα, λαμβάνοντας εντολές από την εκάστοτε εξουσία για να χαλιναγωγηθούν οι ιδέες και τα πάθη.

Ευρώπη λοιπόν, τέλος, τουλάχιστον όπως την ξέραμε ή την θέλαμε. Ευρώπη σημαίνει πια συντηρητισμός, μισαλλοδοξία, ολοκληρωτικές πολιτικές και ξενοφοβία. Δεν αποδεικνύεται βέβαια, ότι χάθηκε και η τελευταία ελπίδα, αλλά κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Πολλοί θα πουν πως τα ποσοστά της ακροδεξιάς συγκλονίζουν και ταρακουνούν τα υπόλοιπα κόμματα. Δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση αυτό, γιατί πολύ απλά λόγω των αποτυχημένων πολιτικών τους, γνωρίζουν πολύ καλά εκ προοιμίου το αποτέλεσμα. Και αυτό είναι το πιο τραγικό, το ότι οδηγούν ολόκληρη την  Ευρώπη σε τραγωδία.

Δεν ήξεραν στην Ελλάδα, για παράδειγμα, ότι το ατέλειωτο φαγοπότι των προηγούμενων δεκαετιών θα οδηγούσε στην αύξηση των ποσοστών της ακροδεξιάς, με δεδομένο ότι αυτή θα φάνταζε ως ο από μηχανής Θεός επειδή δεν είχε τάχα ευθύνη σε τούτο το φαγοπότι; Δεν ήξεραν ότι με το να ρίχνουν το επίπεδο της Παιδείας θα δημιουργούνταν θύλακες αμορφωσιάς και δη σημαντικοί; Λησμονούσαν ότι στην Ελλάδα ανέκαθεν υπήρχαν νοσταλγοί της χούντας που έψαχναν τρόπους να κάνουν αισθητή την επανεμφάνισή τους; Όλα τα ήξεραν.

Όλα τα κόμματα είχαν απόλυτη επίγνωση των πράξεών τους γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, να ξέρουν προς τα πού βαδίζουν την κάθε φορά και πού οδηγούν την κοινωνία. Λέτε η Μέρκελ να μην είχε την παραμικρή γνώση για το ότι θα έφτανε το ΑFD να μπει στη γερμανική Βουλή; Ο δε Μάρτιν Σούλτς δεν είχε προβλέψει το ιστορικό χαμηλό του SPD;

Αστεία πράγματα. Τι λέτε να κάνουν νυχθημερόν οι κομματικοί εργάτες που μετρούν τις τάσεις και τις ροπές της ψήφου των πολιτών; Μήπως δεν γνωρίζουν προς τα πού πηγαίνει κάθε φορά ο κόσμος; Όλοι τους νέμονται τα κομμάτια της Ευρώπης, όλοι τους κάνουν την αναγκαία στροφή για να αποφύγουν τα χειρότερα μετά την εκάστοτε εκλογική αναμέτρηση. Ο Αλέξης Τσίπρας το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, το ίδιο όπως και η Άνγκελα Μέρκελ.

Πολλοί λένε πως εισερχόμαστε σε νέα εποχή, αφού άνοιξε ο Ασκός του Αιόλου. Λάθος. Σε αυτή την εποχή έχουμε εισέλθει εδώ και πολλά χρόνια. Απλά τώρα ζούμε την τραγωδία σε όλο της το μεγαλείο.