Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Με περισσότερη πίστη και λιγότερη απαισιοδοξία βλέπουν το μέλλον της χώρας αυτοί που έχουν βάλει στην τσέπη αρκετό χρήμα κατά την διάρκεια της κρίσης. Θεωρώντας ότι τα δύσκολα πέρασαν και μη ενδιαφερόμενοι ουσιαστικά για τις κυβερνήσεις που αλλάζουν τακτικά, όλοι τους περιμένουν και νέα μέτρα, για να συμπιεστεί το κόστος εργασίας και κατά συνέπεια να μειωθούν τα εργατικά χέρια.

Αυτού του είδους την αντιμετώπιση έχουν οι λίγοι που επωφελήθηκαν από την κρίση, εκείνοι που έθεσαν εαυτόν στην διάθεση του κράτους για να ασκηθεί η πολιτική των περικοπών και της λιτότητας. Σήμερα λοιπόν, όλοι αυτοί κραυγάζουν ανάρθρως που κατακτούν για άλλη μια φορά τις παρθένες αγορές πτωχευμένων χωρών, γιατί αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός τους, να ψάχνουν για νέα θύματα και χρεοκοπημένες χώρες.

Πρόκειται απλά για να το πούμε καθαρά για όλους εκείνους που ποντάρουν στις πτωχεύσεις, για να βγάλουν χρήμα από την φτώχεια. Τους γνωρίζει ο κόσμος, τους έχει συναντήσει σε πολλά μέρη της γης. Μιλούν ανενδοίαστα, για μια μη υφιστάμενη κρίση, κρίνοντας την οικονομία από το πόσοι επισκέπτονται τα μαγαζιά εστίασης και τα κέντρα ψυχαγωγίας μερικές μέρες του καλοκαιριού. «Δεν υπάρχει κρίση», λένε, πού την βλέπετε, όταν εκστρατεύουν όλοι τους μαζικά στις ταβέρνες και τα κουτούκια;

Προκειται για εκείνους που θεωρούν πως με την κρίση προσγειώθηκαν οι πάντες στην λογική, όλοι εκτός από αυτούς. Και πράγματι έτσι συμβαίνει, γιατί εξακολουθούν να ξοδεύουν και να παρελαύνουν με τα σκάφη τους στις απόμερες παραλίες. Δεν θέλω να κατηγορήσω όλους όσοι έχουν σκάφη, απλά η νοοτροπία πολλών είναι τέτοια, που προκαλούν ευθέως τον μέσο πολίτη. Και τελικά δεν είναι το θέμα μας η κατοχή ή μη σκάφους, αλλά ο τρόπος που φέρονται κάποιοι όλα αυτά τα χρόνια που η κρίση ξετίναξε τα πάντα. Και βέβαια πρέπει να οραματιζόμαστε ένα καλύτερο μέλλον. Ασφαλώς και επιβάλλεται να έχουμε πίστη στην δράση και ενέργειά μας, για μια καλύτερη κοινωνία. Αυτή, όμως, η κοινωνία δεν θα προκύψει ποτέ, όσο υπάρχουν άνθρωποι που κερδοσκοπούν από την δυστυχία, ειρωνευόμενοι παράλληλα πως κρίση δεν υπήρξε ποτέ.

Είναι και θέμα παιδείας τελικά, το να ξέρεις να συμπεριφέρεσαι όταν μιλάς με έναν χρόνια άνεργο ή άστεγο, όταν επιλέγεις να μην προκαλείς, που έχεις ακόμη εργασία. Και οι προκλήσεις δεν είναι μόνο λεκτικές, παρά εμφανέστατα επί του πρακτέου. Για παράδειγμα, πολλά κυβερνητικά στελέχη προκαλούν ευθέως, όταν μιλούν για ανάπτυξη και πρόοδο θα το πω για πολλοστή φορά όταν γυρίζουν προκλητικά την πλάτη στην δυστυχία και και την μιζέρια στο όνομα της comfortable ζωής. Είναι θέμα πνευματικής καλλιέργειας που παραμένει εξελίξιμη, όταν δεν κομπάζεις για τα δικά σου κατορθώματα, αλλά δηλώνεις απερίφραστα πως από τύχη μπορείς ακόμη και επιβιώνεις.

Τύποι σαν και αυτούς που περιγράφω, είναι σαφώς πιο προσγειωμένοι στην πραγματικότητα, αλλά πάνω απ' όλα δεν κοροϊδεύουν. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι να είσαι συμβατός με την κρίση, ούτε απλά να την υπομένεις χωρίς να κάνεις κάτι, παρά να αντιδράς και παράλληλα να σέβεσαι αυτόν που την υφίσταται. Ας μην ελεεινολογούμε για την κοινωνία που ζούμε, για την θλιβερή οικονομία που βιώνουμε εδώ και πολλά χρόνια. Εξάλλου, το ζητούμενο είναι να απομονώσουμε όλους εκείνους τους τύπους που κάνουν πως δεν ξέρουν σε ποια χώρα και υπό ποιες συνθήκες ζουν.

Όλους αυτούς που σφυρίζουν αδιάφορα, όταν καλούμαστε να καταβάλλουμε νέους φόρους και χαράτσια στο όνομα της αστήριχτης «προόδου». Στην περίπτωση αυτή, καλόν θα είναι πάντως, να δανειζόμαστε λίγο από την πλαστή αισιοδοξία τους για το μέλλον. Κάνει καλό γιατί λόγω των μειωμένων αποθεμάτων αντοχής, ένα χαμόγελο σαφώς μη σαρκαστικό όπως το δικό τους μας χρειάζεται ως δύναμη για την δύσκολη συνέχεια.