Διαφωνία με το όνομα Μακεδονία αναφορικά με το γειτονικό κράτος, προσωπικές απόψεις οι ρήσεις περί αύξησης των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα και πολύ μεγάλος ντόρος για τις καλές ή μη σχέσεις μεταξύ Τσίπρα - Καμμένου.

Για μια ακόμη φορά, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ και υπουργός Άμυνας βρίσκεται στο φως της δημοσιότητας, όπως και άλλες φορές στο παρελθόν, δείχνοντας πως ανά τακτά χρονικά διαστήματα θέλει να φαίνεται και να μην περνά απαρατήρητος.

Αυτή την φορά τα μέτωπα είναι πολλά, καθώς δεν είναι και λίγοι αυτοί που εκτιμούν πως οι ΑΝΕΛ θα μπορούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι αυτό διαψεύδεται κατηγορηματικά από το εν λόγω κόμμα.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που οι κυβερνητικοί εταίροι κινδυνεύουν να φτάσουν στην ρήξη, ούτε προξενεί εντύπωση η διαφορετική τοποθέτηση των στελεχών των δύο κομμάτων. Αυτό που προβληματίζει, είναι το πώς και με ποια κριτήρια υποστηρίζεται αυτή η συμμαχία, που χρόνια τώρα μονοπωλεί το ενδιαφέρον του πολιτικού κόσμου.

Περισσότερες, όμως, είναι οι γέφυρες επικοινωνίας, παρά οι διαφορές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, καθώς φαίνεται. Ζούμε σε μία εποχή κατά την οποία η λαϊκίστικη δεξιά μπορεί και συγκυβερνά με ένα κατ' επίφαση αριστερό κόμμα, αν θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι σήμερα εξακολουθεί να έχει απήχηση στους πολίτες η λέξη «αριστερά».

Ζούμε εποχές απόλυτης συνταύτισης και συμπόρευσης υποτιθέμενων ακραίων φωνών εξ αριστερών και ελληνορθόδοξων ρήσεων εκ δεξιών, μια καταφανής χαμαιλεοντική συμμαχία, που δεν υπολογίζει ιδεολογίες, όρια και επίπεδα ανοχής.

Όταν βέβαια, στον αντίποδα υπάρχει μια ΝΔ που έχει από καιρό αλωθεί από ακροδεξιές παρουσίες τύπου Βορίδη ή Γεωργιάδη, όταν δεν είναι πολύς ο καιρός που στελέχη του κόμματος αυτού ερωτοτροπούσαν με την ακροδεξιά, δεν είναι πολύ περίεργο που αυτό το κυβερνητικό συνονθύλευμα περιέχει κάθε είδους απόψεις. Εν ολίγοις, το παιχνίδι είναι στημένο και δεν προβλέπονται άλλες εκπλήξεις.

Εναπόκειται στον ψηφοφόρο να σταθμίσει τα συν και τα πλην, εναρμονίζοντας τα πιστεύω με τις πράξεις του. Σίγουρα οι εποχές προσφέρονται για κάθε είδους πολιτικές αλχημείες, για συνέργειες και συμφωνίες, όχι μόνο κατ' όνομα αλλά και κατ' ουσίαν, καθώς τα ιδεολογικά φράγματα έχουν αποσυρθεί και ο δρόμος για ετερόκλητους πολιτικούς σχηματισμούς είναι και παραμένει ανοιχτός.

Προβληματίζει, όμως, το γεγονός, πως οι πολίτες έχουν αποδεχθεί αυτή την κατάσταση, κάτι που αποδεικνύει πως ούτε ιδεολογίες υπάρχουν, ούτε όρια. Προβληματίζει επίσης, το γεγονός ότι η ακροδεξιά εξακολουθεί να έχει δύναμη και οι ψηφοφόροι δεν διστάζουν να πριμοδοτήσουν, για μια ακόμη φορά, το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, επιμένοντας να προκαλούν την υπόλοιπη κοινωνία.

Όμως, δεν είναι μόνο οι εποχές που διανύουμε, αλλά το έλλειμμα Παιδείας, μια λέξη που κακοποιείται συστηματικά εδώ και καιρό από σοσιαλιστές, αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους. Η δε στροφή και καταφυγή σε τέτοιου είδους μορφώματα, παρατηρείται πλέον και σε ολόκληρο τον κόσμο, δείγμα πως οι κοινωνίες έχουν δεχθεί την παρείσφρηση ακραίων συντηρητικών στοιχείων, που αξιώνουν εδώ και τώρα ανατροπές στην κατεύθυνση του νεοσυντηρητισμού ως την πιο επιεική εκδοχή.

Η ανοχή έχει ξεπεραστεί πλέον από την αποδοχή και την πριμοδότηση νεοφασιστικών συμπεριφορών, από την συνηγορία πολλών πολιτών σε υποτιθέμενες δημοκρατίες με ακροδεξιές πρακτικές. Είναι κάτι που ξεκίνησε από μόδα και εξελίχθηκε σε φρικτή πραγματικότητα. Γιατί, λοιπόν, να κάνει εντύπωση η παρατεταμένη συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ; Γιατί να προκαλεί έκπληξη, που ο Πάνος Καμμένος αραδιάζει ό,τι θέλει και μετά το παίρνει πίσω υπό την πίεση της κοινής γνώμης;

Ένα είναι σίγουρο: η ακροδεξιά και η εθνικιστική δεξιά σε όλες τις εκφάνσεις και εκδοχές, έχουν σήμερα την τιμητική τους. Και δεν είναι να απορεί κανείς με την ανοχή των αριστερών κομμάτων, για τον απλούστατο λόγο, ότι αυτά τα κόμματα δεν είναι αριστερά. Το ίδιο όπως και η όποια δημοκρατική συμπαράταξη ή το κάθε ουρανοκατέβατο κέντρο που μας διασκεδάζει δεόντως. Ας μην παρασυρόμαστε, ούτε να ακούμε τα περί διαφωνιών και ρήξεων. Όλα γίνονται στον βωμό της κραταιάς πολιτικής υποκρισίας.